بریده‌هایی از کتاب یکی مثل همه

باید سخت تلاش کنی تا ذهن گرسنه‌ات را از نگاه به گذشته باز داری تا نابود نشوی.

هنوز مشتاق بود از زندگی سرشار شود، ولی با این وجود هرگز بیدار نشد.

وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

درد آدم رو خیلی تنها می‌کنه

نیاز مزخرف به تسلی داده شدن

ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

در بیست و چهار یا چهل و هشت ساعتی که میگرن او طول می‌کشید تحمل هیچ‌کس دیگر را در آن اتاق تاریک نداشت. تنها چیزی که تاب تحملش را داشت باریکه‌ای نور بود که از لابه‌لای پردهٔ کشیده به داخل می‌تابید. هیچ دارویی هم به او اثر نمی‌کرد. وقتی میگرن شروع می‌شد هیچ‌چیز جلودارش نبود.

«اشتباه می‌کنی. نمی‌دونی. وابستگی، درماندگی، انزوا، وحشت، تمام این‌ها ترسناک و خجالت‌آورند. درد باعث می‌شه از خودت بترسی. بیگانگی کاملش خیلی برای آدم ترسناکه.»

چند شب قبل به من گفت: "دیگه خسته شدم"، دلش می‌خواست زندگی کنه، ولی برای زنده نگه داشتنش از هیچ‌کس و هیچ‌چیز کاری برنمی‌اومد. پیری یه مبارزه است عزیزم، با همه‌چیز. یه نبرد بی‌امانه، اونم درست وقتی تو ضعیف‌ترین حالتت هستی و هیچ نیرویی برای جنگیدن با چیزی تو وجودت نمونده.

در حالی‌که به‌سمت تابوت برمی‌گشت، مشتی خاک برداشت و قبل از این‌که روی تابوت بریزد با حالت یک دختربچهٔ گیج به‌آرامی گفت: «خب، این‌جوری شد دیگه. کار دیگه‌ای از دست ما برنمی‌آد پدر.» بعد یاد پند همیشگی پدرش افتاد و زیر گریه زد: «واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

او صرفاً کارهایی را انجام می‌داد که بیشتر زنده نگاهش می‌داشت. مثل همیشه ــ و مثل بیشتر آدم‌های دیگر ــ دوست نداشت پایان کار حتا یک دقیقه زودتر از موعد مقرر سراغش بیاید.

در آن یازده ماهِ پیش از مرگش به‌نظر می‌آمد سردرگمی درش رسوخ کرده، از این‌که رو به نابودی می‌رفت حیرت‌زده بود، همین‌طور از درماندگی‌اش.

به این خاطر سراغ نقاشی رفته بود که این واقعیت را فراموش کند: ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

بدترین جنبهٔ تنهایی این است که مجبوری تحملش کنی ــ یا تحمل می‌کنی، یا غرق می‌شوی

پیری نبرد نیست، قتل‌عام است.

درد آدم رو خیلی تنها می‌کنه

«واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

همین عمومیت بود که دردناک بود، و بار دیگر واقعیت مرگ را به یاد همه می‌انداخت که همه‌چیز را در خود غرق می‌کرد.

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

چرا درست در بهترین دورهٔ زندگی‌اش طی سال‌های اخیر این‌قدر به زندگی بدگمان شده بود؟ چرا با این‌که یک حساب سرانگشتی ثابت می‌کرد سال‌های سال زندگی پیش رو دارد، خودش را در لبهٔ پرتگاه نابودی می‌دید؟

در جوانی سردردهای وحشتناکی به‌سراغش می‌آمد که در ابتدا توجهی به‌شان نمی‌کرد، ولی بعد که به سی‌سالگی رسید و درد سر جایش باقی ماند و تناوبش هم بیشتر شد، فهمید میگرن دارد. آن‌قدر خوش‌شانس بود که گه‌گداری خوابش ببرد، ولی به‌محض این‌که چشمانش را باز می‌کرد، درست در لحظه‌ای که هشیار می‌شد، یک‌طرف سرش به شکل غیرقابل تحملی درد می‌گرفت و روی فک و صورتش هم انگار چیزی فشار می‌آورد، و احساس می‌کرد یک نفر پایش را روی چشمش گذاشته و می‌خواهد لهش کند. میگرن با مارپیچ‌هایی از نور آغاز می‌شد. رشته‌های درخشان نوری که حتا وقتی چشمانش را می‌بست جلوش چرخ می‌زدند. بعد سرگیجه و درد سراغش می‌آمد و آخرسر هم استفراغ می‌کرد.

دوست داشت پدرش همان‌جوری باشد که زمان ده و یازده و دوازده و سیزده‌سالگی‌اش بود، بدون عجز و ناتوانی ــ ولی حالا عاجز و ناتوان بود.

حالا روی تخت کنار او نشسته بود و دستش را در دست او گذاشته بود و با خودش فکر می‌کرد: وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

مثل هر آدم متمدنی درک مداراآمیزی از معمای نابرابری و بداقبالی داشت.

درست است، تنها زندگی کردن انتخاب خودش بود، ولی نه تا این اندازه تنها. بدترین جنبهٔ تنهایی این است که مجبوری تحملش کنی ــ یا تحمل می‌کنی، یا غرق می‌شوی. باید سخت تلاش کنی تا ذهن گرسنه‌ات را از نگاه به گذشته باز داری تا نابود نشوی.

به این خاطر سراغ نقاشی رفته بود که این واقعیت را فراموش کند: ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

یک آدم چه‌قدر می‌تواند به دوران خوش کودکی‌اش فکر کند؟ لذت از دوران طلایی پیری چه می‌شود؟ دوران طلایی پیری فقط همین است؟ حسرت روزهای خوش کودکی را بردن، حسرت بدنی که مثل درختی نورسته بود و با امواج دست‌وپنجه نرم می‌کرد.