نظرات کاربران درباره کتاب شل سیلور استاین

شل سیلور استاین شاعر عشق و لبخند و آزادگی شل سیلور استاین در 25 سپتامبر 1932 در ایلینویز شیکاگو متولد شد .مفهوم اکثر شعرهای او عشق و سو تفاهم در باره عشق است و این همان راز تراژیک زندگی اوست.شاعری که بسیار درباره عشق سروده ولی خود در تنهایی و انزوا زندگی و مرگ خویش را پذیرا شد! دو تا از شعرهای کتاب: ( خورشید را می دزدم ) فقط برای تو ! میگذارم توی جیبم تا فردا بزنم به موهایت فردا به تو می گویم چقدر دوستت دارم ! فردا تو می فهمی فردا تو هم مرا دوست خواهی داشت ، می دانم ! آخ فردا ! راستی چرا فردا نمی شود؟ این شب چقدر طول کشیده چرا آفتاب نمی شود ؟ یکی نیست بگوید خورشید کدام گوری رفته؟ ( پسری که اسمش سو بود ) سه ساله بودم که بابام از خانه رفت،چیز زیادی برای من و مادر نگذاشت... تنها یک گیتار کهنه و یک شیشه ی خالی…. از اینکه رفت و دیگر پیدایش نشد، سرزنشش نمی کنم.اما بدترین کارش این بود که:قبل از رفتن، نامم را گذاشت: سو.خب، لابد می دانست که این کار او واقعاً مسخره است،و چه حرف های خنده داری، که ازین بابت، پشت سر آدم می زنند.انگار که باید در سراسر عمرم، با این موضوع، در کشمکش باشم. بعضی دخترها زیرجُلکی به من می خندیدند و عرق شرم بر پیشانیم می نشست، بعضی پسرها هم مسخره ام می کردند و کله شان را داغان می کردم.ببین، برای پسری که نامش سو باشد، زندگی کردن چندان آسان نیست. البته، من خیلی سریع قد کشیدم و جان سخت بار آمدم.مشتهام محکم شد و هوشم زیاد.حالا از شهری به شهر دیگر می روم تا خجالتم را مخفی کنم. اما با ماه و ستاره ها عهد بسته ام که همه جا را زیر پا بگذارم و مردی که این نام عجیب را روی من گذاشت، بکشم. در قلب تابستان، وقتی که با مشقت زیاد به گاتلینبرگ رسیده بودم و گلویم خشک شده بود فکر کردم در جایی اتراق کنم و چیزی بخورم. در یک رستوران قدیمی، در خیابانی گِل آلود،پشت میزی نشسته بود و با دگمه سردستش ور می رفت، همان سگ کثیفی که نامم را سو گذاشته بود. خب، این مار پدر نازنین من است از روی عکس پاره پوره ای که مادرم داشت، متوجه شدم با آن چشم های شیطنت بار و زخمی که بر گونه داشت، شناختمش.خپله و خمیده قامت و رنگ پریده و مسن بود، نگاهش کردم و به وحشت افتادم، گفتم: «من سو هستم! چطوری! همین حالا کلکت را می کنم!» محکم کوبیدم، درست وسط چشم هاش،افتاد، اما با کمال تعجب ازجا برخاست و با چاقو تکه ای از گوشم را برید. یک صندلی برداشتم و حواله ی چانه اش کردم با هم گلاویز شدیم و در وسط خیابان توی ِگل و خون و آشغال، با لگد و چاقو به جان هم افتادیم. ببین، من با مردهای قوی تر هم دست به یقه شده ام، اما یادم نمی آید، چه وقت، مثل الاغ لگد می زد و مثل تمساح گاز می گرفت.می خندید و بد وبیراه می گفت،می خواست دست ببرد به طرف هفت تیرش که من زودتر از او دست به کار شدم.ایستاده بود، به من نگاه می کرد و لبخند می زد. گفت: «دنیا بالا و پایین داره،اگر کسی بخواد از پسش برآد، باید جون سخت باشه.چون می دونستم که نمی تونم کنارت بمونم و کمکت کنم،اون اسم رو روت گذاشتم و رفتم.می دونستم که یا باید جون سخت بار بیای و یا بمیری،همین اسم باعث شد که تو قوی بشی.» گفت: « بیخود با من سرشاخ می شی،از من متنفری و حق داری منو بکشی اگر این کار رو هم بکنی، سرزنشت نمی کنم. اما قبل از مردنم باید از من تشکر کنی،برای خاطر اون همه بدجنسی و جسارتی که در چشم هات موج می زنه چون من همون کسی هستم که اسمت رو گذاشت سو.» نفسم بند آمد و هفت تیرم را انداختم،صدا زدم پدر، و او هم گفت، پسرم. و سرانجام تغییر عقیده دادم.و حالا به او فکر می کنم،هر وقت که کار می کنم و هر وقت که در کاری موفق می شوم. و اگر زمانی پسری داشته باشم، گمان می کنم اسمش را بگذارم بیل یا جرج! یا هر اسمی غیر از سو! برای اینکه هنوز از این اسم متنفرم!