بریده‌هایی از کتاب از دو که حرف می زنم، از چه حرف می زنم

مهم‌ترین نکته‌ای که در مدرسه یاد می‌گیریم آن است که مهم‌ترین نکته‌ها را در مدرسه نمی‌توان یاد گرفت.

من از آن آدم‌هایی هستم که تنهایی را دوست دارند. صریح‌تر بگویم: من تنهایی را رنج‌آور نمی‌دانم

«درد اجباری است، رنج کشیدن اختیاری است.»

مطالعه را زمانی لذت‌بخش یافتم که از کلاس و درس و محیط‌های آموزشی خلاص شده بودم، یا به عبارتی، وارد اجتماع شده بودم. اگر مرا آزاد می‌گذاشتند تا دنبال علایق خود بروم و با طرز فکر و سرعت خود به مطالعه و تحقیق بپردازم، بی‌شک کارایی بیشتری در کسب دانش و مهارت از خود نشان می‌دادم.

من فقط دو سه دلیل برای دویدن دارم. در حالی‌که دلایلم برای ندویدن بی‌حدوحصر است. بنابراین باید تا می‌توانم به آن دو سه دلیل بها بدهم.

مهم‌ترین نکته‌ای که در مدرسه یاد می‌گیریم آن است که مهم‌ترین نکته‌ها را در مدرسه نمی‌توان یاد گرفت

درد اجباری است، رنج کشیدن اختیاری است.

دلیلش آن بود که این کارها را بر من تحمیل می‌کردند. فعالیت اجباری در لحظاتی که رغبتی به انجام آن نداشتم همیشه عصبی‌ام می‌کرد. در عوض هربار که به کاری دلخواه و مطابق میلم رو می‌آوردم و به روش خود به آن می‌پرداختم، از تمام توانایی‌هایم بهره می‌گرفتم.

دو استقامت با شخصیت من سازگار است و باید اعتراف کنم که از میان تمامی عادت‌هایم در زندگی این یکی از همه سودمندتر و بامعناتر بوده است.

هر چه باشد آنان دانشجویان تازه‌وارد تنها دانشگاه هاروارد جهان هستند.

«درد اجباری است، رنج کشیدن اختیاری است.»

مهم‌ترین نکته‌ای که در مدرسه یاد می‌گیریم آن است که مهم‌ترین نکته‌ها را در مدرسه نمی‌توان یاد گرفت.

هر روز موقعی از نوشتن دست می‌کشم که احساس می‌کنم باز هم توان نوشتن دارم. این کار را انجام بدهید تا ببینید روز بعد برنامه‌تان چه راحت و روان پیش خواهد رفت.

لطمهٔ روحی، تاوانی است که هر شخص باید بابت استقلال خود بپردازد.

گاهی نمی‌توان جلو باخت را گرفت. آدم که همیشه برنده نیست. در شاهراه زندگی تا ابد که نمی‌توان در خط سرعت باقی ماند.

روزی، اگر سنگ قبری داشته باشم و بتوانم چیزی بر آن حک کنم، این‌ها را خواهم نوشت: هاروکی موراکامی ؟؟ ۲۰ ـ ۱۹۴۹ نویسنده (و دونده) کسی که تا توانست راه نرفت

مهم‌ترین نکته‌ای که در مدرسه یاد می‌گیریم آن است که مهم‌ترین نکته‌ها را در مدرسه نمی‌توان یاد گرفت.

«عضلات به‌سختی شکل می‌گیرند اما به‌سادگی تحلیل می‌روند. چربی‌ها به‌سادگی شکل می‌گیرند و به‌سختی تحلیل می‌روند.» واقعیتی دردناک است که نمی‌توان انکارش کرد.

فقط می‌دوم. دویدن در خلأ. شاید هم بتوان آن را طوری دیگر مطرح کرد: می‌دوم تا خلئی را به‌دست بیاورم.

مهم‌ترین نکته‌ای که در مدرسه یاد می‌گیریم آن است که مهم‌ترین نکته‌ها را در مدرسه نمی‌توان یاد گرفت.

یک‌بار با توشیهیکو سکو، دوندهٔ المپیک، مصاحبه می‌کردم. تازه بازنشسته شده بود و او را مربی تیم S&B کرده بودند. از او پرسیدم: «تا به‌حال پیش آمده دونده‌ای در سطح شما روزی نخواهد بدود و به‌جایش دوست داشته باشد در خانه بخوابد؟» لحظاتی خیره نگاهم کرد و سپس با صدایی که از طنینش پیدا بود چه سؤال احمقانه‌ای را باید جواب دهد، گفت: «مسلماً. هر روز!»

هر وقت از دویدن‌های هر روزه با دیگران صحبت می‌کنم، توجه کسانی جلب می‌شود. می‌گویند: «حتماً اراده‌ای قوی دارید.» چه کسی از تعریف و تمجید بدش می‌آید، هر چه باشد از تحقیر که خیلی بهتر است، منتها بحث صرفاً بر سر قدرت اراده نیست. کاروبار جهان که به این سادگی‌ها نیست. واقعیتش را بخواهید حتا ارتباط چندانی بین دویدن هر روزه و داشتن یا نداشتن اراده‌ای قوی نمی‌بینم. فقط به یک دلیل ساده توانسته‌ام بیش از بیست سال به دویدن بپردازم: با اوضاع‌واحوال من جور درمی‌آید، یا دست‌کم مایهٔ عذابم نبوده است. خواه‌ناخواه انسان کاری را که دوست دارد دنبال می‌کند و از انجام کارهای ناخوشایند سر باز می‌زند. قبول دارم که چیزی شبیه اراده نقشی کوچک در این میان ایفا می‌کند اما تا کسی اعتقادی قلبی به کاری نداشته باشد نه قدرت اراده به کمکش خواهد آمد نه نگران عواقب ترک کار خواهد بود. در آن تداوم نخواهد داشت و اگر هم داشته باشد بر خود جفا کرده است.

فقط به برداشتن گام‌ها فکر کن، یکی بعد از دیگری. تنها همین اهمیت دارد.

مهم‌ترین نکته در ارزیابی نهایی همان است که به چشم نمی‌آید بلکه در وجود شخص احساس می‌شود.

قبلاً هم گفتم، من در زندگی روزمره و یا در حیطهٔ کاری به دنبال رقابت با دیگران نیستم. عذر می‌خواهم که بدیهیات را بازگو می‌کنم ولی جهان از آدم‌های جورواجور با سلیقه‌های مختلف شکل گرفته است. هر کس معیارهایی برای زندگی خود دارد و من نیز از این قاعده مستثنا نیستم. تفاوت‌ها به ناسازگاری‌ها دامن می‌زند و مجموعهٔ ناسازگاری‌ها می‌تواند منجر به بروز سوءتفاهم‌هایی بزرگ شود. نتیجه آن‌که عده‌ای در این میان ممکن است به‌طرزی غیرمنصفانه زیر تیغ نقد بروند

بنابراین درک این واقعیت که من باید خودم باشم و نه کسی دیگر، از جمله امتیازات بزرگ برای من محسوب می‌شود. لطمهٔ روحی، تاوانی است که هر شخص باید بابت استقلال خود بپردازد.

اگر از من بپرسند که دومین قابلیت مهم برای یک رمان‌نویس چیست، پاسخ آن را نیز بسیار ساده و بدیهی می‌یابم: تمرکز ــ یعنی همان توانایی معطوف ساختن تمامی استعدادهای محدود خود بر امور اساسی در لحظه.

این بدن من است، با تمامی محدودیت‌ها و پیچیدگی‌هایش. باید با آن کنار بیایم، درست مانند چهره‌ام که حتا اگر از آن خوشم نیاید فقط یکی است و تغییری نمی‌کند. هر چه سنم بالاتر رفته، خواه‌ناخواه با این قضیه بیشتر کنار آمده‌ام. در یخچال را باز می‌کنید و می‌کوشید با خوراکی‌های به‌جامانده غذایی خوب ــ یا حتا می‌توان گفت ماهرانه ــ درست کنید. جز یک سیب درختی، یک پیاز، قدری پنیر و چند تخم‌مرغ چیز دیگری در یخچال پیدا نمی‌کنید ولی شکایتی ندارید. با هر چه دارید کارتان را راه می‌اندازید. آدم که پا به سن می‌گذارد یاد می‌گیرد با داشته‌هایش حتا خوشحال هم باشد. یکی از معدود مزیت‌های پیری همین است.

مهم نیست چه‌قدر پیر باشم، تا زمانی که نفس بکشم، همواره نکته‌ای جدید دربارهٔ خود کشف خواهم کرد.

اگر گرفتاری و تراکم کارها را بهانه کنم دیگر هیچ‌وقت سراغ دو نخواهم رفت. من فقط دو سه دلیل برای دویدن دارم. در حالی‌که دلایلم برای ندویدن بی‌حدوحصر است. بنابراین باید تا می‌توانم به آن دو سه دلیل بها بدهم.