بریده‌هایی از کتاب رویش خاموش گدازه ها

هیچ ناوی مانند کتاب ما را به سرزمین‌های دور نمی‌برد نه هیچ اسب بادپایی ـ مانند صفحه‌یی شعر. از این معبر ـ فقیرترین کسان می‌توانند بگذرند ـ بی‌بازخواستی، باج راهی چه قناعتکار است این ارابه: حامل روح آدمی

تنها یک چیز بود که در صددِ حلّ و فصلش بود و آن، مرگ بود. مرگ وسواس فکری‌اش بود

جنون، برترین عقل است

آه، گل سرخِ کوچک! برای چیزی مثل تو ـ مردن چه آسان است!

آب را با تشنگی می‌توان آموخت ـ خشکی را با اقیانوس‌هایی که از آن گذشته‌ایم ـ سفر را با تیر کشیدنِ درد ـ صلح را با مرورِ جنگ‌ها ـ عشق را با آن‌چه در یاد مانده است ـ

هیچ ناوی مانند کتاب ما را به سرزمین‌های دور نمی‌برد نه هیچ اسب بادپایی ـ مانند صفحه‌یی شعر. از این معبر ـ فقیرترین کسان می‌توانند بگذرند ـ بی‌بازخواستی، باج راهی چه قناعتکار است این ارابه: حامل روح آدمی ـ

از عشق هر کاری ساخته است ـ

«امید» چیزی‌ست با پر و بال ـ در نهان پر می‌زند ـ و آن نغمهٔ بی‌کلام را سر می‌دهد ـ هرگز خاموش نمی‌شود ــ مدام می‌خوانَد ـ نوای شیرینش در بوران شنیده می‌شود ـ توفان باید سخت باشد ـ تا بتواند این پرندهٔ کوچک را بترساند ـ که دل‌های بسیاری را گرم کرده است ـ نغمه‌اش را در برهوت سرما شنیدم ـ در بیگانه‌ترین دریا ـ چیزی از پاره‌های من نخواست ـ هرگز ــ حتا در قعر تنگدستی.

چقدر می‌توان آمد ـ چقدر می‌توان رفت ـ و با این همه جهان را تاب آورد!

هیچ ناوی مانند کتاب ما را به سرزمین‌های دور نمی‌برد نه هیچ اسب بادپایی ـ مانند صفحه‌یی شعر. از این معبر ـ فقیرترین کسان می‌توانند بگذرند ـ بی‌بازخواستی، باج راهی چه قناعتکار است این ارابه: حامل روح آدمی ـ

بارها فکر کرده‌ام که آرامش فرارسیده است ـ هنگامی که از آن دور بوده‌ام ـ همچون کشتی شکستگان که گمان می‌برند خشکی را دیده‌اند ـ میان دریا ـ دست از تلاش می‌کشند ـ اما می‌فهمند ـ چه بسیاراند ساحل‌های خیالی ـ یا بندری شاید نومید همچون من ـ

این‌که «زندگی همین است» حرفی‌ست که من معنایش را هرگز ندانستم، همان‌طور که بهشت چیزی خیالی بود تا آن دم که به قلمرو تو رسیدم

هیچ ناوی مانند کتاب ما را به سرزمین‌های دور نمی‌برد نه هیچ اسب بادپایی ـ مانند صفحه‌یی شعر. از این معبر ـ فقیرترین کسان می‌توانند بگذرند ـ بی‌بازخواستی، باج راهی چه قناعتکار است این ارابه: حامل روح آدمی ـ

‫بارها فکر کرده‌ام که آرامش فرارسیده است ـ ‫هنگامی که از آن دور بوده‌ام ـ ‫همچون کشتی شکستگان که گمان می‌برند خشکی را دیده‌اند ـ ‫میان دریا ـ ‫دست از تلاش می‌کشند ـ ‫اما می‌فهمند ـ ‫چه بسیاراند ساحل‌های خیالی ـ ‫یا بندری شاید ‫نومید همچون من ـ

پس از رنجی سنگین، احساسی خشک دست می‌دهد

پاها بی‌اراده پرسه می‌زنند ـ روی زمین، در هوا در کوره‌راهی جنگلی بی‌ترسی از مسیر با گونه‌یی خرسندی بلورین ــ مانند سنگ این لحظهٔ پیش رفتن است ـ

چیزی نمی‌توان از آن آموخت ـ این یأسی بی‌چون و چراست ـ دردی شکوهمند ـ که آسمان برای‌مان فرستاده است ـ

«ای نامهٔ خوش‌اقبال که به سویش می‌روی! به او بگو ـ بگو از آن‌چه ننوشتم؛

قلب کوچک مفلوک! فراموشت کرده‌اند؟ به دل مگیر! به دل مگیر! قلب کوچک مغرور! تو را وانهاده‌اند؟ متانتت را حفظ کن! متانتت را حفظ کن! قلب کوچک شکننده! من تو را نمی‌شکنم

پس از رنجی سنگین، احساسی خشک دست می‌دهد

تمام حقیقت را بگو، اما سخن را بگردان ـ رازِ توفیق در کنایه‌هاست شکوهِ شگفت‌انگیز حقیقت برای شادی بی‌ثبات ما زیادی درخشنده است همچون تندری بر خاطر آسودهٔ کودکان حقیقت باید در بیانی آرام ـ نرم نرمک سر بزند وگرنه همه را کور می‌کند ـ

خوشا در گور بودن ـ از خشم طبیعت در امان ماندن ـ از تیر بلا.

تمام حقیقت را بگو، اما سخن را بگردان ـ رازِ توفیق در کنایه‌هاست شکوهِ شگفت‌انگیز حقیقت برای شادی بی‌ثبات ما زیادی درخشنده است همچون تندری بر خاطر آسودهٔ کودکان حقیقت باید در بیانی آرام ـ نرم نرمک سر بزند وگرنه همه را کور می‌کند ـ

می‌دانم که پرنده از آن من است گیرم پریده و رفته باشد ـ از آن سوی دریا نغمه‌های نو یاد می‌گیرد و برایم می‌آورد.

بارها فکر کرده‌ام که آرامش فرارسیده است ـ هنگامی که از آن دور بوده‌ام ـ همچون کشتی شکستگان که گمان می‌برند خشکی را دیده‌اند ـ میان دریا ـ دست از تلاش می‌کشند ـ اما می‌فهمند ـ چه بسیاراند ساحل‌های خیالی ـ یا بندری شاید نومید همچون من ـ

شهرت ــ زنبور است. وزوزی دارد نیشی ــ آه ـ پر و بالی نیز

Because I could not stop for Death ‫He kindly stopped for me

Love's stricken 'why" Is all that love can speak- Built of but just a syllable The hugest hearts that break