کتاب ویولن دیوانه

ترسْ درد بی‌درمانی است و هر کس که به این درد مبتلا شود از زندگی روی خوشی نمی‌بیند.

نادیده گرفتن دوستان قدیمی را از سنگ‌دلی و نارفیقی می‌شمرد.

در زندگی واقعی خیال می‌کنی که دردت وخیم‌ترینِ دردهاست. غافل از این‌که دیگرانی هستند که دردشان سیاه‌تر است.

هنر ایزدی است که جا دارد آدم تا دم مرگ به او خدمت کند.

برای بیماری مبتلا به بلای ملال در بستری به نرمیِ آب نیز خواب نیست.

انسان در زندگی گاهی در شرایطی قرار می‌گیرد که معنا و نقشی نمادین دارند و با نشان‌هایی همراه‌اند که باید تفسیر شوند

گمان نمی‌کنم که در دنیا چیزی آن‌قدر خواستنی باشد که بتواند میل به زندگی را در من بیدار کند.

حالش به درختی می‌مانست که به جای این‌که تنهٔ آن را با اره ببُرند ریشه‌هایش را در خاک قطع کنند و تنه را برپا بگذارند تا به‌تدریج بمیرد. درخت برپا می‌ماند، اما در حیرت، که چرا آب و غذا به آن نمی‌رسد. برای زنده ماندن می‌جنگد اما برگ‌هایش به‌تدریج کوچک‌تر می‌شوند. دیگر هیچ جوانه‌ای از شاخه‌هایش برنمی‌جوشد و پوستش چروکیده و سخت می‌شود و چاره‌ای جز مُردن ندارد زیرا دستش از سرچشمهٔ زندگی کوتاه شده است.

کسی که هیچ‌کس دوستش نداشته باشد حق زنده بودن ندارد.

برای آن‌ها زندگی بار گرانی نبود، جشنی سراسر امید و شادی بود.