بریده‌هایی از کتاب عاشق آزادی

ای دوست! برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی، از یاد مبر که خواهی مُرد!

«مُردگان این فصل عاشق‌ترین زندگان بودند»

ای دوست! برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی، از یاد مبر که خواهی مُرد!

آزادانه صداقتم را می‌نویسم در برابر دشنه‌های قبیله و می‌دانم که با قلمم گورم را حفر می‌کنم اما من ادامه خواهم داد، زیرا تمامی نویسندگان عاشق آزادی با تیشه‌ی قلم، گور خود را حفر می‌کنند.

«برای عاشق، چیزی دردناک‌تر از این نیست که معشوق بمیرد و عاشق، پس از او بزیَد

هر جدایی دردی است، اما همه‌ی دردها در برابر لذت آزادی، ناچیز است!

ای دوست! برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی، از یاد مبر که خواهی مُرد!

تو رهایی، حتا از جسمت... تو شرابی بی‌جام و من چونان تو‌اَم، دختر آزادی، و جام من، فضا و کوچ است. اگر آزادی بهای عشق باشد، پس ای عشقِ رمنده‌ی جیوه‌سان، بدرود!

آیا شنیده‌ای که پروانه‌ای به میل خود دوباره کرم شود و به درون پیله باز‌گردد؟

و من عشق تو را می‌نویسم اما هنگامی که نوشتنم تمام می‌شود تو رفته‌ای!

همه‌ی کسانی که در اطرافم بودند، گریستند روزی که من، زن متولد شدم

برایش قلبی نقاشی کردم برایم اسکناس دلار کشید.

اما هیچ‌کس نمی‌تواند آزادی را از بال‌های من دور کند، و افق دوردست و گسترده را از برابر چشمانم بزداید...

عشق تو، برای معشوقانت، سلاح کشتارجمعی است

نه چیزی، نه کسی، نه عاطفه‌ای، نه رشوه‌ای پُربها‌تر از آزادی در نظرم نیست... پس باید آزادی کفن من باشد.

آیا دل‌دارم عزیزترین دشمن من نیست؟

انسان می‌تواند کسی را از یاد ببرد که به او کلمه‌ای آموخت و او را برده‌ی خود کرد، او می‌تواند استادانی را از یاد ببرد که به او آموخته‌اند: زبان فرانسه، زبان هیروگلیف، انگلیسی، روسی و کره‌ای و... را اما هرگز نمی‌تواند کسی را از یاد ببرد، که به او الفبای عشق و زبان شادی و درد را آموخته است.

هنگامی که به بیروت سفر می‌کنم، پشیمانم و هنگامی که به بیروت سفر نمی‌کنم، باز هم پشیمانم زندگانی در بیروت طاقت‌فرساست و زندگانی بدون بیروت نیز طاقت‌فرساست... گریزگاه کجاست در‌حالی‌که اندوه، فراروی من، و پسِ پشتِ من است؟...

آزادی آخرین کلمه‌ای است که همواره در دل دارم. آزادی ‌من، خط قرمز من است!

صندوق رأی دهان گشوده است، من باید انتخاب می‌کردم، میان این دشمن آزادی (به خاطر احترام به گذشته) و یا به آن دشمن آزادی (برای احترام به ایدئولوژی) من به آزادی و عشق رأی دادم، آن‌گاه نامم به تمامی از میان هموطنان خوب، محو گردید.

پند امروز جغد ای دوست! برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی، از یاد مبر که خواهی مُرد!

زنی چون من، که از قبایل سرکوب گریخته است، پروای هیچ بهایی را ندارد.

آزادانه صداقتم را می‌نویسم در برابر دشنه‌های قبیله و می‌دانم که با قلمم گورم را حفر می‌کنم اما من ادامه خواهم داد، زیرا تمامی نویسندگان عاشق آزادی با تیشه‌ی قلم، گور خود را حفر می‌کنند.

کشتی مستی‌ است که همه‌ی سرنشینانش خود را ناخدا می‌پندارند، نامش لبنان است.

پس جدایی مرگ است، اما جدایی خود، آزادی نیز هست... و مرگ همواره، بهای آزادی است.

سراب با من گفت: از تعقیب من دست بردار! گفتم: تویی تنها عشق من، زیرا که ناممکنی...

ای دوست! برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی، از یاد مبر که خواهی مُرد!

آه ای کاش می‌توانستم به یکی ضربه‌ی قلمم مرگم را از پای درآورم... اما مرا در نپذیرفتن مرگ اختیاری نیست! از آغازِ زاده شدن، برده‌ی مرگِ محتومِ خویشتن گردیده‌ام. آه، انسان

آزادانه صداقتم را می‌نویسم در برابر دشنه‌های قبیله و می‌دانم که با قلمم گورم را حفر می‌کنم اما من ادامه خواهم داد، زیرا تمامی نویسندگان عاشق آزادی با تیشه‌ی قلم، گور خود را حفر می‌کنند.

من گاهی زنی موهوم هستم همچو قهرمانان داستان‌هایم، که نزدیک است توفان‌های یخین شمال، رگ و پی‌اش را بزداید. گاهی زنی خسته‌ام‌، که سگان خشمگین قبیله، زمانی طولانی تعقیبش می‌کنند و او همچون دوند‌گان المپیک، قهرمانانه می‌تازد و ادامه می‌دهد. من اما همواره بر این پای می‌فشارم که برضدّ حرکت امواج شنا کنم، و گواهی دهم برخلاف باد، و همواره بدانم که واژه‌ی «‌نَه» را چگونه بنویسم، با خطی روشن و با دستی استوار و نستوه، زیرا من زنی هستم که عشق به آزادی و صداقت و عشقی عظیم به اندازه‌ی حجم زخمم مرا رویین‌تن کرده‌ است.