بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

خاک را نمی‌شکافد بذری که خود را نشکافد

عشق من بسیارند که با سکوت خود بیان می‌کنند عشق را اما سکوتِ هیچ عاشقی چون سکوتِ من نیست.

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم

برای گریه کردن بهانه‌ای کوچک بس است خبری کوتاه در روزنامه‌ای یا هق‌هق کودکی شاید چند سطر از رمانی زخمی بزنید بر من، به درد آریدم به گریه‌ام اندازید تا با آن لحظه‌ای آرام گیرم

اما رویاهایم هرگز رویاهایم را به جای نخواهم گذاشت ارزنده‌ترین داشته‌هایم تخیلاتی بی‌مرز که در این جهان جای نمی‌گرفت

یکی زندگی می‌کند تا بنویسد یکی می‌نویسد تا زندگی کند

اگر صدای خاطرات به گذشته‌ها دعوتت کردند بدان که تنهایی

مبادا که بزرگ شوی کودک بمان

چه بیهوده است دلتنگی از دوری چنان دوریم که حتا نخواهیم گریست باهم

خواهی رفت حقی ندارم که مانعت شوم اما خودت را در من جا بگذار

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم.

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم

نمی‌گنجد این قلب در تنم این تن در اتاقم این اتاق در خانه‌ام این خانه در دنیا و این دنیایِ من در جهان فرو خواهم ریخت

به حرفم نگیرید مشغولم نکنید وعده‌ای دارم در جایی که نمی‌دانم کجاست در زمانی که نمی‌دانم کِی با کسی که نمی‌شناسم دوان‌دوان می‌روم او در انتظارم است.

سر به راه شوی که چه شود مجنون بمان مبادا که بزرگ شوی کودک بمان دیوانه‌وار دیوانه باش در آخرین فصل عشق که تن را غبار غبار می‌افشانی مرگ باید که غافلگیرت کند در واپسین دم هم عاشق بمان

حالا بهتر می‌دانم چه باید کرد تا زنده‌ام عشق بورزم با عشق ورزیدن زنده خواهم ماند

محبوبم تلفنی می‌پرسد: حوصله‌ات سر نمی‌رود از تنهایی؟ می‌گویم: تنها نیستم می‌پرسد: با که هستی؟ می‌گویم: با خودم خسته خواهی شد از خودت در تنهایی! نه! مرگ هم در میانِ ماست.

لحظات مُرده در گذشته‌ام را بازگردان آن‌چه که قابل‌بازگشت نیست زمانِ ازدست‌رفته‌ام را زمانِ ازدست‌رفته‌ام را

برای گریه کردن بهانه‌ای کوچک بس است خبری کوتاه در روزنامه‌ای یا هق‌هق کودکی شاید چند سطر از رمانی زخمی بزنید بر من، به درد آریدم به گریه‌ام اندازید تا با آن لحظه‌ای آرام گیرم

ماه هم به اشتباه می‌تابد در آسمانی اشتباه