بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اُوه

یکی از دردناک‌ترین لحظات زندگی آدم زمانی است که وقتی به زندگی‌اش نگاه می‌کند، می‌بیند سال‌های گذشتهٔ عمرش بیشتر از سال‌های پیشِ روست.

«مردم از روی کارهایی که انجام می‌دن شناخته می‌شن، نه از روی حرف‌هایی که می‌زنن.»

وقتی کسی را از دست می‌دهی، دلت برای عجیب‌ترین چیزها تنگ می‌شود. برای کوچک‌ترین چیزها، برای لبخندها، برای وول خوردن‌هایش در هنگام خواب، حتی برای رنگ زدن مجدد اتاقش.

یکی از دردناک‌ترین لحظات زندگی آدم زمانی است که وقتی به زندگی‌اش نگاه می‌کند، می‌بیند سال‌های گذشتهٔ عمرش بیشتر از سال‌های پیشِ روست. وقتی می‌بیند برای سال‌های پیش رو زمان زیادی باقی نمانده، سعی می‌کند برای چیزهای دیگری زندگی کند. شاید برای خاطرات گذشته.

«تمام راه‌ها همیشه به جایی که از قبل مقدر شده است، ختم می‌شوند.»

«اگر مردم یاد بگیرند زیاد حرف نزنند، حرف‌های چرند هم نخواهند زد»

به نظر همسر اُوِه سرنوشت «چیزی» جز کارهایش بود و به او مربوط نمی‌شد، ولی به نظر اُوِه، سرنوشت مشخص بود که در وجود «انسان» قرار داشت.

یکی از دردناک‌ترین لحظات زندگی آدم زمانی است که وقتی به زندگی‌اش نگاه می‌کند، می‌بیند سال‌های گذشتهٔ عمرش بیشتر از سال‌های پیشِ روست. وقتی می‌بیند برای سال‌های پیش رو زمان زیادی باقی نمانده، سعی می‌کند برای چیزهای دیگری زندگی کند.

به این فکر می‌کرد که چطوری و از کی به این آدمی که الآن هست تبدیل شده

اما اگر کسی از او دربارهٔ زندگی‌اش می‌پرسید، می‌گفت نه قبل از آشنایی با سونجا و نه بعد از مرگ او هرگز زندگی نکرده است.

آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است

شش ماه از زمان فوت همسرش می‌گذشت. اُوِه هنوز روزی دو بار توی خانه‌اش می‌چرخد و رادیاتورها را بازرسی می‌کند تا مبادا زنش مخفیانه درجهٔ آن‌ها را بالا برده باشد.

اُوِه فقط می‌خواست در آرامش بمیرد. آیا واقعاً این خواستهٔ خیلی زیادی بود؟

سونجا، همسر اُوِه، همیشه می‌گفت: «تمام راه‌ها همیشه به جایی که از قبل مقدر شده است، ختم می‌شوند.» شاید برای او تقدیر چیزی بود. ولی برای اُوِه کسی بود.

«مردم از روی کارهایی که انجام می‌دن شناخته می‌شن، نه از روی حرف‌هایی که می‌زنن.»

اکثر مردم نسبت به زمان بیش‌ازحد خوش‌بین هستند. ما همیشه فکر می‌کنیم وقت کافی برای انجام کارها برای دیگران را داریم. فکر می‌کنیم فرصت داریم فلان چیز را به آن‌ها بگوییم و بعد اتفاقی می‌افتد و به جایی می‌رسیم که می‌گوییم «ای کاش»، «اگر».

«می‌دونی زنم ایرانیه. اونا هر جا می‌رن برای دیگران غذا می‌برن و این رسم ایرانی‌هاست.»

«چون او رو دوست دارم.»

مردم نمی‌دانستند چه جوری قهوه‌شان را این‌طوری درست کنند. درست مثل این روزها که هیچ‌کس نمی‌تواند با خودکار بنویسد.

شش ماه از زمان فوت همسرش می‌گذشت. اُوِه هنوز روزی دو بار توی خانه‌اش می‌چرخد و رادیاتورها را بازرسی می‌کند تا مبادا زنش مخفیانه درجهٔ آن‌ها را بالا برده باشد.

«... وقتی تو شروع به سرک کشیدن تو گذشتهٔ کسی می‌کنی... معمولاً به چیزی می‌رسی که آن‌ها برای خودشان محرمانه نگه داشته‌اند.»

«... وقتی تو شروع به سرک کشیدن تو گذشتهٔ کسی می‌کنی... معمولاً به چیزی می‌رسی که آن‌ها برای خودشان محرمانه نگه داشته‌اند.»

آدم‌ها به‌ندرت به اشتباه خود اعتراف می‌کنند، مخصوصاً اگر این اشتباه را خیلی وقت پیش مرتکب شده باشند.

اُوِه از آن دسته آدم‌های پرحرف نبود. او به‌خوبی می‌دانست حداقل آن روزها، این یک ایراد شخصیتی جدی بود. چون این روزها آدم باید بتواند دربارهٔ هرچیزی با اطرافیانش صحبت کند تا مردم بگویند که مثلاً فلانی آدم «خوبی» است.

آن روزها مردم همه تقریباً سی‌ویک‌ساله بودند و شلوارهای چسبان می‌پوشیدند و دیگر قهوهٔ معمولی نمی‌خوردند. همچنین نمی‌خواستند مسئولیت قبول کنند. مردانی بودند با ریش‌بزی که دائم شغلشان را عوض می‌کردند. همسرشان را طلاق می‌دادند و زن دیگری می‌گرفتند یا مدل ماشین‌هایشان را تغییر می‌دادند. هروقت هم دلشان می‌خواست این کارها را تکرار می‌کردند.

هنگام سقوط، مغز سریع‌تر کار می‌کند. مانند اندیشیدن به هزاران فکر در مدت کسری از ثانیه

گفت در دنیا بیشتر از همه‌چیز کتاب‌ها را دوست دارد.

اکنون همه‌چیز کامپیوتری شده بود، به‌طوری‌که دیگر حتی کسی نمی‌توانست یک خانه بسازد مگر اینکه یک مشاور با لباس تنگ می‌آمد و لپ‌تاپش را باز می‌کرد و نقشه می‌داد که چطوری باید کار کند. می‌گفت پس چطور کلوسیوم و اهرام مصر را ساختند؟ چطور برج ایفل را در سال ۱۸۸۹ بدون کامپیوتر ساختند؟ ولی امروز آدم برای ساختن خانهٔ یک‌طبقه باید منتظر باشد تا جناب مهندس گوشی موبایلش را شارژ کند و بیاید و به ما بگوید که خانه را چطور بسازیم.

هرچند قرار بود آن روز بمیرد، ولی به این معنا نبود که هرکسی هر کاری دلش خواست می‌توانست بکند.

سونجا می‌گفت: «بهترین مردان کسانی هستند که از دل اشتباهات بیرون می‌آیند و بعداً بهتر می‌شوند و اگر اشتباه نمی‌کردند، آب‌دیده نمی‌شدند.»