بریده‌هایی از کتاب پنهان‌نوشته‌های یک عاشق قرمطی

به نزدیک من شانه مزن بر آن گیسوان مشکی تا شب حلول نکند در لباس من

زنان پیانو هستند مردان اما موسیقی نمی‌دانند بسیار اندک‌اند مردانی که موسیقی آموخته باشند زنان چون کلماتِ یک زبان‌اند مردان اما در تمام زندگی یک کتاب هم نخوانده‌اند زنان چون مزرعه‌ای حاصلخیز مردان چون بولدوزری ویرانگر

توجه کرده‌ای آیا؟ چگونه به سویت می‌شتابم گویی اولین‌بار است می‌بینمت

اکنون که ساکتم می‌شنوی صدای اشتیاقم را عزیزم؟

آن که به من آموخت شمشیر ساختن از سخن در برابر سلطان را آن که به من هدیه کرد کتاب انقلاب را برای همیشه، بنده‌اش خواهم بود

گل را به لغت‌نامه نیازی نیست که عطرش زبان اوست

خانم عزیز این سرزمینِ سربریده در پس پرده‌ای پنهان است خودت بگو من زیر آوار چگونه از بوی عطر زنانه لذت ببرم

زنان چون کلماتِ یک زبان‌اند مردان اما در تمام زندگی یک کتاب هم نخوانده‌اند

میان آن که به دنبال قصهٔ عشق است با آن که وطنش را زیر خاکستر می‌جوید تفاوتی است بسیار

در شهر من عاشقان را دیوانه می‌خوانند در سرزمینم عشق را همقطار حشیش و افیون می‌پندارند به نام عشق، کیفر می‌دهند به نام عشق، قانون می‌نویسند و به نام عشق، گردن می‌زنند پس من نیز تصمیم گرفتم شعر و جنون را پیشهٔ خود سازم.

یک خبر فرهنگی پادشاه صاحب‌شوکت پادشاه سبزدست با اوصافی به‌کمال و القابی شایسته و درخور برای تحقق آرزویش آرزوی عدالت برای همهٔ مردمان و فراهم شدن نان و لباس‌شان چنین فرمان داده: واردات هرگونه کتاب و دفتر توسط وزارت بازرگانی ممنوع، و بازرگانان برای واردات غلات پوست‌کنده مجاب شوند.

زنان پیانو هستند مردان اما موسیقی نمی‌دانند بسیار اندک‌اند مردانی که موسیقی آموخته باشند

زنان چون مزرعه‌ای حاصلخیز مردان چون بولدوزری ویرانگر

تو نمی‌دانی و نمی‌خواهی بدانی عالم بی‌تو چه اندازه زشت است من دست رد به سینهٔ مرگ نخواهم زد اگر میان سینه‌هایت چون مسیحْ مصلوبم کنی

زنان چون مزرعه‌ای حاصلخیز مردان چون بولدوزری ویرانگر زنان تفرجگاهی دلپذیر مردان اما قطار سریع‌السیر شبانه زنان چون معبد مردان قهوه‌خانهٔ بین‌راهی زنان به پرنده‌ای قانع‌اند مردان اما تصاحب تمام زنان را می‌خواهند

آن که به من آموخت نکنم آن‌چه خدمت‌گزاران سیاست‌باز نزد حاکم می‌کنند یا نرقصم آن‌چنان که رقصندگان در بارگاه پادشاهان می‌رقصند آن که به من آموخت خم نکردن کمر شعرم را برای همیشه بنده‌اش خواهم بود

روزی خواهد آمد که نقشه‌های زندگی‌ام را دیگرگون کنم یا به آتش‌شان کشیده منفجر کنم و هیچ‌گاه نخواهم دانست چه وقت آتش در لباسم شعله خواهد کشید و از پنجره کدامین لباس مرگ به سراغم خواهد آمد

دنیا از وجودشان چنان غرق در نور شده که دیدن‌شان سخت است در دست‌های‌شان سنگ دارند اما چون چراغ، نور بخشیده و چون بشارتی نمایان می‌شوند می‌رزمند و می‌شکفند و شهید می‌شوند

کاغذ سفید پیشِ روی من ویزایی است بی‌تاریخ که با آن به دور جهان سفر می‌توانم کرد.

بازگرد هر زمان که خواهی بازگرد که دروازه‌های پذیرشم همیشه باز است به روی تو بازگرد تو معشوق برگزیدهٔ منی

عشق تو زمانه‌ای است میان صلح و جنگ و این روزگار سراسر جنگ است جنگی بدتر از جنگ اعصاب

مانند عقب‌افتاده‌ها زندانی ایستگاه تاریخ‌ایم فرزندان‌مان روی دست‌هامان به خواب رفته‌اند گلوهامان از دود و آلودگی مسموم شده‌اند و عریضه‌ها در دستان‌مان خشکیده است کمبود دارو... آذوقه... و تحریم‌ها… آن‌چه از حاکم و دارودسته‌اش نصیب‌مان شده است گودو... بیا... پایان بده به اشک‌هامان و انسان را از دام انسان رها کن

همراهم، نشریات عربی مقصدم، ساحل دریاچهٔ ژنو می‌خواهم لب ساحلش بنشینم و با خواندن آن‌ها تکه‌ای از زمان را پشت‌سر جا بگذارم با حضورم اما صدها مرغ دریایی وحشت‌زده از آن‌جا می‌گریزند گویا فرهنگ فرزندان خود را با حضور من در خطر می‌بینند گویا می‌هراسند از هجوم تیتر آن نشریات

زنان به پرنده‌ای قانع‌اند مردان اما تصاحب تمام زنان را می‌خواهند

کاغذ سفید پیشِ روی من ویزایی است بی‌تاریخ که با آن به دور جهان سفر می‌توانم کرد.

مأمور امنیتی از من پرسید: چندساله‌ای؟ گفتم: ۶۵ قصیده. گفت: خدایا! چه اندازه تو گذر عمر را به‌شوخی گرفتی! گفتم: آری اما تو مایل بودی من آزادی را به‌سخره بگیرم

تنها زن ــ نه هیچ‌کس دیگر ـ می‌تواند چون ماهی قرمز در گردش خونم از این‌سو به آن‌سو برود

سخنان زیبا را ‫خواستم سخنگو باشم ‫زشتی ‫غالب آمد مرا

روزی خواهد آمد که من به سرزمین صلح قدم بگذارم و دریابم تفاوت میان جنون مستی و آرامش سنگواره‌ای

اکنون که ساکتم می‌شنوی صدای اشتیاقم را عزیزم؟ سکوت کارآترین سلاح من است.