بریده‌هایی از کتاب عشق

همیشه این جریان‌های اجتماعی با یک هدف بی‌ارزش هدایت می‌شوند. دوست دارم تنها باشم و فکر کنم، فکر کنم، فکر کنم... اما جشنی برپاست توپ و تفنگ و تانک، یک ارتش در برابر مردان روی پشت‌بام. درست مثل روسیه شده‌ایم. این بازی برنده‌ای ندارد.

اگر زندگی به تو روی خوش نشان نداد به نوشتن پناه ببر.

او با من کاری کرد که، فکر کنم بی‌مصرف هستم.

عشق تمام چیز هایی است که می‌گفتیم نیست.

وقتی که رفتی همه‌چیز را با خودت بردی. شب‌ها، غم مرا به زانو درمی‌آورد. تو دیگر تکرار نمی‌شوی. غم گریبانم را می‌چسبد و دیگر برایم مهم نیست چه می‌شود.

عشق شاید کوهستانی بنفش است

اما چطور می‌توانم عشق را پیدا کنم وقتی که همه‌ی ما در زمان و مکان متفاوتی به دنیا آمده‌ایم و فقط توسط تاریخ باهم آشنا شده‌ایم؟

زنان زیادی را دیده‌ام در کنسرت‌های راک، جشنواره‌های موسیقی، در میان اعتراضات، در عروسی‌ها، در مراسم عزا، در جلسات شعرخوانی، در کلاس‌های اسپانیایی و خیلی جاهای دیگر. من اما همیشه سعی می‌کنم با ماشین تحریرم زندگی کنم.

چاقو را در خاطر دارم وقتی با آن، گلوی گل رز را خراشیدی و خون جاری شد. افسوس که رفتارت با عشق نیز ‌چنین بود.

اما چطور می‌توانم عشق را پیدا کنم وقتی که همه‌ی ما در زمان و مکان متفاوتی به دنیا آمده‌ایم و فقط توسط تاریخ باهم آشنا شده‌ایم؟ آیا عشق، که هرگز آن را ندیده‌ام کمتر از خودخواهی‌ست؟

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

آری عشق جایی بین اولین درخت سیب و فاضلاب گیر کرده است.

عشق یعنی ماشین قدیمی مخصوصاً وقتی ماشین کارکرده می‌خری وقتی که باید همه‌جایش را بررسی کنی و یاد بگیری چطور از پسش بر بیایی. ماشین قدیمی باعث می‌شود در همه‌چیز خبره شوی و بفهمی چه زمانی وقت فروشش رسیده است. درست مثل زندگی کردن با کسی که دوستش داری می‌فهمی شجاعت کی معنا پیدا می‌کند.

باشکوه‌ترین حس درباره‌ی زیبایی، این است که بفهمی دیگر وجود ندارد.

شب‌ها، غم مرا به زانو درمی‌آورد. تو دیگر تکرار نمی‌شوی. غم گریبانم را می‌چسبد و دیگر برایم مهم نیست چه می‌شود.

بقیه‌ی مردم به دنبال هوای خوب، خوش‌شانسی و آرزوهای خوب هستند برای من اما زندگی معمولی بدون هیچ دردسری کافی‌ست.

آنها به من فرصت، امید و احساس می‌دادند در جایی که نه فرصت، نه امید و نه احساس وجود نداشت من این‌طور مطالعه می‌کردم.

روزهایی هستند که زندگی متوقف می‌شود و همانند یک قطار روی ریل منتظر می‌مانی.

او می‌دانست که چه وقت باید مرا ترک کند و در دانشگاه او دکترای تنهایی گرفتم.

اگر یک روز عصر مرا دیدی که دارم به سمت خورشید می‌رانم مطمئن باش می‌خواهم از این زندگی دیوانه‌وار فرار کنم.

دوست دارم بداند که در میان همه‌ی جرّ و بحث‌هایمان همیشه دوستش داشتم و جمله‌ای که همیشه گفتنش برایم سخت بود را حالا بلند می‌گویم: دوستت دارم.

و من همیشه آن احمقی بودم که فکر می‌کردم معشوقم از من بهتر است.

انگار همه‌ی دنیا را به من داده‌اند. ما دیگر از دنیا چیزی نمی‌خواهیم

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

چاقو را در خاطر دارم وقتی با آن، گلوی گل رز را خراشیدی و خون جاری شد. افسوس که رفتارت با عشق نیز ‌چنین بود.

او با من کاری کرد که، فکر کنم بی‌مصرف هستم.

اگر زندگی به تو روی خوش نشان نداد به نوشتن پناه ببر.

در قلب هر انسان، یک جای خالی وجود دارد که هرگز پُر نمی‌شود. جایی که حتی در بهترین لحظات زندگی نیز پُر نمی‌شود. همه‌ی ما خیلی خوب آن را می‌شناسیم. در قلب هر انسان یک جای خالی وجود دارد که هرگز پُر نمی‌شود. و ما برای پُر شدنش منتظر می‌مانیم و می‌مانیم.

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

باشکوه‌ترین حس درباره‌ی زیبایی، این است که بفهمی دیگر وجود ندارد.