بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

خاک را نمی‌شکافد بذری که خود را نشکافد

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم

اما رویاهایم هرگز رویاهایم را به جای نخواهم گذاشت ارزنده‌ترین داشته‌هایم تخیلاتی بی‌مرز که در این جهان جای نمی‌گرفت

برای گریه کردن بهانه‌ای کوچک بس است خبری کوتاه در روزنامه‌ای یا هق‌هق کودکی شاید چند سطر از رمانی زخمی بزنید بر من، به درد آریدم به گریه‌ام اندازید تا با آن لحظه‌ای آرام گیرم

اگر صدای خاطرات به گذشته‌ها دعوتت کردند بدان که تنهایی

مبادا که بزرگ شوی کودک بمان

چه بیهوده است دلتنگی از دوری چنان دوریم که حتا نخواهیم گریست باهم

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم.

حالا بهتر می‌دانم چه باید کرد تا زنده‌ام عشق بورزم با عشق ورزیدن زنده خواهم ماند

سر به راه شوی که چه شود مجنون بمان مبادا که بزرگ شوی کودک بمان دیوانه‌وار دیوانه باش در آخرین فصل عشق که تن را غبار غبار می‌افشانی مرگ باید که غافلگیرت کند در واپسین دم هم عاشق بمان

به حرفم نگیرید مشغولم نکنید وعده‌ای دارم در جایی که نمی‌دانم کجاست در زمانی که نمی‌دانم کِی با کسی که نمی‌شناسم دوان‌دوان می‌روم او در انتظارم است.

لحظات مُرده در گذشته‌ام را بازگردان آن‌چه که قابل‌بازگشت نیست زمانِ ازدست‌رفته‌ام را زمانِ ازدست‌رفته‌ام را

چنان با مرگ درآمیختم که خود را از او و مرگ را از خود تشخیص نمی‌دهم

ماه هم به اشتباه می‌تابد در آسمانی اشتباه

وسوسه‌ای‌ست وسوسه که کاش یک ماه پس از مرگم تنها یک روز به زندگی بازگردم غافلگیر کنم ناگه دوست را دشمن را.

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه

زندگی، تو جان و تن همه بهانه اصل اما شعر بود

دانستن چیزی است و باور چیزی دیگر

گویا دوستم داشتی و دوستت داشتم آه از اشتباهِ تو وای از اشتباهِ من

تا مدتی به نامِ معشوقِ قبلی‌ات صدا می‌کنی عشقِ تازه‌ات را کمی بعد اما عادت می‌کنی تا مدتی غریبگی می‌کنی با لنگیدنت عادت می‌کنی اما به پایِ فلجت

تو نیستی و این باران چه بیهوده می‌بارد چرا که خیس نخواهیم شد باهم

پیچک چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد

بیهوده دوستت دارم بیهوده زنده‌ام چرا که قسمت نخواهیم کرد زندگی را باهم.

سردش است آتش زمانی که عشقی در میانه نباشد

ژرف‌ترین در جهان پرتگاه درون است

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه نه آن‌گونه که در زندگی هیچ نتوانستم