بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

خاک را نمی‌شکافد بذری که خود را نشکافد

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم

اما رویاهایم هرگز رویاهایم را به جای نخواهم گذاشت ارزنده‌ترین داشته‌هایم تخیلاتی بی‌مرز که در این جهان جای نمی‌گرفت

برای گریه کردن بهانه‌ای کوچک بس است خبری کوتاه در روزنامه‌ای یا هق‌هق کودکی شاید چند سطر از رمانی زخمی بزنید بر من، به درد آریدم به گریه‌ام اندازید تا با آن لحظه‌ای آرام گیرم

اگر صدای خاطرات به گذشته‌ها دعوتت کردند بدان که تنهایی

مبادا که بزرگ شوی کودک بمان

چه بیهوده است دلتنگی از دوری چنان دوریم که حتا نخواهیم گریست باهم

به حرفم نگیرید مشغولم نکنید وعده‌ای دارم در جایی که نمی‌دانم کجاست در زمانی که نمی‌دانم کِی با کسی که نمی‌شناسم دوان‌دوان می‌روم او در انتظارم است.

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم.

حالا بهتر می‌دانم چه باید کرد تا زنده‌ام عشق بورزم با عشق ورزیدن زنده خواهم ماند

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم

سر به راه شوی که چه شود مجنون بمان مبادا که بزرگ شوی کودک بمان دیوانه‌وار دیوانه باش در آخرین فصل عشق که تن را غبار غبار می‌افشانی مرگ باید که غافلگیرت کند در واپسین دم هم عاشق بمان

لحظات مُرده در گذشته‌ام را بازگردان آن‌چه که قابل‌بازگشت نیست زمانِ ازدست‌رفته‌ام را زمانِ ازدست‌رفته‌ام را

چنان با مرگ درآمیختم که خود را از او و مرگ را از خود تشخیص نمی‌دهم

ماه هم به اشتباه می‌تابد در آسمانی اشتباه

دانستن چیزی است و باور چیزی دیگر

وسوسه‌ای‌ست وسوسه که کاش یک ماه پس از مرگم تنها یک روز به زندگی بازگردم غافلگیر کنم ناگه دوست را دشمن را.

تا مدتی به نامِ معشوقِ قبلی‌ات صدا می‌کنی عشقِ تازه‌ات را کمی بعد اما عادت می‌کنی تا مدتی غریبگی می‌کنی با لنگیدنت عادت می‌کنی اما به پایِ فلجت

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه

زندگی، تو جان و تن همه بهانه اصل اما شعر بود

گویا دوستم داشتی و دوستت داشتم آه از اشتباهِ تو وای از اشتباهِ من

پیچک چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

بیهوده دوستت دارم بیهوده زنده‌ام چرا که قسمت نخواهیم کرد زندگی را باهم.

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟

ژرف‌ترین در جهان پرتگاه درون است

قرار باشد اگر گیاه شوم کاش سبزه‌ای در چمنزار باشم نه علفی هرز سنگ‌فرش اگر شوم کاش ماشین عروس از من بگذرد نه تانک‌های فولادین کودکان بر رویم بدوند نه سربازانی در تعقیب‌وگریز آجر اگر شوم برای مدرسه باشد نه زندان نفسی اگر باقی ماند آوای ترانه‌ای باشد نه سوت پلیس قلم سازند اگر از من، قلمی با نوک تیز شعر بنویسد نه فرمان مرگ

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد

بس کن بانگ من این‌جایم را از اظهار وجودت خسته‌ام نشانی‌ات را خوب می‌دانم به بزرگی مشتم در حفرهٔ چپ سینه قلب می‌نامندت بی‌جهت در سینه بی‌تابی نکن اگر قرار به پروازی باشد من به پروازت درخواهم آورد به بیرون از زندانی که در آن اسیری فروتن باش چون مغزم بزن، خُردم کن، ویرانم کن اما خواهش می‌کنم فریاد نزن