بریده‌هایی از کتاب از سکوت به سکوت

من کلماتم را حرف نمی‌زنم کلماتم هستند که مرا می‌گویند

هر دَم از زندگی ما یک دَم از مرگ ماست

هر دَم از زندگی ما یک دَم از مرگ ماست

من نیستم که دردم را حمل می‌کنم این دردِ من است که مرا حمل می‌کند

چشم می‌بندم برای ندیدن خودم

نبض زندگی‌ام پُرشتاب‌تر از من می‌زند

فریاد می‌زنم و این تویی که بیرون می‌زنی از فریادم

به خلسه می‌روم زندگی را می‌خوابم لای کلماتم برای نزدیک‌تر بودن به تو برای بهتر شنیدنم در تو زمان نیز می‌خوابد در من ذره‌ذره روز می‌شوم

من نیستم تو نیستی زندگی‌ست که راه می‌رود در من در تو

درخت وقتی می‌بینمش قدرتش را احساس می‌کنم تا درون ریشه‌هایم

چرا که من تو هستم وقتی تو را می‌بینم

من نیستم که دردم را حمل می‌کنم این دردِ من است که مرا حمل می‌کند

من نیستم تو نیستی زندگی‌ست که راه می‌رود در من در تو

من نیستم تو نیستی زندگی‌ست که راه می‌رود در من در تو

باید تو را ببینم برای دوباره خودم را دیدن

تو این‌جایی و من این‌جا چشم‌ها بسته از خوشبختی برای دیدن زندگی که ما را عبور می‌دهد فردا فراز فردا فرود بی‌که بدانیم به کجا می‌رویم دست‌در‌دست هم خنده‌در‌خنده‌ی هم سکوت کردنِ تمام آن‌چه می‌دانیم کلمات در‌هم‌فشرده می‌شوند میان‌مان و ما قدم می‌زنیم با هر قدم از سر می‌گیریم زندگی را

شبی بود بی‌نفس بی‌توانِ نفس کشیدن صبحی‌ست بی‌رمق

دستانم تنها سکوت را می‌فشارند

وقتی از هم جداییم هر کدام به اندازه‌ی دو نفر تنهاست این دو تنهایی نیست که نتوان حمل کرد اما وقتی با‌هم‌ایم دو نفر نیستیم دو چندانِ یک نفریم

آسمان در من است وقتی که روز را می‌بینم شب در من است وقتی که خودم را می‌بینم

به خلسه می‌روم زندگی را می‌خوابم لای کلماتم

دوستت دارم فرای تمامی آغوش‌ها نگاهت می‌دارم با تمامی دستانم و چشمانم تمامی چشمانم دستانِ چشمانم تنگ تو را می‌فشارند شب روز برای من شدن و تو تو می‌دانی تو تو حس می‌کنی تمامی آن‌چه را که ماییم در ورای تمامی خاطرات‌مان می‌رویم می‌رویم و جهان تمامی چشمان تمامی دستان ما دو نفر همه‌ی جهان

من نیستم تو نیستی زندگی‌ست که راه می‌رود در من در تو

هر دَم از زندگی ما یک دَم از مرگ ماست برای دوباره زنده شدن و دَمادم زنده شدن این چرایی یک خوشبختی‌ست و زندگی ما یک همدمی‌ست از دم و از مدام پس هر کلام که دگرگون می‌کند زندگی‌مان را در یک دم هم اولین و هم آخرین است ما همدیگر را دوست داریم در هر کلمه

من نیستم که دردم را حمل می‌کنم این دردِ من است که مرا حمل می‌کند از خود می‌پرسم چه کسی مسیر را بهتر می‌شناسد زمانی که او می‌ایستد من رسیده‌ام

زندگی را بازگو نمی‌کنم هر من زندگی جدیدی است

چشم می‌بندم برای ندیدن خودم

او و من با‌هم پیش می‌رویم ما زندگی‌به‌زندگی هر نگاه نوازشی‌ست

تمام این سرها که می‌بینم در سرم می‌چرخند آسمان نیز در سرِ من است

من نیستم که دردم را حمل می‌کنم این دردِ من است که مرا حمل می‌کند از خود می‌پرسم چه کسی مسیر را بهتر می‌شناسد زمانی که او می‌ایستد من رسیده‌ام