بریده‌هایی از کتاب در این اتاق ها

دردی موذی و مُرده هر شب می‌پراندم از خواب دندان‌های تیز و رگ‌های شعله‌وری دارد شبی را به صبح آوردن بی‌این‌وآن تنها پناهگاه و تسلایم بود. موذی مُرده اما نیمی از مرا گواریده چنگ می‌اندازد به سرم، خیالم، فردایم. شب درد من شده سراسر آن‌چه روزگاری درمانم می‌بود.