بریده‌هایی از کتاب تابستان و غم

گل سرخی در راهمان رویید به آن تسلیم شدیم تسلیمی باشوق بود

به خورشید و گل یاس سوگند ما وارث هزاران اندوه و سبدی از گل سرخ هستیم

در باغ چراغی روشن کردم عمر به لحظات ناب رسیده بود اما من دل‌مُرده بودم.

ما زادهٔ آسودگی نبودیم فقر ما از عمر ما فزون‌تر بود چگونه بود که بهار را از دست داده بودیم خاطرات اندکی از بهار داشتیم

ما بدون کلمات اندوهگین بودیم چاره را در همسایگی کلمات می‌دیدیم

از سکوت ما پنداشته بودند که ما مُرده‌ایم ما باز هم سکوت را نشکستیم به راه خود ادامه دادیم

از شاعران جهان می‌خواهم پرنده را به من بازگردانند پرنده رؤیا و تخیل ما را با خود برد شب در غیبت پرنده لبریز از تنهایی و گریستن است پرنده از پشت پنجرهٔ ما رفته است.

شما که از زندگی خرسند هستید و در باغ‌ها پناه گرفته‌اید به کمک شاعر بیایید ای همهٔ شما خرسند از روز و شب و باغ‌ها شاعر نه باغ‌ها را دیده است نه وسعت باغ‌ها را می‌داند.

ما از عاقبتِ این‌همه گریستن در بیداری هراس داریم سرانجام از اتاق بیرون آمدیم قدم به سپیده گذاشتیم با کسی عهدی نداشتیم پس تنها سوار قایق شدیم چشمان ما در قایق با ابر تلاقی پیدا کرد.

نمی‌دانستیم آیا ما از خورشید سهم داشتیم یا نه خیلی زود دانستیم باور و تردید یعنی شکست اما ما هنوز امید داشتیم

کاش دشنام‌ها را شنیده بودیم اما به راه‌مان ادامه داده بودیم

ما در میان این پنجره‌های محزون تخت‌بند شده‌ایم امید رهایی هم نیست.

من بر تنْ لباس تابستانی داشتم که دوازده ماه سال افسردگی مرا می‌پوشاند

می‌خواهم با سری عریان پا به آستانهٔ بهار بگذارم فقط نمی‌دانم باید از کدام خیابان عبور کنم تا صورتم و سر عریانم را با باران بشورم

به هر جا نگاه کردیم از قیر و اندوه پُر بود.

فریادها و دلواپسی‌های ما در این غروب جمعهٔ مه‌آلود بی‌ثمر است

ما وارث هزاران اندوه و سبدی از گل سرخ هستیم پس بیاییم در کنار آتش خاکسترشده جان بدهیم

سهم ما از زندگی مجهول بود و مرگ مدام به ما خیره بود

زندگی و روز آرام از من و تو می‌گریخت هنوز سایهٔ درختان در تابستان بر ما می‌تابید قلمرو من و تو محدود بود ما ناچار بودیم از تونل‌های سکوت و آتش و خاکستر عبور کنیم من و تو کسی را در راه تحقیر نکرده بودیم پس چرا راه آن‌قدر طولانی بود از تنهایی همراه با باران در راه گریستم.

سکوت‌ها، پنجره‌های بسته اقبالی بود که سهم ما شده بود چارهٔ ادامهٔ زندگی را نگاه کردن در آب‌های روان می‌دانستیم از گذشته خبری به یاد نداشتیم با فقر و پنجرهٔ بسته زندگی می‌کردیم اما سرشار از کلمه و پرسش بودیم سرانجام اندوه و پرسش را به صندوق‌های کهنه سپردیم.