بریده‌هایی از کتاب تابستان و غم

چاره گریستن نیست از خواب بیدار شو صبح آغاز شده است.

گل سرخی در راهمان رویید به آن تسلیم شدیم تسلیمی باشوق بود

ما زادهٔ آسودگی نبودیم فقر ما از عمر ما فزون‌تر بود چگونه بود که بهار را از دست داده بودیم خاطرات اندکی از بهار داشتیم

در باغ چراغی روشن کردم عمر به لحظات ناب رسیده بود اما من دل‌مُرده بودم.

به خورشید و گل یاس سوگند ما وارث هزاران اندوه و سبدی از گل سرخ هستیم

از سکوت ما پنداشته بودند که ما مُرده‌ایم ما باز هم سکوت را نشکستیم به راه خود ادامه دادیم

به هر جا نگاه کردیم از قیر و اندوه پُر بود.

چنان آهن و فولاد ما را محاصره کرده است که شب درازتر و تاریک‌تر می‌شود

خاموشی و فراموشی مدام گل سرخ‌ها را به یغما می‌برد

می‌خواهم با سری عریان پا به آستانهٔ بهار بگذارم فقط نمی‌دانم باید از کدام خیابان عبور کنم تا صورتم و سر عریانم را با باران بشورم

من بر تنْ لباس تابستانی داشتم که دوازده ماه سال افسردگی مرا می‌پوشاند

ما در میان این پنجره‌های محزون تخت‌بند شده‌ایم امید رهایی هم نیست.

ما از عاقبتِ این‌همه گریستن در بیداری هراس داریم سرانجام از اتاق بیرون آمدیم قدم به سپیده گذاشتیم با کسی عهدی نداشتیم پس تنها سوار قایق شدیم چشمان ما در قایق با ابر تلاقی پیدا کرد.

شما که از زندگی خرسند هستید و در باغ‌ها پناه گرفته‌اید به کمک شاعر بیایید ای همهٔ شما خرسند از روز و شب و باغ‌ها شاعر نه باغ‌ها را دیده است نه وسعت باغ‌ها را می‌داند.

از شاعران جهان می‌خواهم پرنده را به من بازگردانند پرنده رؤیا و تخیل ما را با خود برد شب در غیبت پرنده لبریز از تنهایی و گریستن است پرنده از پشت پنجرهٔ ما رفته است.

می‌خواهم رنج‌ها را در روشنایی گم کنم که شاید مرا رها کنند

امیدی نبود چراغ‌های راهنما سبز شوند ناگهان چراغ‌های راهنما سبز شدند اما ما دیگر پیر بودیم.

آنان را که دوست داشتم مُرده بودند سکوت ابدی ما از مرگ آنان پایان ندارد

ما در هراس بودیم که چشمان ما آرام‌آرام به حوادث عادت کند.

هر روز صبح پنجره‌ها را به سوی دریا باز می‌کردیم می‌دیدیم همهٔ نفرین‌های ما روی دریا شناور است.

از هیاهو و تحسین گریخته بودم در کنار یک شمع خاموش در کنار یک گمان و یک گلدان شمعدانی به زندگی ادامه می‌دادم.

درِ خانه را می‌کوبند شاید اهریمن از سفر بازگشته است

سکوت‌ها، پنجره‌های بسته اقبالی بود که سهم ما شده بود چارهٔ ادامهٔ زندگی را نگاه کردن در آب‌های روان می‌دانستیم از گذشته خبری به یاد نداشتیم با فقر و پنجرهٔ بسته زندگی می‌کردیم اما سرشار از کلمه و پرسش بودیم سرانجام اندوه و پرسش را به صندوق‌های کهنه سپردیم.

سهم ما از زندگی مجهول بود و مرگ مدام به ما خیره بود

ما وارث هزاران اندوه و سبدی از گل سرخ هستیم پس بیاییم در کنار آتش خاکسترشده جان بدهیم

فریادها و دلواپسی‌های ما در این غروب جمعهٔ مه‌آلود بی‌ثمر است

نه شک نه یقین یار و یاور ما نیست نه می‌توان در ابر پناه گرفت نه توان لباس نو پوشیدن است زشتی و زیبایی زنان باهم مساوی است و سؤالی را جواب نمی‌دهد ما چرا بهار را رها کردیم و به جای آن تابستان سوزان را جانشین بهار کردیم

به خورشید و گل یاس سوگند ما وارث هزاران اندوه و سبدی از گل سرخ هستیم پس بیاییم در کنار آتش خاکسترشده جان بدهیم

از سردسیر آمده‌ایم با قایق شکسته نه در فکر تکاپو هستیم نه در فکر نان فقط در فکر روزهای مه‌آلود هستیم

ما باید از ستون‌های برف عبور کنیم کسی به کمک ما نمی‌آید