نظرات کاربران درباره کتاب جانشین

قهقهه،قهقه هایی که در گوش تک تک ذرات فضای سیاه مرده و دون روح و جان پوسان،همچو گردابی که گیتی را به بحر تیران و تاران و حزن اندود،چون آیینه ای که روزگاران تمامی اندوه و ملالت ها و کالبدی که نشتری سهم نام،شرحه وجودش کرده و خونین پوش،آهی سرما وار بر رخشان رویش رها ساخته و رخسار چهره نمایش را،خاکستر آگین کرده و آدمی هر آنچه در آن بینند،همان روی را بر صفحه رخ شان گرته میکنند،غرقه میکند.آه،آه از این خنده های پوچی وش و پوکی وار،خنده هایی که سرای اندیشان را اندر خوف و دهشت به مخنقه می‌کشانند.عالم مشبوع از افگار ها و رنج هایی که آلام و افغان هایش را به خنده سر بر می آورد.فریاد،غریو،نهیب، نه، همه اش خنده و خنده و خنده،خنده ای که از باریکه حلق لبریز می شوند و همچون قشری سراپای انسان را مومیایی میکنند.در شگفتم،اینان که اینگونه قهقهه میزنند، جوهر وجودی شان،سراسر بیابان است یا خرم دامن؟اندک اندک فریاد ها نزدیک میشوند،دمی نچندان بعد،چون سیلابی عافیت سوز و ویران گر،ستون کنان ویران و وارون میسازد،ناگه صدا ها فرو می کشد،نجوایی کور و گنگ،همهمه ای کم کمک چون مرده ای که موران و ماران،میهمان کاسه دیده و همنشین پاس زده خرد کاس اش بودند،ز گور بر میخیزد،ترس و خوف بر آنها مسلط شده است بهت طلسمشان کرده است،خموشی فرش گسترده است،نفس ها تنگ است،نه دمی هست و نه بازدمی،دیده ها خاکستر فام،سیاه اشکی بر مژگان قندیل بسته،طره هایی مشک رنگ،به ثلجی که نامش وهم و خوف حک شده،ز سپهری که تیره میغ ها بر جلوه اش چین و چروک بسته،سپیدی ای آکنده از تار اندیشان و سیه سهمی،پاشانده است.در انبوهه عرصه مست عقلی،نفسی ز همگان مستان زاد تر،مست و می خوش از هوشیاری،لیک با خیالی بافته ز خباثت و رفته ز محبت و مودت،بر این انبوهی،تنوره شعله ای بیافکند گویی خرمنی ز نرگس آتشین،آری نرگس همیشه آتشین بود و خواهد بود.هیچ و هیچ،تلی ز مرده دلان،ز خسته جانان،ز حسرت دیدگان،بر زیر چشمان خونین آفتاب،نسیمی از آه ملکوتیان و عالمیان جان دریده شده وزید و ایشان را آسمان شان رحیل کرد.تاریکی،کسوف مهر چهرگان و خسوف مه سیرتان،زوزه گرگ،داد بیدادی،خفقان.این خونین نگار را دیدگانی کم سو ز تیره هجره اندیشه مان بنگریست و با نوایی غرقه در خفگی گریست،مبادا کسی صدایش را شنیده باشد!...

عالی

باسلام. این کتاب خریداری شده را چگونه میتوانیم ذخیره نماییم؟

نه به خوبی آی بی کلاه و آی با کلاه ولی باز هم زیبا و تفکر برانگیز

داستان عجیبی بود

اگر به شکل یه داستان نوشته می شد، بهتر بود. ایده ی نمایشنامه قابا تأمل بود