بریده‌هایی از کتاب یک رمانک لمپن

آنان‌که از هیچ سر برمی‌آرند و می‌کوشند هرآنچه را در سرشان می‌گذرد وصف کنند مُشتی خوکند.

آخر بخت و اقبال را که نمی‌توان تغییر داد، یا هست یا نیست. اگر هست، راهی برای تغییرش نیست، و اگر نیست، به پرندگانی می‌مانیم در توفان شن،

چون کسی که صبر می‌کارد، یأس درو می‌کند

با این‌همه آدم ساده‌دلی بودم، وگرنه پر می‌گرفتم و به اوج می‌رفتم و همه‌چیز طور دیگری می‌شد.

بعضی شب‌ها از پنجره بیرون را دید می‌زدم. و شب به اندازهٔ روز درخشان بود.

از آن به بعد روزها تغییر کردند. منظورم گذر روزهاست. منظورم آن چیزیست که روزی را به روز دیگر پیوند می‌دهد و درعین حال مرز میانشان را معین می‌کند.

یکی دوباری حس کردم نیمچه لبخندی بر لبانش نشسته و حتی گاه لبخندی تمام. آن‌موقع بود که فهمیدم (گرچه درواقع همیشه می‌دانستم) من و برادرم در این دنیا تنهاییم.

کار به جایی رسید که خیال کردم به‌زودی می‌میریم. اما زندگی ما بر اساس معیارهایی ادامه یافت که پیش از مرگ پدر و مادرمان بنا شده بود.

اکثر آگهی‌دهندگان پی روسپی بودند، چه آشکارا و چه در خفا.

اما دیگر آن‌ها را فراموش کرده‌ام و ترجیح می‌دهم زحمت اضافه به خودم ندهم تا به خاطر بیاورمشان.

سرآخر به او گفتم آینده برایم اهمیتی ندارد. صرفآ فکرهایی به مغزم خطور می‌کند، ولی وقتی فکرش را می‌کنم، می‌بینم آن‌ها ابدآ رو به سوی آینده ندارند.

در معنای عبارت «تغییر اقبالمان دقیق می‌شدم. هرقدر سبک‌سنگینش می‌کردم، باز هیچ معنایی برایم نداشت؛ آخر بخت و اقبال را که نمی‌توان تغییر داد، یا هست یا نیست.

چشم بازداشتن، به یک معنا، مترادف تحلیل‌رفتن بود. داشتم تحلیل می‌رفتم.