بریده‌هایی از کتاب عشق

همیشه این جریان‌های اجتماعی با یک هدف بی‌ارزش هدایت می‌شوند. دوست دارم تنها باشم و فکر کنم، فکر کنم، فکر کنم... اما جشنی برپاست توپ و تفنگ و تانک، یک ارتش در برابر مردان روی پشت‌بام. درست مثل روسیه شده‌ایم. این بازی برنده‌ای ندارد.

اگر زندگی به تو روی خوش نشان نداد به نوشتن پناه ببر.

او با من کاری کرد که، فکر کنم بی‌مصرف هستم.

عشق تمام چیز هایی است که می‌گفتیم نیست.

وقتی که رفتی همه‌چیز را با خودت بردی. شب‌ها، غم مرا به زانو درمی‌آورد. تو دیگر تکرار نمی‌شوی. غم گریبانم را می‌چسبد و دیگر برایم مهم نیست چه می‌شود.

عشق شاید کوهستانی بنفش است

زنان زیادی را دیده‌ام در کنسرت‌های راک، جشنواره‌های موسیقی، در میان اعتراضات، در عروسی‌ها، در مراسم عزا، در جلسات شعرخوانی، در کلاس‌های اسپانیایی و خیلی جاهای دیگر. من اما همیشه سعی می‌کنم با ماشین تحریرم زندگی کنم.

چاقو را در خاطر دارم وقتی با آن، گلوی گل رز را خراشیدی و خون جاری شد. افسوس که رفتارت با عشق نیز ‌چنین بود.

اما چطور می‌توانم عشق را پیدا کنم وقتی که همه‌ی ما در زمان و مکان متفاوتی به دنیا آمده‌ایم و فقط توسط تاریخ باهم آشنا شده‌ایم؟ آیا عشق، که هرگز آن را ندیده‌ام کمتر از خودخواهی‌ست؟

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

آری عشق جایی بین اولین درخت سیب و فاضلاب گیر کرده است.

عشق یعنی ماشین قدیمی مخصوصاً وقتی ماشین کارکرده می‌خری وقتی که باید همه‌جایش را بررسی کنی و یاد بگیری چطور از پسش بر بیایی. ماشین قدیمی باعث می‌شود در همه‌چیز خبره شوی و بفهمی چه زمانی وقت فروشش رسیده است. درست مثل زندگی کردن با کسی که دوستش داری می‌فهمی شجاعت کی معنا پیدا می‌کند.

باشکوه‌ترین حس درباره‌ی زیبایی، این است که بفهمی دیگر وجود ندارد.

شب‌ها، غم مرا به زانو درمی‌آورد. تو دیگر تکرار نمی‌شوی. غم گریبانم را می‌چسبد و دیگر برایم مهم نیست چه می‌شود.

آنها به من فرصت، امید و احساس می‌دادند در جایی که نه فرصت، نه امید و نه احساس وجود نداشت من این‌طور مطالعه می‌کردم.

روزهایی هستند که زندگی متوقف می‌شود و همانند یک قطار روی ریل منتظر می‌مانی.

باشکوه‌ترین حس درباره‌ی زیبایی، این است که بفهمی دیگر وجود ندارد.

اگر یک روز عصر مرا دیدی که دارم به سمت خورشید می‌رانم مطمئن باش می‌خواهم از این زندگی دیوانه‌وار فرار کنم.

دوست دارم بداند که در میان همه‌ی جرّ و بحث‌هایمان همیشه دوستش داشتم و جمله‌ای که همیشه گفتنش برایم سخت بود را حالا بلند می‌گویم: دوستت دارم.

و من همیشه آن احمقی بودم که فکر می‌کردم معشوقم از من بهتر است.

انگار همه‌ی دنیا را به من داده‌اند. ما دیگر از دنیا چیزی نمی‌خواهیم

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

چاقو را در خاطر دارم وقتی با آن، گلوی گل رز را خراشیدی و خون جاری شد. افسوس که رفتارت با عشق نیز ‌چنین بود.

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد

اما چطور می‌توانم عشق را پیدا کنم وقتی که همه‌ی ما در زمان و مکان متفاوتی به دنیا آمده‌ایم و فقط توسط تاریخ باهم آشنا شده‌ایم؟

عشق اگر مثل یک طاق پارچه یا حتی پر از معنی و مفهوم باشد باز هم کار نمی‌کند، نمی‌تواند.

با عقاید مردم کاری ندارم و خودم دلیل زیستن و مردنم را پیدا کرده‌ام.

برای آنها که روز را دوست دارند امروز، روز دلنشینی است و برای آنها که درست مثل من شب را دوست دارند، باز هم دلنشین است اما در کل امروز فرقی با دیروز ندارد گند و مزخرف!

این هم سبک ماست که زندگی را نادیده بگیریم درست در لحظاتی که می‌خواهد اتفاقی خاصی رخ دهد مثل: سال نوی همه مبارک.

قوها در فاضلاب غرق می‌شوند و این نشانه‌ی نحسی است. درست مثل اینکه، گاو نر و ماده را از هم جدا کنی یا جلوی تابیدن آفتاب به گل را بگیری یا بوسه‌های معطر شبانه‌ات را از من بگیری یا سمفونی را از موسیقی، مثل گداها از خیابان بگیری یا قدیسه‌ها را شلاق بزنی یا به گربه‌ی روحت موش هدیه کنی یا شاهکارهای نقاشی را بسوزانی یا سپیده‌دم را به گند بکشی آری، عشق مرده است.