بریده‌هایی از کتاب بودن آسان نیست

چرا ما سادگی را فقط آن‌گاه می‌فهمیم که دل شکسته است و ما ناگهان خودمان‌ایم، تنها و بی‌سرنوشت.

باران گرفته است. سرخی محو می‌شود از کوکب قاتل دست‌هایش را در چاه می‌شوید.

برای بودن... ناگزیر به زیستنی، اما تو نخواهی بود، چرا که زنده نیستی، و تو زنده نیستی، چرا که عشق نمی‌ورزی زیرا عشق نمی‌ورزی حتا به خودت، همسایه‌ات به‌کنار...

هملت گفت: «تنها آن‌گاه که با مرگ پیمان صلح بندید، خواهید فهمید که همه‌چیز زیرِ این خورشید واقعاً تازه‌ست...

زیستن وحشتناک است چرا که باید سَر کُنی با واقعیت هراسناک این سال‌ها.

آه عشق من، بیا عاشق باشیم و نومید نباشیم، اما چگونه همزمان هم بیچاره باشیم و هم عاقل؟

فقط از عشق است که خوشبختی می‌آید، از خوشبختی که شور و هوس نبود کودکان و مستان می‌دانندش... برای بودن... ناگزیر به زیستنی، اما تو نخواهی بود، چرا که زنده نیستی، و تو زنده نیستی، چرا که عشق نمی‌ورزی زیرا عشق نمی‌ورزی حتا به خودت

پروازت چرا این‌قدر سنگین شده با مصایب؟ چرا سفر ملال‌آور شده؟ پانزده سال آزگار است که با دیوار حرف زده‌ام. و من دیوار را از دوزخ خودم بیرون کشیده‌ام به این‌جا چنان که اکنون می‌تواند همه‌چیز را برای‌تان بازگوید.

لبخندهای زیادی هست. اما من به سخت‌ترین می‌اندیشم ساده‌ترین لبخند.

چرا ما سادگی را فقط آن‌گاه می‌فهمیم که دل شکسته است و ما ناگهان خودمان‌ایم، تنها و بی‌سرنوشت.

کار مثل زمین زمستان‌زده بود برای گورکن.

چرا ما سادگی را فقط آن‌گاه می‌فهمیم که دل شکسته است و ما ناگهان خودمان‌ایم، تنها و بی‌سرنوشت.