نظرات کاربران درباره کتاب پدران و پسران

/شما خیال می‌کنید آسان است که انسان تسلیم شود و کاملا خود را فراموش کند؟/ یا /مروری بر رمان «پدران و پسران» اثر ایوان تورگنیف/ حتما شنیده‌ایم و پیش از آن، حس کرده‌ایم که هر نسل با نسلی دیگر فرق دارد: پدرانمان، ما، ما و فرزندان مان به طرز نگران کننده‌ای شبیه هم نبوده‌ایم و نیستیم و گویا قرار هم نیست باشیم. این موضوع نگران کننده و بحرانی بر اثر تطول و مدوامت، بیهوده، غیرقابل اعتنا و حتی مضحک تلقی می‌شود:« من با تو فرق می‌کنم مامان و تو این را نمیفهمی، خب که چه؟» و مشکل اصلی از همین‌جا آغاز می‌شود. مشکلی که هر نسل راه جذاب خودش را برای مواجهه با آن می‌سازد. راهی که طی کردنش مقارن بزرگترین تغییرات تاریخ، از ابتدا تا الان بوده و گویا که خواهد بود. عشق و عاشق شدن، همان نگاه گم شده و یافته شده بین نسل‌های پیش و پس است و سرگئی بازارف رمان «پدران و پسران» با تحقیر آن همه اصول و پرنسیب گذشتگان یاد‌آوری می‌کند ایشان معنای واقعی همه چیزهایی که برای‌شان شأنی قائلند را گم کرده‌اند: ارباب، برده، عشق، عاشق، معشوق... این‌ها تنها یک جایگاه تو خالی و ظرفی بدون مظروف هستند. در پس نقاب «معشوق» زنی صرفا با اطوار و ادا و در پس آنچه به عنوان «عاشق» می‌شناسند پسری‌ست بی‌عرضه. بازارف دانشمند، با تحقیر این پرنسیب و شئون موهوم سعی دارد به هوش بیاورد نسل آماده به انقلاب خودش را در روسیه قرن نوزدهم. در این میان خود او نیز به دام عشق زنی می‌افتد که خود واقعی‌اش نیست و تلاش دارد آنی شود که عشق بازارف برایش ممکن است. تورگنیف راز این رمان را خیلی راحت برای ما برملا و البته در تمام اثر تلاش بر پرورش آن دارد و آن، گذشتن از خود، برای رسیدن واقعیت شأنی‌ست است که داریم. همین. و البته شما خیال می‌کنید آسان است که انسان تسلیم شود و کاملا خود را فراموش کند؟ #آنچه_خواندم