بریده‌هایی از کتاب شهیدان دیالمه و آیت در چند پرده (مجموعه‌ی آنچه گذشت جلد هفتم)

تقوای وحید در زمانی که باب توجیه برای گناه باز بود، می‌گوید: «بعد از یکی از سخنرانی‌ها، چند خانم که بیشترشان بدون حجاب بودند، ایستاده بودند و ایشان به سؤالاتشان جواب می‌داد و در تمام مدت سرش پایین بود. بعد از اینکه خانم‌ها رفتند جلو رفتم و پرسیدم شما که به این خانم‌ها نگاه نمی‌کنید، احساس نکنند شما خشک هستید و سخنانتان اثر نکند. گفت: من به چهره آن‌ها نگاه نمی‌کنم تا خداوند به من نگاه کند.»

او پس از انقلاب می‌گفت: «در یک جامعه اسلامی باید هر کسی بتواند هر کتابی را که خواست منتشر کند؛ با این شرط که نقد کتاب همراه آن چاپ شود. اگر این برنامه در جامعه ما اجرا شود، به شما قول می‌دهم در عرض شش ماه هیچ کس دیگر کتاب نمی نویسد چراکه ۹۰% از کتاب‌هایی که امروز نوشته می‌شوند مبنای اسلامی ندارند و هر کس هر چه دلش می‌خواسته نوشته است. بهترین راه این است که ما یک گروه نقد و بررسی ایجاد کنیم که همه کتاب‌ها به این مرکز داده شود و در صورت لزوم نقد گردد، سپس نقد هر کتاب در انتهای آن همراه کتاب چاپ گردد.» در همین راستا نسبت به آنان که با بیان و قلم، خود را اسلام‌شناس معرفی می‌کردند، حساسیت ویژه‌ای داشت و معتقد بود: «خط استشراق با اهداف استعماری می‌کوشد تا با تربیت نیروهایی به نام اسلام‌شناس علیه اسلام حقیقی به جنگ بیاید.

از آنجا که تزکیه بر تعلیم مقدم است، وجود برنامه‌هایی برای خودسازی معنوی از اصلی‌ترین تکالیف وحید برای خود و دوستانش بود. رفت و آمد با وحیدی که نماز شبش ترک نمی‌شد، و بسیاری از مستحبات و مکروهات را رعایت می‌نمود، به یقین روی اطرافیان تأثیرگذار بود

او یکی از ابعاد مهم شخصیتی امام را هم معنویت ایشان دانسته و چه زیبا گفت که: «فریادهای امام خمینی، انعکاس ناله‌های شبانهٔ او در محراب عبادت است.»

«کتاب‌های مختلفی به دست ما می‌رسید. یکی‌یکی را نقد می‌کرد. مثلاً می‌گفت این ارزش خواندن ندارد یا این یکی را باید با دید انتقادی خواند. نقاط قوت و ضعف کتاب‌ها را می‌گفت. با سن پایینش تسلطش بر مطالب کتاب‌ها بسیار خوب بود.»

«گاهی اوقات ممکن است بگویید امام امر به سکوت کرده‌اند. درست است، امر به سکوت می‌کنند ولی در کنارش هم می‌گویند مردم باید از مسائل پشت پرده آگاه شوند. می‌گویند وحدت باشد، صفوف متشکل باشد. معنایش این نیست که مردم نفهمند چه خبره؟ منظور این است که مردم در مقابل هم موضع نگیرند. حرف بنده را هم بشنوند، حرف دیگری را هم گوش کنند، تحلیل و بررسی کنند آن وقت است که مردم آماده می‌شوند تا بگویند اگر راست می‌گویید بیایید بنشینید و حرف‌هایتان را بزنید تا ما ببینیم کدام یک از شما راست می‌گوید.»

اما نکتهٔ مهم دیگری که قابل طرح و پیگیری است، آن است که با توجه به اینکه خانوادهٔ وحید و برخی از دوستانش همچون مهندس قنبری مؤیّد این مطلبند که آن شب وحید برای افشاگری در مورد میرحسین موسوی به جلسه رفته بود، اسناد مهمّی که در کیفش بود، چه شد؟

ارادهٔ الهی بر این قرار گرفته بود تا وحید برای آخرین بار گوشه‌ای از دغدغه‌ها و هشدارهایش را تکرار کند تا به عنوان سندی در تاریخ انقلاب اسلامی بماند که او ۲۸ سال قبل از فتنهٔ ۸۸ فریاد برآورد که خط فکری موسوی غلط است، اما کسی توجه ننمود

از آنجا که تا ۱۴ تیر و جلسهٔ رأی اعتماد موسوی یک هفته بیشتر باقی نمانده بود، شهید دیالمه تصمیم می‌گیرد تا در جلسهٔ هفتم تیر شرکت کرده و با ارائهٔ اسناد، عدم کفایت موسوی را اثبات نماید. اما روز قبل حادثهٔ تأسف بار و در عین حال اعجازگونهٔ ترور آیت‌الله خامنه‌ای اتفاق می‌افتد.

بصیرت، نورافکن است؛ بصیرت، قبله‌نما و قطب‌نماست. توی یک بیابان انسان اگر بدون قطب‌نما حرکت کند، ممکن است تصادفاً به یک جایی هم برسد، لیکن احتمالش ضعیف است؛ احتمال بیشتری وجود دارد که از سرگردانی و حیرت، دچار مشکلات و تعب‌های زیادی شود. قطب‌نما لازم است؛ به‌خصوص وقتی دشمن جلوی انسان هست. اگر قطب‌نما نبود، یک وقت شما می‌بینید بی‌سازوبرگ در محاصرهٔ دشمن قرار گرفته‌اید؛ آن وقت دیگر کاری از دست شما برنمی‌آید. پس بصیرت، قطب‌نما و نورافکن است. در یک فضای تاریک، بصیرت روشنگر است. بصیرت راه را به ما نشان می‌دهد....

به تصویر کشیدن وضعیت مرگبار شهرها و روستاهای کشور که در اثر غارت و ظلم رژیم شاه پدید آمده و نشان‌دهندهٔ اوضاع نابسامان کشور بود، یکی از این شیوه‌ها بود که در آن زمان یا کمتر به فکر مبارزین خطور می‌کرد و یا امکاناتش را نداشتند. اما وحید در تابستان سال ۱۳۵۳ این شیوه را عملی نمود و دوربین به دست همراه با سه تن از دوستانش راهی سیستان و بلوچستان شد. او که بهتر از بسیاری از یاران و شاگردان امام، با تفکر امام آشنا شده بود، نقش کوخ‌نشین‌ها و کپرنشین‌ها را در پیشبرد انقلاب نادیده نمی‌گرفت. لذا یکی از اهدافش از این سفر پرمخاطره، بالا بردن سطح آگاهی‌های عمومی در مناطق محروم بود. برای همراهان وحید خاطراتی شنیدنی از این سفر بیست روزه به جای مانده، اما یکی از مهم‌ترین محصولات این سفر مستندی تاریخی بود که روایتگر جنایات مستبدّانهٔ رژیم برای نسل‌های آینده بود.

در فتنهٔ سال ۱۳۸۸ چند پیش بینی وحید به تحقق پیوست که یکی از آن‌ها موضع‌گیری رسمی برخی سران فتنه و هوادارانشان، علیه اصل ولایت فقیه بود. وحید ۲۸ سال قبل پس از صحبت دربارهٔ دفتر تحکیم وحدت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، چنین پیش‌بینی نموده بود: «من معتقدم خیلی از این گروه‌ها اعتقادشان به اصل ولایت فقیه و اعتقادشان به مسئلهٔ روحانیت و مسئلهٔ اسلام، فقط تا بود امام است. در نبود امام مسئلهٔ اعتقاد برایشان مطرح نیست. خیلی از این گروه‌ها را من معتقدم که این‌ها تا بودن امام مسئلهٔ روحانیت و ولایت فقیه و غیره را آن هم چون در آن گیر کردند، قبول دارند. البته وقتی ما این حرف‌ها را می‌زنیم آن‌ها به همین شکل تبلیغ می‌کنند و ساکت نمی نشینند.»

غیر از آنچه نواب صفوی در نامه‌اش برای او می‌نویسد؟ نواب در سی‌ام شهریور ۳۰ اعلامیهٔ مفصلی از درون زندان خطاب به مصدق می‌نویسد که من فقط چند سطر اول آن را برای شما می‌خوانم: هوالعزیز مصدق، شما در برابر یک دنیا نجابت ما یک دنیا خیانت کردی، سرانجام هم بهترین فرزندان این آب و خاک را تبعید نمودی نفرین بر تو و طرفداران تو (تکبیر حضار) حمایت‌ها را از ما گرفتی نتیجه‌اش این شد که بر خود ما خیانت کنی. من بشوم افراطی! دیگری بشود چماقدار، یکی بشود سانسورچی! دیگران بشوند نیروهای بسیج شده برای جلوگیری از آزادی و برهم‌زننده استقلال. چیزی که معنای واقعیش امروز برای ما قابل لمس گردید.

عکس به جا مانده از پیکر آن شهید نیز این مسئله را تأیید می‌نماید که آتش انفجار به او صدمه‌ای نرسانده و آثار سوختگی در پیکرش نیز دیده نمی‌شود. لذا به یقین کیف حاوی اسناد نسوخته است. بلکه به شهادت خانوادهٔ وحید، کیف سالم ایشان به دست خانوادهٔ وی می‌رسد. اما تنها محتوای کیف قرآن کوچکی بوده که وحید همواره همراه داشت!! در راستای تحقیق در مورد چگونگی خالی شدن کیف و ربوده شدن اسناد، تنها یک سرنخ وجود دارد که باید در این زمینه توضیح دهد.

جوان مسلمان ایرانی باید خود را آماده کند؛ خود را مجهز کند؛ در راه پیشرفت، به خدای متعال توکل کند؛ از خدا استمداد کند؛ با بصیرت پیش برود؛ در این صورت ساز و برگ متناسب را برای مواجههٔ با شیوهٔ غلطی که در دنیا حاکم و رائج است، پیدا خواهد کرد و ان‌شاءالله به همهٔ آرمان‌ها و آرزوهایی که این انقلاب و اسلام ترسیم کرده است، خواهد رسید.»

طنز زمانه آنکه کسانی که در آن روزها ظاهراً با بنی‌صدر آبشان در یک جوی نمی‌رفت ولی آیت دست آنان را در عمق نظرات با هم در یک کاسه می‌دید، ۳۰ سال بعد در میان چشم‌های بهت‌زده دموکراسی، همین منطق را با تئوری‌هایی چون داماد لرستان، تکرار کردند.

در روزنامه کیهان به سرپرستی سید محمد خاتمی (که قرار «فرزند فاضل، متعهد و باتقوا» ی امام خمینی باشد) بعد از اثبات عینی و بی‌ظن و گمان تک‌تک حرف‌های آیت درباره بنی‌صدر، باز مقاله‌ای منتشر کرده و این ساز را کوک کردند که: بله، خط آیت و سازمان مجاهدین خلق در اصل با هم مرتبط است! و آیت مدعی است به امام خط می‌دهد! و از این هرزه‌درایی‌ها. و باز هم جواب آیت بود که نگینی شد بر تارک صداقت و بصیرت: که مردم، بدانید بنی‌صدر رفت، اما «بنی‌صدرسازان» هنوز هستند.

«فریادهای امام خمینی، انعکاس ناله‌های شبانهٔ او در محراب عبادت است.»

تو در نماز عشق چه خواندی؟ که سال‌هاست، بالای دار رفتی وین شحنه‌های پیر از مرده‌ات هنوز پرهیز می‌کنند

بدون درک تبری، دغدغه و فعلی عملی و واقعی، به عاشق‌شدن و سماع حول محور ولایت منجر نمی‌شود و همگیِ افعال و اَعمال، تنها عادت و بیانی توخالی است.

«او (امام‌خمینیره) کتاب و سنت را در وجود خویش تفسیر کرد و مجهولات شریعت و طریقت را با مفتاح مبارک حیات خویش گشود و ما دانستیم که جهاد اصغر، شرط لازم جهاد اکبر است و اولیای مقرب خدا در تمام طول تاریخ، همواره بر همین شیوه زیسته‌اند» «اصل دین، جز حب و بغض نیست!» پس بدون شناخت دشمن، کدام دین و کدام راه را می‌توان اسلام نامید؟ و کدام مسیر توحید است؟

خواهر شهید دیالمه در این باره می‌گوید: «فضای منزل ما با وجود او قرآنی بود. همیشه باید این ضبط روشن می‌بود. هنوز هم فراموش نمی‌کنم که ایشان صوت‌های خاص و سوره‌های خاصی را انتخاب می‌کرد. به‌خصوص سوره طه که به شدت به آن علاقه‌مند بود.

من آن موقع سوم دبستان بودم. در یک شب جمعه که میهمان داشتیم و در منزل رفت و آمد زیاد بود، ایشان من و خواهرم را صدا کرد و به اتاق کوچکی که به آن صندوقخانه می‌گفتیم، رفتیم. چراغ‌ها را خاموش کرد و گفت بیایید دعا بخوانیم. او جلو نشست و ما هم پشت سرش. سپس یک نوار دعای کمیل که خیلی حزین می‌خواند، روشن کرد. من احساس می‌کردم که ایشان با این الفاظ به خودش می‌پیچد و آن قدر به شدت گریه می‌کرد که من مانده بودم و نمی‌دانستم که ایشان چرا این‌قدر گریه می‌کند. من خودم با گریه ایشان گریه می‌کردم. من آن زمان حدود ۹ سال سن داشتم و ایشان ۱۹ الی بیست سال چون یازده سال با هم اختلاف سنی داشتیم. بعد به دلیل رابطه عمیق عاطفی که بین ما وجود داشت، هر چیزی را که اهمیت می‌داد، ما احساس می‌کردیم که خیلی مهم باشد و اولین بار بود که من در مفاهیم این دعا دقت کردم.

جالب آنکه محمد علی ابطحی فرزند سید حسن ابطحی که آن زمان رئیس رادیو و تلویزیون خراسان بود، هرگز این اجازه را به وحید نداد تا به عنوان نمایندهٔ مردم در مجلس از طریق رادیو و تلویزیون خراسان با مردم ارتباط برقرار کند. حتی پیش از خطبه‌های نماز جمعه مشهد به او اجازه سخنرانی ندادند.

اما به یقین یکی از اصلی‌ترین اقدامات وی در سال ۱۳۵۹ در آگاهی‌بخشی به نسل جوان و جلوگیری از انحراف آن‌ها، برگزاری سلسه جلساتی با عنوان «تبیین تبیین جهان» بود.

تسلط وحید بر مبانی اسلامی و دقت کم‌نظیرش در واکاوی شخصیت افراد، به انضمام حافظهٔ بسیار قوی او، از وی شخصیتی ساخته بود که در ذهن خود پرونده‌ای حجیم از کارنامهٔ فکری و سیاسی افراد مختلف داشت.

تسلط وحید بر مبانی اسلامی و دقت کم‌نظیرش در واکاوی شخصیت افراد، به انضمام حافظهٔ بسیار قوی او، از وی شخصیتی ساخته بود که در ذهن خود پرونده‌ای حجیم از کارنامهٔ فکری و سیاسی افراد مختلف داشت.

وحید معتقد بود که وحدت ابوموسی اشعری با وحدت علی (ع) تفاوت اساسی دارد و برخی به بهانهٔ سخنان امام مبنی بر وحدت، وحدت ابوموسایی را به مردم قالب می‌کنند تا نیروهای حق و باطل با هم مخلوط شوند. در حالی که وحدت علی‌گونه، وحدت بین نیروهای حق است در برابر باطل.

من از ابتدا هم گفته بودم این‌ها (سازمان مجاهدین خلق) نهایت خط می‌رسند به همین جایی که الان رسیدند. و حرکت بعدیشان فقط مسئله ترور خواهد بود. یعنی این‌ها شروع می‌کنند یک سری ترورهایی را در سطح نیروهای شاخص مملکتی انجام دادن. و این‌ها عملاً الان به یک بن‌بستی رسیده‌اند که هیچ راهی ندارند و هیچ کاری نمی‌توانند بکنند. یا باید بگذارند زمینه‌های فکری‌شان را کنار و بیایند شروع کنند از این طرف عمل کردن، که عملاً نمی‌توانند این کار را بکنند. یا اینکه تا آخر خط به عنوان مبارزه مسلحانه بروند.»