بریده‌هایی از کتاب فوز سالک

تو آدم بشو، بگذار همه عالَم هر چه می‌خواهند بگویند.

راه آن‌جا آغاز می‌شود که تو تمام می‌شوی

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن. مگر من چقدر فرصت دارم؟!

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن. مگر من چقدر فرصت دارم؟!

ما وسایل اتاق را کنترل می‌کنیم. ماشین‌هایی را که داریم کنترل می‌کنیم. امکاناتی را که داریم کنترل می‌کنیم، حتی قلمی را که داریم یا میز و تختی را که در اختیار ماست و یا چیزهایی را که به ما سپرده شده، همه این‌ها را کنترل می‌کنیم، ولی خودمان را اصلا به حساب نمی‌آوریم!

مگر ما در زندگی این همه ذلیل نمی‌شویم؛ آن هم برای هیچ و پوچ؟! مگر هر کدام از ما تازیانه‌های ذلّت، ضربه‌ها و تودهنی‌های ذلّت را از این و آن نخورده‌ایم؟! چرا وقتی که به خدا می‌رسد ناز می‌کنیم؟!

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن.

«اِلهِی بِک عَرَفْتُک وَ اَنْتَ دَلَلْتَی عَلَیک»؛ خدایا! تو در هر چیزی جلوه کردی تا من تو را در آن‌ها ببینم، تو هر چیزی را شکستی تا من به آن‌ها دل نبندم.

خلاصه، حرف اوّل و آخر همین است، که گیرِ یقین و این که ما یقین پیدا کرده‌ایم، نباشید. چطور می‌توانید یقین پیدا کنید؟! که یقین مزد خاشعان است. تا به خشوع نرسید، به جایی نمی‌رسید. یقین، مزد است و آخر کار می‌دهند. برای شروع عمل، برای سلوک، احتمال کافی است. و نه احتمال، که اضطرار کافی است. پس دنبال یقین نگردید، که یقین مزد بعد از کار است و با احتمال هم می‌توانید شروع کنید.

من برای کسی که حسابی باز نکرده‌ام، سپاسی هم از او نمی‌خواهم.

فریاد علی در محراب کوفه و مناجات حسین در قتل‌گاه نینوا به ما یاد می‌دهد که حساب دیگری در کار است. نشان می‌دهد که فوز قطعی در جایی دیگر است.

حضرت رضا می‌فرمایند: «بهترین زندگی، زندگی کسی است که دیگران در زندگی او بارور بشوند.

در سوره «هَلْ اَتی در مورد امیرالمومنین جمله‌ای است که خیلی آموزنده است. و کسانی هم که از جام ولای علی نوشیده‌اند، باید علاوه بر این که با تمامی هستی‌شان حرکت می‌کنند و هستی‌شان را می‌دهند، این سه خصلت را هم داشته باشند: ۱. مزد نخواهند. ۲. سپاس نخواهند. ۳. خائف هم باشند

مشکل و گیر ما این است، که خودمان را نشناخته‌ایم. ما داریم در این دنیا خودمان را خرج می‌کنیم و بی‌خیال هم هستیم؛ درست مثل کسی که در شب یک اسکناس و یک چک ارزشمند را به خیال این که کاغذ است روشن می‌کند تا یک‌قِرانی‌اش را پیدا کند، که صبح می‌فهمد چیزی را شمع راه رسیدن به یک‌قرانی کرده است که یک میلیارد ارزش داشته است. این‌جاست که فریاد «یا حَسْرَتَا سر می‌دهد.

اشتیاق به گذشت تو دارم

به خدا قسم! من در این دنیا نیامده‌ام که دو تا نان بگیرم و بریزم در این خمره بلا، و کثافت پس بدهم! برای این که بچّه‌دار شوم، عروس بگیرم، عنوانی جمع کنم، مرا خلق نکرده‌اند! به خدا قسم! برای این‌ها نیامده‌ام. خدایا! تو عنایتی کن، که دست‌های ما خالی است. دل‌های ما پر از فساد و گرفتاری است. اگر عنایت تو نرسد، هیچ کس، هیچ کس پروازی ندارد

حضرت رضا می‌فرمایند: «بهترین زندگی، زندگی کسی است که دیگران در زندگی او بارور بشوند. به این نیست که بگوییم عالِم بشویم، فقیه بشویم، اصولی بشویم، فیلسوف بشویم، طبیب بشویم، به این‌ها نیست! به این است که اگر لوطی هم هستیم، لوطی‌پرور باشیم. اگر آدم هم شدیم، آدم‌ساز باشیم و اگر تاجر هم شدیم، تاجر دیگری را هم بپروریم. در باغ دست‌های تو، دیگران هم سبز بشوند.

من برای کسی که حسابی باز نکرده‌ام، سپاسی هم از او نمی‌خواهم.

خدایا! اگر خیال کنی که با رها کردن‌مان آدم می‌شویم، اگر خیال کنی که با رها کردن‌مان به جایی می‌رسیم، جز در دست‌های شیطان جایی برای ما نیست. و او هم وقتی که شیره ما را کشید، زیر پاهایش خرد و رهامان می‌کند. پس تو به ذلّت ما، به فقر ما رحم کن.

رضا ثمره یقین است.