بریده‌هایی از کتاب حمام روح

آیا این عجیب نیست؟ من شدیداً دوست دارم که دیگران مرا فریب دهند تا بر آنها که فکر می‌کنند من نمی‌دانم که فریبم می‌دهند، بخندم!

هرگز در پاسخ، عاجزانه در نمانده‌ام مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟

به زندگی گفتم: «دوست دارم صدای مرگ را به گوش بشنوم.» زندگی کمی صدایش را بلندتر کرد و گفت: «هم‌اینک تو صدای مرگ را می‌شنوی.»

«آری، آری! خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست.

ریشه، گلی است بی‌اعتنا به شهرت و آوازه.

«آری، آری! خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست. اما من، من باید خودم را بشناسم. دقیق و عمیق. من باید نقاب از اسرار روحم بردارم و پرده را از روی نهفته‌های قلبم به کنار بزنم. بلکه بر من است تا وجود معنوی و مادی خویش را به خودم بشناسانم و اسرار و خفایای این دو را بر یکدیگر آشکار کنم…». این کلمات را با لحنی حماسی از دهان بیرون داد و آتش «عشق به شناخت» در چشمهایش زبانه‌ای روشن کشید

هرگز در پاسخ، عاجزانه در نمانده‌ام مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟

همانا خداوند در درون هر کدام از ما پیامبری قرار داده تا این پیامبر، ما را به سوی نور رهنمون شود، اما در میان مردم هستند کسانی که هستی را در خارج از خویش جست‌وجو می‌کنند در حالی که هستی در وجود آنهاست و آنها از این امر بی‌اطلاع‌اند.

"هدف از زندگی، تلاش برای نیل به اسرار ماورای زندگی است"

شادمانه مردن را بر ملولانه زیستن، ترجیح می‌دهم.

دوستی با آدم جاهل هم به گونهٔ بحث و استدلال با آدم مست، کاری احمقانه است.

خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست.

یک بار به زندگی گفتم: «دوست دارم صدای مرگ را به گوش بشنوم.» زندگی کمی صدایش را بلندتر کرد و گفت: «هم‌اینک تو صدای مرگ را می‌شنوی.»

اگر جز آنچه را که نور نشان می‌دهد نمی‌بینی و جز آنچه را که اصوات می‌گویند نمی‌شنوی، پس تو در حقیقت نه می‌بینی و نه می‌شنوی.

دوست‌تر دارم در میان آنها که آرزو و هدفی دارند و برای تحقق آن می‌کوشند، کوچک‌ترین باشم تا در میان آنها که نه آرزو و هدفی دارند و نه تلاشی برای تحقق آن، بزرگ‌ترین.

همانا خداوند در درون هر کدام از ما پیامبری قرار داده تا این پیامبر، ما را به سوی نور رهنمون شود، اما در میان مردم هستند کسانی که هستی را در خارج از خویش جست‌وجو می‌کنند در حالی که هستی در وجود آنهاست و آنها از این امر بی‌اطلاع‌اند.

ما می‌گرییم زیرا درماندگی بیوه‌زنان و بیچارگی یتیمان را می‌بینیم و شما می‌خندید چرا که جز برق طلا نمی‌بینید. ما می‌گرییم چرا که صدای مظلوم و نالهٔ فقیر را می‌شنویم و شما می‌خندید زیرا که جز صدای جامهای شراب نمی‌شنوید. ما می‌گرییم چرا که پیکرهامان روح ما را از خدا جدا کرده است و شما می‌خندید چرا که پیکرهاتان آسوده و آرام ضمیمه خاک است.

درندگان را کنامی است و پرندگان را لانه‌ای اما برای فرزند انسان سرپناهی نیست.

مؤمن تمامی شبها و روزها را زندگی می‌کند حال آنکه غیر مؤمن جز لحظاتی اندک از عمر خویش را نمی‌زید و چه زندگی رنج‌آوری دارد آن که چشمهایش را با کف دست می‌پوشاند، چرا که از عالم جز خطوط کف دست خویش چیزی نمی‌بیند! و چه ترحم‌انگیز است آن که پشت به آفتاب می‌کند و بر خاک جز نقش سایهٔ خویش نمی‌بیند!

ارزش انسان در چیزی که به دست می‌آورد نیست. بل ارزش انسان در چیزی است که مشتاق به دست آوردن آن است.

گوش حق‌نیوش، کم از دهان حق‌گو نیست.

دستهایی که «تاج خار» می‌سازند به مراتب از دستهای تنبل و بیکاره بهترند.

شاعر آن رنگرزی است که رنگهایی را که پیش از او کسی به هم نیامیخته، به هم می‌آمیزد و رنگ جدید به دست می‌دهد