بریده‌هایی از کتاب مرثیه برای پدرم

حس می‌کنیم برای همیشه زنده خواهیم بود اگرچه می‌دانیم که خواهیم مُرد.

نمی‌خواستم هیچ جز تو را اما نه به این شکل توی قدیمی را می‌خواستم

چه بر سرم آورده بودی؟ در سکوت خانه راه می‌رفتم صدایت می‌زدم برگردی پاسخی نمی‌دادی بر صندلی می‌نشستم و زل می‌زدم به اتاق دیوارها برهنه بود و آینه در غیابت هیچ

چیزی نمی‌خواستم هیچ جز تو را اما نه به این شکل توی قدیمی را می‌خواستم

چرا باید سوار قطار می‌شدم وقتی جایی برای رفتن نیست

از خاک بلند شو بلند شو از خاک نمی‌بینی که بر تو مویه می‌کنند؟

تو دورتر از ستاره‌ها دورتر از بارانِ نور زیر تلّی از سنگ خوابیده‌ای هیچ نشانه‌ای برجای نیست که بازگردی

چه بر سرم آورده بودی؟ در سکوت خانه راه می‌رفتم صدایت می‌زدم برگردی پاسخی نمی‌دادی

گونه‌هایم را به شیشه می‌چسباندم چیزی نمی‌خواستم هیچ جز تو را اما نه به این شکل توی قدیمی را می‌خواستم بسیار اندوهگین بودم و آواز می‌خواندم طوری که همسایگان مویه می‌کردند