بریده‌هایی از کتاب شب‌نشینی باشکوه

اما آقای حسنی به روشنایی احتیاج نداشت. آقای حسنی همیشه در تاریکی لولیده بود، آقای حسنی از تاریکی خوشش می‌آمد، در تاریکی راحت‌تر بود. در تاریکی آسان‌تر می‌دید.

- همه‌چی خوبه. تمام دنیا بسیار زیبا و عالی‌ست. - جدی می‌فرمایید؟ - بله قربان، بدون عینک، تماشای این ظلمت‌کده، چه لذتی دارد.

درس و معلومات هم دردی را دوا نمی‌کند، برایش توضیح دهید آینده‌ی روشنی هم وجود ندارد، تداوم و تکرار است که آدمی را آماده می‌سازد. و برای این آمادگی تنها تحمل لازم است. و تحمل تنها وسیله‌ای است که پدر همه‌چیز را درمی‌آورد، و گاهی حتی پدرم آدم متحمل را

آینده، آینده! آینده دیگه چه کثافتیه؟ برای من و تو و امثال ما، آینده‌ای وجود نداره. از حالا همه چی برای ما روشنه. دوران پرافتخار بازنشستگی و بعد یک بیماری بسیار کاری، بعد یک تابوت و چند سنگ لحد. متوجهی آقای پناهی. کمتر از این آینده‌ی قلابی و بوگندو حرف بزن.

شاید زمین وقتی کوچک شد، آدم‌ها هم آن‌چنان ریزتر شوند که اصلاً به چشم دیده نشوند. و آن‌ها از کجا بدانند که کوچک شده‌اند، زمین‌شان کوچک شده، دارد ناپدید می‌شود؟ و در چنین وضعی تو به چه حقی امید و خوشبینی را به من تبلیغ می‌کنی؟ بله؟