نظرات کاربران درباره کتاب مترو

کتاب رو هنوز تموم نکردم ولی تا همین جا عالی بوده. یادتون باشه با یه کتاب داستان مواجه نیستین اگرچه کتاب گزارشی داستان مانند از زندگی بازماندگان واقعه تروریستی مترو ژاپنه. به قلم و ترجمه ای خوب. من چون نسبت به این حادثه کنجکاو بودم درباره اش قبلا تحقیق کرده بودم. اما این کتاب متفاوته. رفته سراغ بازماندگانی که راحت برای مردم دنیا فراموش شدن. آدمهایی که بار اون حادثه رو همیشه باخودشون حمل میکنن. آدمهایی که دیگه زندگیشون مثل سابق نشد. همه جا به قاتلین پرداختن چون برای عوام اونا جذابترن. کتاب دردناکیه. خوب نشون میده که ایدئولوژی چی میتونه به سر آدمها بیاره. فرقی هم نداره که اونها رو تبدیل به قاتل بکنه یا مقتول. چون بلای اصلی رو سر بازمانده ها میاره.

سال ۱۹۹۵، اوایل بهار، به چند نفر از اعضای فرقه ی اوم ماموریت داده میشه که گاز سمی سارین رو در متروی توکیو، اون هم در شلوغترین ساعات صبح پخش کنن. به گفته‌ی آقای موراکامی، رسانه ها خیلی تلاش کردن تا از این اتفاق پرده بردارن، ولی موراکامی به جواب سوال خودش نرسیده. این که اون روز و اون ساعت به خصوص واقعا چه اتفاقی در مترو افتاد؟ یعنی، مردم چه کار کردن؟ چه حسی داشتن؟ چی دیدند؟ و موراکامی موفق شده جواب اون رو بده. او مصاحبه هایی با قربانیان حادثه داشته و از اونها خواسته داستان رو از زاویه‌ی خودشون روایت کنن. در بخش دوم کتاب، موراکامی به سراغ چند نفر از اعضای فرقه رفته و سرگذشتشون رو پرسیده، این که چرا عضو فرقه شدن، و اوم برای اونها چی بود؟ چی باعث شده اونها در این حد به رهبرشون تعلق داشته باشن؟ برای من ، کتاب تا نصف خسته کننده بود، گزارش های تکراری یا مشابه قربانیان از حادثه. در اواسط کتاب یک مصاحبه‌ی متفاوت و غم انگیز با یکی از قربانی ها ورق رو برگردوند. دید من به موضوع عوض شد، وجذابترین قسمت، مصاحبه با اعضای اوم بود. جذاب بود چون اونها آدمهایی هستن که توی زندگی دقیق شدن. بیشتر فکر میکنن و حرفهای زیادی برای گفتن دارن، و اکثرا افراد تحصیل کرده و از نظر علمی ممتاز بودند. متاسفانه، این دقت و ظرافت باعث شده که اونها نتونن زندگی روزمره و روتینی که تو اول کتاب شاهدش هستیم رو تحمل کنن. نتونستن تعادل برقرار کنن و در فرار از جامعه، به اوم پناه بردن. به رهبری مرد شیادی که ادعای پیامبر بودن داره و حرفهاش فقط نقاشی ای هست از یک آرمانشهر، بدون اینکه واقعا چیزی در ورای اون باشه. کتاب ارزش خوندن داره، چیزهای زیادی ازش یاد میگیرید و پیشنهادش میکنم. کمتر از پنج ستاره هم نمیشه داد واقعا :) البته از نظر سبک متفاوت با سایر زمان های موراکامی هست ولی باز هم فکر میکنم اگر این کتاب رو نویسنده‌ی دیگری جز ایشون مینوشت، این چنین گیرایی رو نمیتونست داشته باشه.

اولین کتابی بود که از موراکامی می‌خوندم، یه اثر غیرداستانی و مستند دربارهٔ حادثهٔ تروریستی با گاز اعصاب سارین در چندین ایستگاه مترو توکیو. چیزی دربارهٔ این حادثه نمی‌دونستم و واقعاً متأثر شدم. در همه جای کتاب ذهنم پر از علامت سؤال بود که آخه چرا؟ این حمله توسط فرقهٔ اوم شینریکیو اتفاق افتاد و منجر به کشته شدن سیزده نفر و آسیب دیدن هزاران نفر شد. خیلی از قربانیان تا زمان نوشتن کتاب همچنان ازعواقب جدی ناشی از این آسیب‌ها رنج می‌بردند. بخش اول کتاب به روایت قربانیان این حادثه اختصاص داره. روایت‌ها بعد از مدتی تکراری و خسته‌کننده به نظر می‌رسند، اما فراموش نکنیم که این یک کار مستنده و روایت‌های بیشتر از زبان آدم‌های مختلف به اعتبار کار اضافه می‌کنه. نکتهٔ جالب توجه در این مصاحبه‌ها نحوهٔ برخورد ژاپنی‌ها با چنین حادثه‌ای بود. بعد از انتشار گاز، مسافران دچار حالت تهوع، سرفه، و تاری دید می‌شدند، اونایی که نزدیک‌تر به کیسه‌های گاز بودند از پا می‌افتادند، اما هر کسی فکر می‌کرد که این مشکل مربوط به خودشه! شاید هرجای دیگه بود همهمه می‌شد و همه شروع به شکایت و سروصدا می‌کردند. حتی یکی از مصاحبه‌شونده‌ها هم به این موضوع اشاره کرده بود: «من یک سال در امریکا زندگی کرده‌ام و به اعتقاد من، اگر همین اتفاق در آمریکا می‌افتاد، حسابی شلوغ می‌شد. همه داد می‌زند: "اینجا چه خبر شده؟" جمع می‌شدند تا علت را پیدا کنند. وقتی پلیس از من پرسید: "مردم دچار وحشت نشده بودند؟" به موضوع فکر کردم: "همه خیلی ساکت بودند. کسی کلمه‌ای به زبان نیاورد."»! واقعاً که ملت صبوری‌اند! بخش دوم کتاب مصاحبه با بعضی اعضای فرقه است. این بخش از بخش اول جالب‌تر بود. برام مهم بود که بدونم اصلاً چرا جذب این فرقه شدند، چه کار می‌کردند، طرز فکرشون چی بود، و چه چیزی اونا رو به سمت چنین جنایتی هول داد، مخصوصاً که تعداد قابل توجهی از اعضای این فرقه از افراد تحصیل‌کرده و بااستعداد بودند. خیلی از اعضا اصلاً در جریان حملهٔ گاز نبودند و حتی نمی‌تونستند دلیلش رو بفهمند، بعضی‌ها که هنوز هم باور نمی‌کردند این حمله کار فرقهٔ خودشون باشه. برای همین آخرش نتونستم دلیل چنین جنایتی رو کامل بفهمم و خیلی از سؤالاتم بی‌جواب موند. متأسفانه ترجمهٔ کتاب بیش از حد ضعیفه و مشکلات نگارشی زیادی داره، با این حال ارزش خوندن داشت. مصاحبه‌ها گاهی این‌قدر ناراحت‌کننده است که مجبور می‌شی بعد از خوندن یکی دو روایت، کتاب رو کنار بذاری تا ذهنت استراحت کنه. برای همین تموم کردنش نسبتاً زمان‌بر بود.

کتابی خواندنی با ترجمه ای ضعیف که شوق خواندن را کاهش می دهد.

زیاد جذاب نبود مجموعه ای هست از مصاحبه ها با افراد مختلف😬

دوستانی کتاب های موریکامی خوندن،میشه بگن کدوم کارش از همه جذاب تر هستش؟