بریده‌هایی از کتاب طاعون

عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است.

این سماجت مردم برای بیرون‌رفتن از شهر داستانی عجیب است.

خوشبختی را انتخاب کردن خجالت ندارد. رانبر گفت: «درست است، ولی اگر آدم بخواهد فقط خودش خوشبخت باشد آن وقت خجالت‌آور است.»

«خدا بزرگ است، به او پناه ببرید.»

بارها و بارها در تاریخ اتفاق افتاده که کسانی که جرأت کرده‌اند بگویند دو به اضافهٔ دو می‌شود چهار، جان‌شان را در این‌راه باخته‌اند.

حالا که بیماری بر شهرمان سایه افکنده، باید برای مبارزه و برانداختن آن، به هرکار لازمی دست بزنند. چون اگر تا آن موقع عدهٔ اندکی وظیفه‌دار مبارزه با آن بودند، از آن پس شده بود وظیفهٔ همهٔ ساکنان شهر.

همشهریان ما خود را با طاعون وفق داده بودند، یا آن گونه که گفته می‌شود همرنگ جماعت شده بودند، چون چارهٔ دیگری نداشتند. طبعاً هنوز احساس درد و رنج و بدبختی می‌کردند، ولی نه به آن تند و تیزی ابتدای کار، به‌طور مثال دکتر ریو، این حالت را از همه بدتر می‌دانست، چون عقیده داشت عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است

خراب کردن خیلی آسان‌تر از آباد کردن است.

آن‌وقت بود که ریو و دوستانش پی بردند چه‌قدر خسته‌اند. در واقع افرادِ گروه‌های بهداشتی بیش از آن نمی‌توانستند خستگی را تحمل کنند.

موش‌ها توی کوچه‌ها می‌مردند و آدم‌ها توی خانه‌هاشان. روزنامه‌ها هم که با خانه‌ها کاری ندارند و فقط به آن‌چه در کوچه و خیابان اتفاق می‌افتد می‌پردازند.

«فکر می‌کنید زندگی را به‌خوبی می‌شناسید؟»

از دیدگاه طاعون، تفاوتی میان رئیس و نگهبان‌ها و زندانی‌ها وجود نداشت، چون همگی‌شان زندانی محسوب می‌شدند و برای اولین بار در زندان عدالت به‌طور مطلق اجرا می‌شد.

اگر آدم یک‌بار تسلیم شود، دیگر نمی‌تواند به این کار ادامه ندهد.

کامو به‌طور کلی انسانی یاغی است

طاعون به آدم‌هایی که بنیهٔ ضعیفی دارند حمله نمی‌کند، بلکه به سراغ کسانی می‌رود که ساختمان جسمانی نیرومندی دارند.

فاسدترین آدم‌ها کسانی هستند که نادانند اما گمان می‌کنند همه‌چیز را می‌دانند، آن‌وقت به خودشان اجازه می‌دهند دیگران را بکشند. روح آدم جنایت‌کار کور است

عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است.

در عین حال یک چیز را باید به شما یادآور شوم: در وضعیتی که قرار داریم و در این کارها، هیچ‌گونه قهرمان بازی وجود ندارد. فقط پای شرافت در میان است. این فکر می‌تواند خنده‌دار باشد، ولی شرافت تنها وسیله برای مبارزه با طاعون است. رانبر با قیافه‌ای که ناگهان جدی شده بود پرسید: «منظورتان از شرافت چیست؟» ــ به‌طور کلی نمی‌توانم بگویم چگونه چیزیست. ولی در مورد خودم می‌دانم مفهوم آن خوب انجام دادن حرفهٔ پزشکی‌ام است.

می‌گفت از آن بدشانس‌هاست.

از طرفی این‌را هم می‌توان گفت که از زمانی که کوچک‌ترین سوسو امیدی در دل آن‌ها تابیدن گرفت، حکومت مطلقهٔ طاعون به پایان رسید.

آه! چه خوب بود زلزله می‌آمد، زمین تکانی می‌خورد و دیگر کسی حرفی دربارهٔ آن نمی‌زد. ولی این بیماری لعنتی، حتا کسانی هم که به آن مبتلا نشده‌اند، آن‌را در قلب‌شان حس می‌کنند.»

پیش می‌آید که آدم مدتی طولانی در رنج باشد و خودش متوجه نشود.

چگونه ممکن بود به فکر طاعون بیفتند که هم داد و ستد را فلج، هم سفرها را لغو و هم بحث‌ها را بیهوده می‌کرد؟ گمان می‌کردند آزادند، حال آن‌که تا موقعی که بلا هست، آزادی دیگر وجود ندارد.

اگر آدم دائمآ دربند نظر و عقیدهٔ شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است.

هیچ چیز در دنیا ارزش آن‌را ندارد که آدم از چیزی که مورد علاقه‌اش است دست بر دارد.

چه کسی میان شما جرأت این‌را دارد که همه چیز را انکار کند؟

خودم به اندازهٔ کافی دغدغه دارم

اگر آدم دائمآ دربند نظر و عقیدهٔ شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است

در دنیا خیلی گناه وجود دارد، طبعاً این هم نتیجه‌اش است

عادت کردن به نومیدی، وخیم‌تر از خود نومیدی است