بریده‌هایی از کتاب به آواز باد گوش بسپار

طبق خواستهٔ او، این نقل‌قول نیچه را بر سنگ‌مزارش حک کردند: «چگونه ممکن است، کسانی که در نور روز زندگی می‌کنند عمق شب را درک کنند؟»

نوشتن گامی کامل به سمت خوددرمانی نیست، تنها حرکتی بسیار تجربی و ناچیز در آن جهت است.

اگر کسی طبق این اصل عمل کند که همه‌چیز می‌تواند تجربه‌ای برای یادگیری باشد، پس پابه‌سن گذاشتن نباید آن‌قدرها هم دردناک باشد.

اگر به هنر یا ادبیات علاقه‌مند هستید، پیشنهاد می‌کنم یونانی‌ها را بخوانید. هنر ناب، تنها در جوامع برده‌داران وجود دارد. یونانی‌ها، برده‌هایی داشتند تا این برده‌ها در مزارع‌شان کشت کنند، غذای‌شان را آماده کنند و کشتی‌های‌شان را برانند. درحالی‌که خودشان روی سواحل آفتاب‌گرفتهٔ مدیترانه دراز می‌کشیدند، شعر می‌سرودند و با معادله‌های ریاضی گلاویز می‌شدند. هنر این است.

در کنار موسیقی، کتاب‌ها خوشی بزرگم بودند. مهم نبود چه‌قدر مشغول، بی‌پول یا خسته باشم. هیچ‌کس نمی‌توانست این لذت‌ها را از من بگیرد.

«چگونه ممکن است، کسانی که در نور روز زندگی می‌کنند عمق شب را درک کنند؟»

هیچ‌کس به تعداد سیگارهایی که کشیده بودم یا تعداد پله‌هایی که بالا رفته بودم یا اندازهٔ ابعادم، کمترین علاقه‌ای نداشت. وقتی این را فهمیدم، علت وجودی‌ام را از دست دادم و به‌کلی تنها شدم.

«آدم‌های سیاه‌دل خواب‌های تیره می‌بینند. آن‌ها که قلب‌های‌شان سیاه‌تر است، اصلاً خواب نمی‌بینند.»

کار نوشتن را بسیار دردناک می‌یابم. می‌توانم یک ماهِ کامل را بدون نوشتنِ حتا یک خط بگذرانم، یا سه شبانه‌روز پشت‌سرهم بنویسم، و در آخر بفهمم، همهٔ چیزی که نوشته‌ام اشتباه است. گرچه، همزمان عاشق نوشتن هم هستم.

داشتن چیزی برای برقرار کردن ارتباط، می‌توانست اثبات این باشد که من واقعاً وجود دارم.

زیبا نبود. به‌هرحال احتمالاً منصفانه نباشد که بگوییم زیبا نبود. مناسب‌تر است بگوییم به اندازه‌ای که لیاقتش را داشت زیبا نبود.

همهٔ ما با شرایط یکسان به دنیا می‌آیم؛ انگاری همه‌مون باهم سوار یه هواپیمای خرابیم. البته، بعضی‌هامون خوش‌شانس‌ترن. بعضی ضعیفن و بعضیا قوی. بعضیا پول‌دار و بعضیا فقیر. اما هیچ‌کی سوپرمن نیست، از این نظر همه ضعیفیم. اگه چیزی داشته باشیم، می‌ترسیم از دستش بدیم؛ اگه هیچی نداشته باشیم نگران اینیم که همیشه همین‌طوری بمونیم. همه‌مون یه‌جوریم. هر چی زودتر این رو بفهمی، می‌تونی تلاش کنی خودت رو قوی‌تر کنی،

چیزی به نام نوشتهٔ کامل وجود ندارد؛ درست همان‌طور که چیزی به نام یأسِ کامل وجود ندارد.

الان داشتی چی‌کار می‌کردی دوست من؟» «کتاب می‌خوندم.» «نه، نه، اصلاً درست نیست. باید به رادیوت گوش کنی. کتاب خوندن فقط تنهات می‌کنه، این‌طور فکر نمی‌کنی؟» «چرا.»

بو می‌کشم. همون‌طوری که پول‌دارها می‌تونن بوی همدیگه رو تشخیص بدن، فقرا هم می‌تونن بو بکشن که کی فقیره

زندگی انسانی، دروغی پوچ است.

بزرگ‌ترین گناهانی که جامعهٔ مدرن را می‌آزارند افزایش دروغ و سکوت است.

اگر کسی طبق این اصل عمل کند که همه‌چیز می‌تواند تجربه‌ای برای یادگیری باشد، پس پابه‌سن گذاشتن نباید آن‌قدرها هم دردناک باشد.

هیچ‌کس نمی‌داند چرا مُردن را انتخاب کرد. حتا شک دارم که خودش هم می‌دانست.

«چندتا بچه می‌خوای؟» «سه‌تا.» «پسر؟ دختر؟» «دوتا دختر و یه پسر.» برای پایین دادن باقی نان، جرعه‌ای قهوه قورت داد و صاف توی چشم‌هایم نگاه کرد. گفت «دروغ‌گو!» به‌هرحال او اشتباه می‌کرد. تنها یک‌بار دروغ گفته بودم.

اگر به هنر یا ادبیات علاقه‌مند هستید، پیشنهاد می‌کنم یونانی‌ها را بخوانید. هنر ناب، تنها در جوامع برده‌داران وجود دارد. یونانی‌ها، برده‌هایی داشتند تا این برده‌ها در مزارع‌شان کشت کنند، غذای‌شان را آماده کنند و کشتی‌های‌شان را برانند. درحالی‌که خودشان روی سواحل آفتاب‌گرفتهٔ مدیترانه دراز می‌کشیدند، شعر می‌سرودند و با معادله‌های ریاضی گلاویز می‌شدند. هنر این است.

«چرا مردم می‌میرن؟» «به خاطر تکامل. ارگانیسم‌های یه نفر، توان تحمل مقدار انرژی موردنیاز تکامل رو نداره؛ تکامل باید از طریق نسل‌ها کارش رو بکنه. البته این فقط یه نظریه‌ست.» «پس ما هنوز هم داریم تکامل پیدا می‌کنیم؟» «ذره‌ذره.»

«چرا مردم می‌میرن؟» «به خاطر تکامل. ارگانیسم‌های یه نفر، توان تحمل مقدار انرژی موردنیاز تکامل رو نداره؛ تکامل باید از طریق نسل‌ها کارش رو بکنه. البته این فقط یه نظریه‌ست.» «پس ما هنوز هم داریم تکامل پیدا می‌کنیم؟» «ذره‌ذره.»

وقتی تصور می‌کنم که پیر شده‌ام و با مرگ روبه‌رو می‌شوم، ترس برم می‌دارد. منظورم این است که بعد از این‌که جسدم را خاکستر کردند، چه باقی می‌ماند؟

«چیزی به نام نوشتهٔ کامل وجود ندارد؛ درست همان‌طور که چیزی به نام یأسِ کامل وجود ندارد.»

گفت «ولی... خانوادهٔ من خیلی فقیرتر بودن.» «از کجا می‌گی؟» «بو می‌کشم. همون‌طوری که پول‌دارها می‌تونن بوی همدیگه رو تشخیص بدن، فقرا هم می‌تونن بو بکشن که کی فقیره.»

ادامه داد «حرف زدن پشت‌سر خانوادهٔ خودم اصلاً فکر خوبی نیست. حسابی پکرم می‌کنه.» «نذار ناراحتت کنه. هر کی مصایب خودش رو این‌ور اون‌ور می‌کشه.»

«باشه، یه ساعت دیگه بیا. اگه تا اون موقع نرسیده باشی، همه‌ش رو می‌ریزم تو آشغالا. فهمیدی؟» «ولی...» «من از انتظار کشیدن متنفرم. می‌بینمت.»

دنیا می‌آیم؛ انگاری همه‌مون باهم سوار یه هواپیمای خرابیم. البته، بعضی‌هامون خوش‌شانس‌ترن. بعضی ضعیفن و بعضیا قوی. بعضیا پول‌دار و بعضیا فقیر. اما هیچ‌کی سوپرمن نیست، از این نظر همه ضعیفیم. اگه چیزی داشته باشیم، می‌ترسیم از دستش بدیم؛ اگه هیچی نداشته باشیم نگران اینیم که همیشه همین‌طوری بمونیم. همه‌مون یه‌جوریم. هر چی زودتر این رو بفهمی، می‌تونی تلاش کنی خودت رو قوی‌تر کنی، اگه شده یه‌ذره. اشکالی نداره اگه بهش تظاهر کنی. درسته؟ هیچ آدم واقعاً قوی‌ای در کار نیست. فقط آدم‌هایی هستن که ادای قوی‌ها رو درمی‌آرن.»

زندگی انسانی، دروغی پوچ است. آری، رستگاری ممکن است. در نقطهٔ آغاز، پوچی‌مان ناتمام بود. این ما بودیم که با تلاش سخاوتمندانه‌مان تکمیلش کردیم. آن‌قدر ستیزه روی هم انباشتیم که آخرین رشته‌های معنا هم پوسید. هیچ قصدی ندارم که از نوشته‌ام برای تشریح جزئیاتِ هر گام زحمت‌کشانه در این فرسایش استفاده کنم. وقت تلف کردن است