بریده‌هایی از کتاب سودای کولی‌وار مارینا تسوتایوا

خدا را در سنگی حکاکی کردند آن را کوبیدند و به خاک بدل کردند

سپاس برای وعده‌های دیداری که با من نگذاشتی برای قدم‌هایی که زیر ماه با من نزدی سپاس می‌گویم تو را بپذیر سپاس غمگنانه‌ام را زیرا که هرگز سبب آزار من نشدی همان‌گونه که من موجب آزارت نبودم

پرواز کن، پرواز کن عقاب جوان تو خیره در آفتابی بی‌آن‌که پلک زنی چگونه نگاه کوتاه من برایت سنگین است؟ هیچ‌کس تا حال چون من چنین با ظرافت، چنین نرم، در تو خیره نشده می‌بوسم تو را از فاصلهٔ صدها سال جدایی.

تو خیره در آفتابی بی‌آن‌که پلک زنی چگونه نگاه کوتاه من برایت سنگین است؟ هیچ‌کس تا حال چون من چنین با ظرافت، چنین نرم، در تو خیره نشده می‌بوسم تو را از فاصلهٔ صدها سال جدایی.

حقیقت را می‌دانم، حقیقت‌های دیگر را فراموش کن نه به جنگی نیاز است نه به جدالی نگاه کن، غروب سر رسیده است چیزی به شب نمانده. برای چه می‌جنگیم، شاعران، عاشقان، حاکمان، باد دیگر آرام گرفته است، زمین نم‌دار است از شبنم توفان ستاره‌ها رو به آرامی است دیری نمی‌رسد، پلک بر هم می‌گذاریم در زیر خاک مایی که بر روی آن خواب را برای همدیگر حرام کرده‌ایم. ۱۹۱۵

حقیقت را می‌دانم، حقیقت‌های دیگر را فراموش کن نه به جنگی نیاز است نه به جدالی نگاه کن، غروب سر رسیده است چیزی به شب نمانده. برای چه می‌جنگیم، شاعران، عاشقان، حاکمان، باد دیگر آرام گرفته است، زمین نم‌دار است از شبنم توفان ستاره‌ها رو به آرامی است دیری نمی‌رسد، پلک بر هم می‌گذاریم در زیر خاک مایی که بر روی آن خواب را برای همدیگر حرام کرده‌ایم.

گوش کن به من! دوستم داشته باش وگرنه می‌میرم!

این جدایی برایم شیرین است حتا، اکنون تو را می‌بوسم از صدها فرسنگ دور.

حقیقت را می‌دانم حقیقت را می‌دانم، حقیقت‌های دیگر را فراموش کن نه به جنگی نیاز است نه به جدالی نگاه کن، غروب سر رسیده است چیزی به شب نمانده. برای چه می‌جنگیم، شاعران، عاشقان، حاکمان، باد دیگر آرام گرفته است، زمین نم‌دار است از شبنم توفان ستاره‌ها رو به آرامی است دیری نمی‌رسد، پلک بر هم می‌گذاریم در زیر خاک مایی که بر روی آن خواب را برای همدیگر حرام کرده‌ایم. ۱۹۱۵

دو خورشید در حال افسردن‌اند یکی در سینهٔ من، آن یکی در آسمان چگونه می‌توانم فراموش‌شان کنم و این‌که به چه جنونی کشاندند مرا

امشب دلم با همه است با آن‌هایی که باید به حال‌شان اندوه خورد و آن‌هایی که لبان‌شان با بوسه به‌هم دوخته.

خسته‌ای از واژه‌های آشنای عشق ارزان‌تر از حلقه‌های آهنی بر انگشتان بی‌رمق دوستت دارم، چون توفانی که در آسمان برپا می‌شود اعتراف می‌کنم دوستت دارم چنین بی‌تابانه زیرا می‌سوزانی و دندان بر تن فرو می‌کنی.

حتا در تابوت نیز دردناک است چون همه بودن!

تو را، ای بانوی غمگین هرگز نمی‌تواند کسی نجات دهد.

تو را، ای بانوی غمگین هرگز نمی‌تواند کسی نجات دهد.

اعتراف می‌کنم دوستت دارم چنین بی‌تابانه زیرا می‌سوزانی و دندان بر تن فرو می‌کنی.