بریده‌هایی از کتاب تعویذ

آه، چه شب‌هایی را که به تأمل در اشک‌هایم گذراندم. دریغ که به‌ندرت به نتیجه‌ای رسیدم.

ما درماندگان می‌خواستیم فریاد سردهیم، لیک فریادرسی نبود.

آدمی تن به خطر می‌دهد. این یک حقیقت محض است. آدمی تن به خطر می‌دهد و بازیچهٔ دست سرنوشت می‌شود، حتی در نامحتمل‌ترین مکان‌ها.

به‌راستی کدام عشق دوام می‌آورد، اگر نتوان معشوق را بوسید؟

عشق هرگز چیز خوبی در خود ندارد، بلکه همواره چیز بهتری با خود می‌آورد. اما «بهتر» گاه می‌تواند به معنی «بدتر» باشد، خاصه اگر زن باشی

من چشم به گذشته داشتم و کسی که چشم به گذشته دوخته باشد بهایی نمی‌پردازد. اما من آینده را هم می‌دیدم و کسی که آینده را می‌بیند بهای گزافی می‌پردازد، گاه زندگی‌اش را و گاه خردش را.