نظرات کاربران درباره کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم

قبل از هرچیز بگم من نسخه صوتی این کتاب رو گوش دادم. حالا نظرم👇 بامزه و گاهی خنده‌دار اما اگر میخواستم کتاب فیزیکی‌شو بخوندم ،احتمالا تمومش نمیکردم...چرا؟ ...کتاب‌های طنز ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ نویسنده داره، اینکه نویسنده یه سری مسائل و مشکلات رو دستمایه قرار میده و به گونه‌ای بامزه بیان میکنه برای کسی که با اون فرهنگ بزرگ شده خیلی خیلی جالب‌تره و به مراتب بامزه‌تر از منی هستم که از فرهنگ دیگه‌ام و با بعضی شوخی‌ها و یا مسائلی که تو کتاب بیان میشه کاملا بیگانه هستم و گاهی متوجه نمیشم که مکالمه چی بود. من با سری کتاب‌های آب‌نبات مهرداد صدیقی بشدت خندیدم،کاملا مسائل مطرح شده برام ملموس بود،اما این کتاب گاهی باعث خنده من می‌شد. در آخر خوانش هوتن شکیبا جذابیت کتاب رو دو چندان کرد اما این جذابیت هرگز به پای مغازه خودکشی نمیرسه.

من اولین بار این کتاب با ترجمه آقای خاکسار خواندم. کتاب طنز بود. طنزهای خانوادگی که به هم پیوسته بود. ترجمه عالی بود. از آن به بعد هر کتابی که ترجمه پیمان خاکسار باشد میخوانم. ایشون انتخابای خوبی دارند. کتابای ارزشمند ترجمه می کنند.

لطفا صوتی این کتاب رو بزارید تا استفاده کنیم

ماجراهایی از دوران نوجوانی و بزرگسالی نویسنده که سرگرم‌کننده و در عین حال تاثیرگذارند. با ترجمه عالی از پیمان خاکسار، من خیلی دوست داشتم.

میشه لطفا در بی نهایت قرار بدید

ساده ،صمیمی ،اما بی رحم سداریس با سیبل قراردادن خود و خانواده و دوستان خود جامعه و فرهنگ آمریکایی رو با زبان نیش دار خود خوب نقد میکند ، البته ترجمه خوب آقای خاکسار هم توانسته حق مطلب رو ادا کنه

کتاب جالبی‌نبود..تا وسطش خوندم و دیگه نخوندم..مثه این بود که یه نفر زندگی روزانه شو که اتفاق خاصی توش نمیفته رو بصورت خیلی بی مزه بنویسه

کم پیش میاد که انقدر یه کتاب حوصلمو سر ببره که نصف و نیمه رهاش کنم. اما این کتاب اینکارو کرد. فکر میکردم روایت‌ها طنز و جالب باشن. ولی راستش رو بخواید نه طنز بودن نه جالب (حداقل برای من) نویسنده داستان‌هایی رو از زندگی خودش روایت میکنه. داستان‌هایی که احتمالا از نظر فرهنگ آمریکایی خیلی هم طنز و بانمک باشن ولی به شدت عقیده دارم طنز هر جامعه‌ای باید با فرهنگش متناسب باشه. خیلی جاها اصلا نمی‌فهمیدم نویسنده راجع به چی حرف میزنه چون توی آمریکا بزرگ نشدم. به هرحال جدا از عنصر طنزش به نظرم داستان‌ها بدون هیچ الگو و نظم خاص صرفا کنار هم قرار گرفتند. با کتاب‌هایی که روایت‌کننده چندین داستان از زندگی شخصه کنار میام ولی حقیقتا این داستان‌ها باید از یک حداقل نظم مشخصی برخوردار باشن. نویسنده صرفا هرچی به ذهنش اومده رو از کودکی تا بزرگسالی سمبل کرده کنار هم. تا حدی که خواننده اصلا متوجه خط زندگی نویسنده نمیشه و صرفا داره روایت‌های به ظاهر طنز رو میخونه. مطمئنا اگر داستان‌ها کمی برای من طنز بودن از این روایت‌های نامنظم میشد چشم‌پوشی کرد و برای کتاب صرفا جنبه سرگرم‌کننده در نظر گرفت. نباید زیاد نامردی کنم البته. یک چیزایی در کتاب بود که دوستشون داشتم و یه ذره خوندنش رو قابل تحمل کرد برام. اول اینکه نویسنده خیلی خودمونی داستان‌های خودشو نوشته. جوری که حس می‌کنید یک آشنای قدیمی کنارتون نشسته و براتون خاطره تعریف میکنه. دوما از حق نگذریم طنز انقد پایین نبود که توی هیچ‌کدوم از پاراگراف‌ها خندتون نگیره. من آدم سخت‌گیریم توی خندیدن و با این حال توی قسمت‌هایی کمی لبخند زدم:) همچنین عقیده دارم از کتاب‌هایی که شامل روایت زندگی افراده میشه خیلی چیزا یاد گرفت‌. البته بستگی به خودت داره. اگرچه نکات آموزشی این کتاب خیلی زیاد نبود ولی خب باز خوندن داستان زندگی یه نفر با روایتی نسبتا و خیلی نسبتا بانمک میتونه جالب توجه باشه. چرا گفتم توصیه نمیکنم؟ همونطور که گفتم کتاب رو از وسطاش ول کردم. دلایلش هم بالا گفتم. اما خب میشه گفت این کتاب تا یه حدی میتونه سلیقه‌ای باشه. چون خیلی پیش اومده که من به یه طنز فرنگی نخندم و دوستام بخندن (یا برعکس!). پس به نظرم اگه تا اینجا اومدید یه نمونه‌ای ازش بخونید و اگه دوست دارید ادامه بدید. اگر هم خوشتون نیومد برید سراغ طنزهای ایرانی. قطعا ایرانی‌ها چون کنار ما زندگی کردن فرهنگمون رو بهتر و راحتتر درک می‌کنن و در نتیجه طنزهای بانمک‌تری رو میتونن خلق کنن. #چالش_کتابخوانی_۱۴۰۳

قشنگ نبود اصن

این کتاب هم مثل باقی آثار سداریس، روایت سداریس از زندگی، روابط خانوادگی، روابط دوستانه‌ش و دیگر اتفاق‌های زندگیشه که به زبانی طنز نوشته شده . تو این کتاب سداریس چهل و دو ساله‌س. از دوران کودکی، جوونی و دوره چهل سالگیش گفته که با پارتنرش هیو به فرانسه رفته. کتاب جذاب و جالبه به خصوص که تو بعضی قسمت‌ها آدم متحیر میشه از شباهت‌هایی که تمام زندگی‌ها و روابط والدین و خانوادگی تو همه جای دنیا مشترکه.

طنز پردازی از یک زندگی خوبه!

امان از آقای سداریس یکی از بامزه ترین کتاب هایی بود که خوندم واقعا یه طنز شیرین و چرکی داره که تا مدت ها بعضی از شوخی هاش تو ذهنت میمونه و حتی میتونی خودت یه دستی به سر و روی بعضی از داستانش بکشی و به جک تبدیلشون کنی واقعا کتاب بامزه بود طوری که کل شب نشستم تا تمومش کنم و خیلی دلم میخواد بدونم پدرشون هنوز زندست با مرده

من قبلاً چند تا کتاب دیگه از سداریس خونده بودم ولی این یکی، حداقل تا صفحه ۵۵، بیشتر از یه لبخند روی لبم نیاورد.

کمدی خوبی بود. چون یه طنز سخیف و صرفا برای سرگرم کردن مخاطب نبود. با شوخی‌هاش خیلی چیزها رو زیر پوستی به نقد میکشید و یه نگاه جدید ارائه میداد. در کل به کسایی پیشنهاد میشه که درحال حاظر دنبال یه کتاب روون و با یه طنز دوست‌داشتنی میگردن.

داستان هایی طنز از زندگی روزانه نویسنده. ترجمه خیلی بهتر از داستان های کتاب بودند و به نظر من طنز کتاب بی نهایت لوس بود و در معدود دفعات محدود، لبخندی بر لب نمی نشاند.

قشنگ بود. طنزش خوب بود و به اندازه خودش کشش داشت.

داستان ها طنز است. ولی مشکلی در ترجمه است؟ بعضی داستانها پر کلمات عجیب بود. البته از حق نگذریم بعضی داستانها قشنگه.