نظرات کاربران درباره کتاب آمار دقیق مرده ها

طنز خیلی جالبی داره این کتاب. خوندنش مفرح بود اما در عین حال یک‌قسمتهاییش هم زیادی تلخ و سنگینه.

آمار دقیق مرده ها کتابی بود که بدون هیچ شناختی و تنها با جمله‌ی‌ جلد پشت کتاب :(این کتاب آدم‌هایی را به تصویر می‌کشد که در نگاه اول بسیار معمولی به نظر می‌رسند اما با پیش رفتن اثر دوزخشان بروز پیدا میکند)ترغیب شدم بخونمش؛ اما با انتظاراتم‌ فاصله زیادی داشت. شخصیت‌‌پردازی‌ کتاب نسبتا خوب بود، اما در برخی‌ قسمت‌ها زیادی پوچ نشون داده می‌شدند و اغراق‌آمیز هیچ نقطه‌ دوست‌داشتنی‌ نداشتند. کتاب نثر روانی داشت و سریع خونده میشد؛ ولی در نظرم از این قابلیت سواستفاده شده بود و برخی بخش‌های کتاب زیادی طولانی بودند؛ به طوری که من خیلی صفحات رو نخونده ورق زدم(لازمه اضافه کنم چیزی هم از دست ندادم). راستش درنهایت هم متوجه نشدم نویسنده با نوشتن این کتاب سعی داشته به چه نکته‌ای برسه. درکل اگر به دنبال یک کتاب عمیق یا متفاوت هستید، فکر نمیکنم این کتاب بتونه انتظارات شمارو برآورده کنه.

این کتاب سه زندگی از سه شخص رو روایت میکنه و به نظرم چیز بولدی که توی همه این سه زندگی هست و البته همه زندگی ها «مرگ» عه. این سه شخص متفاوت از هم هستند و مرگ‌هایی هم که براشون رخ داده متفاوت از هم هست و پاسخی که هر کدوم به مرگ میدن هم متفاوته. و در کنار این مرگها نوع زندگی این اشخاص به چه خوبی روایت میشه... چه چیزهای خوبی داره این کتاب! چه بیان خوبی داره! چقدر حرف برای گفتن داره! من که همسن و سال های نویسنده هستم و چند سالی جوون ترم کاملا زاویه دیدش رو درک میکنم و چیزهایی که روایت میکنه رو کاملا میفهمم و از طرفی وقتی داستان داره مرد مسن و درد تنهاییش رو هم میگه اون رو هم میفهمم به نظرم نویسنده توی بیان شخصهای متفاوت و دغدغه های متفاوت قوی عمل کرده. قشنگه خوبه اما توصیه اش شاید نکنم به کسی چون به نظرم اونقدر توی ذهن خودم هم ماندگار نیست و خب یه نفری توی نظرات گفته بود خیلی پوچگراست که خب من موافق نیستم ولی از طرفی فکر میکنم که کتابی که خیلی درد مشترک با خود آدم داشته باشه برای اینکه بفهمیم تنها نیستیم خوبه اما برای اینکه درسی ازش بگیریم کافی نیست.

کتاب خوش‌خوان و جذاب

شخصیت اولی که در رمان با او آشنا شدم، دختر جوانی به نام دنا است که دانشجوی پزشکی می‌باشد و هیچ‌کدام از عملیات‌های احیای او برای بیماران موفقیت‌آمیز نبوده و در زندگی مشکلات روحی خاص خودش را دارد. شخصیت بعدی، یک قاتل سالخورده است که وقتی مرد جوانی بوده، پدرش را کشته و هیچ‌کس از این موضوع خبر ندارد و حالا مشکلات زندگی خودش را دارد. شخصیت سوم هم مرد جوانی است که بعد از طلاق، همسر و پسرش را ترک و برای ادامه‌ی تحصیل به امریکا می‌رود و یک‌شب با او تماس می‌گیرند و خبر فوت ناگهانی پسرش را به او می‌دهند و او مجبور به بازگشت به تهران می‌شود و خود درگیر مشکلات خاصی است که... ببینید، می‌خواهم همین‌جا بگویم که رمان‌ها یا فیلم‌های خلاقه‌پسندی که پیرنگ‌های متعدد بی‌ربط به هم دارند و زندگی چند شخصیت نمایش داده می‌شود و درنهایت می‌خواهد بگوید که فلسفه‌ی تنهایی چنین است و چنان، آخرش هم پایان باز دارد و بعد از اتمام مطالعه با خود بگویی"این چی بود که خوندم؟!" اصلا باب سلیقه‌ی من نیست. فلسفه‌ی تنهایی، نهیلیست‌گرایی، اگزیستانسیالیست و پوچ‌گرایی چیزهایی نیستند که بتوان گفت با خواندن کتاب‌هایی در این زمینه‌ها یا فیلم‌هایی با چنین مضمون‌هایی، دردی از جامعه دوا می‌شود. اصلا آشنایی با فلسفه‌ی تنهایی درمان کدام درد می‌تواند باشد؟ این روزها مگر کسی هست که نداند فلسفه‌ی تنهایی چیست؟... نمی‌دانم این به اصطلاح روشنفکران، با گشتن گرد چنین مقوله‌ای، چرا توهم خلاقه‌پسندی به خود می‌گیرند؟ چرا من باید کتابی که هیچ‌کدام از پیرنگ‌هایش به‌هم ربطی ندارند و در انتها فلسفه‌ی پوچ‌گرایی و تنهایی را می‌خواهد بولد کند را به دیگران پیشنهاد کنم بخوانند؟ کم در جامعه افسرده داریم؟ کم آدم منزوی و جامعه‌گریز داریم؟ شخصا دوست ندارم پیشنهاد خواندن این کتاب را به شما بدهم چون آخر داستان، مثل من به این سوال می‌رسید"خب، که چی؟!" توهم نزنید که با خواندن چنین رمان‌هایی آدم‌های اهل تفکری هستید یا می‌شوید. رمان بخوانید، کتاب بخوانید، اما رمان خوب بخوانید تا درس زندگی از آن بیاموزید نه این‌که به شما فلسفه‌ی تنهایی را معرفی کند، فلسفه‌ی تنهایی را همه تجربه کرده‌ایم و هیچ‌وقت مقوله‌ی جدید و سخت‌فهمی نبوده و نیست و نخواهد بود