بریده‌هایی از کتاب گرترود

آدم‌های پست و شیاد، انسان‌های بااحساس و بی‌گناه را به سوی خود می‌کشند و هرگز رهایشان نمی‌کنند. عشق، رازی است نهان در حیات انسان‌ها که گاه ارزنده‌ترین انسان‌ها را به قربانی می‌گیرد و نابودشان می‌سازد.

زمانی که مشاهده می‌کنی انسانی رنج می‌برد و رفتاری ناسالم از خود ارائه می‌دهد او را ببخش و از او بگذر.

پیری زمانی آغاز می‌شود که آدم به خاطر دیگران زندگی کند.

چرا باید انسان مکرر صبح بیدار شود، بخورد، بیاشامد و دوباره به رختخواب بازگردد؟ خیال می‌کنم فقط کودکان، انسان‌های اولیه و نوجوانان بسیار سالم از این تکرار مکررات رنج نمی‌برند. البته اگر انسان خیلی روی این مسائل مکث نکند، مطمئنآ از بیدارشدن‌ها و خوردن‌ها و آشامیدن‌ها نه تنها شاد می‌شود و احساس رضایت می‌کند، حتی به دنبال تغییر در آن هم نیست؛ اما اگر انسان درخواستش از زندگی در این مرحله متوقف نشود و با اشتیاق و امید به دنبال لحظات واقعی باشد تا در شعاع آن بتواند افکار ناگوار را بزداید و به مسرت واقعی دست یابد، در این حال است که می‌شود این لحظه‌ها را خلاق نامید.

اغلب زیر بوته‌های یاس بنفش می‌نشستم و فکر می‌کردم که چقدر در این کوره‌راه زندگی یکه و تنها هستم. در واقع مقصدی برای خود نمی‌شناختم و در هیچ جا ریشه در خاک نداشتم.

ممکن است احساس تنهایی و خلاء یک بیماری باشد ولی چه می‌شود کرد. در خواب راه رفتن هم یک بیماری است، اما کسی که از آن رنج می‌کشد لبه پشت‌بام را می‌گیرد و می‌رود، فقط وقتی صدایش کنند و او را به خود آورند، از خواب می‌پرد و به پایین سقوط می‌کند و از بین می‌رود.»

حقیقتآ انسان چیست؟ چگونه رشد می‌کند و تکامل می‌یابد، بعد تضعیف می‌شود و تباه می‌گردد؟ تمام این‌ها غیرقابل توصیفند. زندگی انسان‌های عادی خسته‌کننده است. اما فعالیت‌ها و سرنوشت بیکاره‌ها در نوع خود می‌تواند جالب باشد!

انسان‌ها متفاوتند. یک نفر با شنیدن واقعیت از کوره درمی‌رود. به آن دیگری اگر حقیقت را نگویی تحملت را ندارد.

قدرت واقعی خلاقیت می‌تواند آدمی را از مواهب و لذات دنیا رها و به انزوا کشاند.

جوانی مشکل‌ترین و پررنج‌ترین مرحله زندگی است.

من دیگر باید به چیزهایی که هنوز می‌تواند مرا سرحال نگه دارد بچسبم. چیزهای زیادی برایم باقی نمانده، می‌فهمی؟

ارضای تمنای بشر پایانی ندارد

عشق جوانی با عشقی که پس از ازدواج پیش می‌آید یکی نیست. آدم در جوانی فقط به فکر خودش است اما وقتی صاحب خانه و زندگی شد، مسائل دیگری هم برای فکر کردن پیش می‌آیند. در مورد من هم که خودت می‌دانی همین طور بوده است. من، مادرت را خیلی دوست داشتم، ازدواج ما عاشقانه بود؛ اما تنها یکی دو سال طول کشید. بعد از آن احساسات ما فروکش کرد و خودمان را در روابطمان بجا نمی‌آوردیم. بعد هم بچه‌ها آمدند. دو خواهر بزرگ تو که در جوانی مردند. بعدها توقعات ما از همدیگر کمتر شد و سردی روابطمان به پایان رسید و به تدریج جای خود را به عشق داد؛ اما ناگفته نماند که دیگر آن عشق اولیه نبود بلکه احساسی کاملا تازه بود. از آن موقع تا به حال حدود سی سال می‌گذرد. نیازی هم به تجدید آن نیست؛ البته همه ماجراهای عاشقانه چنین سرانجامی ندارند و در واقع خیلی کم از این موارد پیش می‌آید.

اگر معنی عشق ظلم و جور و حقارت بود، شخصآ زندگی بدون عشق را ترجیح می‌دادم. به سردی در جوابش گفتم: «من در این مورد بحثی ندارم ولی این گونه عشق را نمی‌توانم بفهمم و برای آن درکی ندارم.

«درست است اما نه برای من. زمان‌هایی بود که تسکین را در وجود یک زن یا یک دوست می‌جستم، تو هم جزو آن بوده‌ای، وقت‌هایی هم با موسیقی یا تشویق روی صحنه، اما حالا دیگر هیچ چیز به من لذت نمی‌دهد. حالا فقط با مشروب می‌توانم همه چیز را تحمل کنم.

من هم یکی از هزاران جوانی بودم که با ایمان و اطمینان قدم در راه هنر گذاشت و در این راه الهام‌بخش، ناکام گشت.

. زمانی که آهنگی مرا در خود غرق می‌کرد و مالک کل تن و جانم می‌شد، ابتدا زمزمه‌اش را می‌شنیدم و سپس در آن مستحیل می‌شدم. در طول زمانی که در وجودم جای می‌گرفت دیگر برچسبی از خیر و شر در ذهن نداشتم. تفکر موسیقی تنش‌های عواطفم را تشکیل می‌داد

هر چه گذشته از من فاصله می‌گرفت، شکل جدیدی از عشق و اندوه در من فزونی می‌گرفت.

جوانی دوران فریب است. فریب همه چیز، رسانه‌های گروهی، مطبوعات، کتاب‌ها. جوانی جالبترین دوران زندگی انسان را تشکیل می‌دهد. با این وجود پیرها همیشه به نظر راضی‌ترند. جوانی مشکل‌ترین و پررنج‌ترین مرحله زندگی است. خودکشی به ندرت در بین افراد مسن اتفاق می‌افتد.

ما را از بازی روزگار گریزی نیست