بریده‌هایی از کتاب دختر ویولون‌زن در کوچه‌های برفی آذرماه

مگر یک نفر چندبار باید کُشته شود، تا کُشته شود!

تو باید یک جایی همین حوالی باشی. پس من تا کِی باید از این مرگِ بی‌معرفت فرصت بخواهم. بیا بی‌انصاف، یک وقتی دیدی کار از کار گذشت!

همین‌قدر که زن زاده شوی حتماً زیبا زاده شده‌ای تا اَبَد...!

هی دخترِ آوازهای آذرماه در بارش این‌همه پروانه کسی پنجره‌اش را باز نخواهد کرد. برگرد انتهای کوچه بگو کلاهِ کاپشن‌اش را پس بزند، آن‌جا فقط فرهادِ مهراد مراقبِ توست. قدم روی چشم خانه گرم است چای هِل دارد دَم می‌کشد...!

او که برای بستنِ دست‌های من می‌آید بگو هیچ دستْ‌بندی با خود نیاورد، من دست‌هایم را به کودکانِ کوره‌پزخانه قرض داده‌ام. او که برای بستنِ چشم‌های من می‌آید بگو زحمت نکش من چشم‌هایم را به دوقلوهای نرگسِ محمدی داده‌ام تا دیگر از تنهاییِ بی‌مادرِ خود نترسند. او که برای کُشتنِ کلماتِ من می‌آید بگو کجای کاری تو ترانه‌های من سال‌هاست سینه‌به‌سینه از گزندِ تازیانه و قیچی گذشته‌اند. حالا خود دانید...!

هر کسی سرانجام یک جایی خسته خواهد شد خاصه من خاصه تو.

هر وقت دیدی واقعاً از وحشتِ بی‌خوابی خوابت نمی‌آید، خُب... شعر بخوان شعرهای مرا بخوان، حتماً خداوند می‌آید برایت دَمنوشِ بابونه می‌آورد.

غیرِممکن است! این‌جا برای هر کسی حتماً چراغی هست، فقط خودش باید آن را روشن کند.

می‌نویسم، می‌گویند چرا می‌نویسی. سکوت می‌کنم می‌گویند چرا سکوت کرده‌ای. زندگی می‌کنم می‌گویند چرا زنده‌ای هنوز. می‌میرم می‌پرسند اسمت چه بود...؟! بَه‌بَه... چه ایامِ فرخنده‌ای چه روزگار خوشی چه هولی... چه حسرتی!

من هم مثل همان عدهٔ عجیب در حیرتم مگر یک نفر چندبار باید کُشته شود، تا کُشته شود!

او که برای بستنِ دست‌های من می‌آید بگو هیچ دستْ‌بندی با خود نیاورد، من دست‌هایم را به کودکانِ کوره‌پزخانه قرض داده‌ام.

مردم همه از دَم؛ اندوهگین، افسرده، ناامید همه از دَم آزرده، دلتنگ

غیرِممکن است! این‌جا برای هر کسی حتماً چراغی هست، فقط خودش باید آن را روشن کند.

او که برای کُشتنِ کلماتِ من می‌آید بگو کجای کاری تو ترانه‌های من سال‌هاست سینه‌به‌سینه از گزندِ تازیانه و قیچی گذشته‌اند. حالا خود دانید...!

چشم‌های‌تان را به نور عادت دهید تنهاییِ بزرگ تمام خواهد شد...!

وِل کن این حرف‌ها را دختر، دنیا خیلی سرد است در این سرزمین!

بعد از تو یک شب در خواب یک عده آمدند آهسته مرا کشتند رفتند گفتند خودش مُرده بود قبل از این اتفاق که شهریور...! عجیب نیست که من هنوز همین جا دارم برای تو مَسیج می‌زنم اعضای محترمِ فرهنگستانِ ادب و هنر مقصرند، بعد از تو اسمِ رسیدهٔ انگور چرا مرتب شبیهِ شهریور می‌شود. من هم مثل همان عدهٔ عجیب در حیرتم مگر یک نفر چندبار باید کُشته شود، تا کُشته شود!

او که برای کُشتنِ کلماتِ من می‌آید بگو کجای کاری تو ترانه‌های من سال‌هاست سینه‌به‌سینه از گزندِ تازیانه و قیچی گذشته‌اند. حالا خود دانید...!

خسته‌ام این روزها، و خسته‌ام از این روزها...!

چای سرد می‌شود سکوت سرد می‌شود سرما سرد می‌شود دنیا از دهان می‌افتد.

خودتان را در آینه گاهی به خودتان نشان دهید

خسته‌ام این روزها، و خسته‌ام از این روزها...!

سلام آقای رییس‌جمهور کلید... که بی‌کلید! احیاناً کبریت خدمت‌تان هست؟! می‌خواهم این چراغِ شکسته را روشن کنم، کوچه خیلی تاریک است!

همین‌قدر که زن زاده شوی حتماً زیبا زاده شده‌ای تا اَبَد...!

خسته‌ام این روزها، و خسته‌ام از این روزها...!

تو باید یک جایی همین حوالی باشی. پس من تا کِی باید از این مرگِ بی‌معرفت فرصت بخواهم. بیا بی‌انصاف، یک وقتی دیدی کار از کار گذشت!

هی چراغ چراغِ کَپْ‌کَپو...! او که برای رسیدن به صبح شتاب می‌کند، خورشید را که هیچ، به یکی شب‌تابِ خاموش هم نخواهد رسید.

مگر یک نفر چندبار باید کُشته شود، تا کُشته شود!

من معمولاً در تاریکی فقط به تاریکی فکر می‌کنم، سپیده‌دم پیشکشِ بعضی پشیمانْ‌شدگانِ شریف!

خودتان را در آینه گاهی به خودتان نشان دهید