بریده‌هایی از کتاب هزار و یک شب (نسخه کامل دفتر اول)

هنگام بامداد به کوه مغناطیس خواهیم رسید و آن کوه کشتی را به سوی خویش کشد و آنچه که میخ آهنین به کشتی اندر است از کشتی بپراکند و بر کوه بچسبد

تو را شب به عیش و طرب میرود ندانی که بر ما چه شب میرود

تو خواهی آستین افشان و خواهی روی درهم کش مگس جایی نخواهد رفت از دکان حلوایی

گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد ما عمر خویش را به صبوری گذاشتیم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

گر من ز غمم حکایت آغاز کنم با خود دل خلقی به غم انباز کنم خون در دل من فسرده بینی ده توی چون غنچه اگر من سر دل باز کنم

گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد ما عمر خویش را به صبوری گذاشتیم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد

به هم بر مکن تا توانی دلی که آهی جهانی به هم بر کند

شاهزمان گفت: گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن

هرگز نبود از تو گمان جفا مرا دیگر به کس نماند امید وفا مرا

ز بد اصل چشم بهی داشتن بود خاک بر دیده انباشتن

از من پرسید که چه صنعت داری؟ گفتم: مردی حکیمم و همه علوم را نیک دانم. گفت: کالای تو درین شهر نارواست و به علم و کتابت کسی مایل نیست تیشه و ریسمانی بهدست آور و با خارکنان به خارکنی مشغول شو و خویشتن به کسی نشناسان که کشته میشوی.

خیال روی توام دیده میکند پر خون هوای زلف توام عمر میدهد بر باد نه در برابر چشمی نه غایب از نظری نه یاد میکنی از من نه میروی از یاد