عرض ادب : انسان ، تازه وقتی که مُرد آنگاه متوجه می شود که زنده شده است ! بقول لسان الغیب : حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم ... مرگ ، همزاد بشر و همراه او از بَدْو تولد تا پایان زندگی است ! مرگ با آدمی زندگی می کند. همراه و همنفس همیشگی اوست . با او می آ ید و میرود و در انتظار وداع او با دنیا است. مرگ بسیار صادق است و دلسوز ! گاهی خیلی دوست دارد لحظه ی برخورد خود با انسان را به تعویق بیندازد اما این انسان است که زمینه‌ی ملاقات خود با مرگ را تسریع می بخشد ! مرگ تنها یک ابزار است ابزاری برای رهایی و آزادی ! اما آزادی ، بدون « آزادگی » تحقق پیدا نمی کند . باید آزاده بود تا آزادی را فهمید . ‌

مرگ، مسئول قشنگی پرِ شاپرک است. سهراب سپهری