کتاب بیهوده می‌بارد این باران

عشق من بسیارند که با سکوت خود بیان می‌کنند عشق را اما سکوتِ هیچ عاشقی چون سکوتِ من نیست.

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم

اما رویاهایم هرگز رویاهایم را به جای نخواهم گذاشت ارزنده‌ترین داشته‌هایم تخیلاتی بی‌مرز که در این جهان جای نمی‌گرفت

یکی زندگی می‌کند تا بنویسد یکی می‌نویسد تا زندگی کند

برای گریه کردن بهانه‌ای کوچک بس است خبری کوتاه در روزنامه‌ای یا هق‌هق کودکی شاید چند سطر از رمانی زخمی بزنید بر من، به درد آریدم به گریه‌ام اندازید تا با آن لحظه‌ای آرام گیرم

اگر صدای خاطرات به گذشته‌ها دعوتت کردند بدان که تنهایی

چه بیهوده است دلتنگی از دوری چنان دوریم که حتا نخواهیم گریست باهم

خواهی رفت حقی ندارم که مانعت شوم اما خودت را در من جا بگذار

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم

نمی‌گنجد این قلب در تنم این تن در اتاقم این اتاق در خانه‌ام این خانه در دنیا و این دنیایِ من در جهان فرو خواهم ریخت