بریده‌هایی از کتاب صد غزل عاشقانه

اما وقتی مرگ در می‌کوبد تنها نگاه توست در آن لحظه‌های تهی، تنها روشنان توست تا نیست شدن، تنها عشق توست برای انسداد سایه‌ها.

و من در کنار تو زنده‌ام

گرسنه نگاه تو، صدای تو، موی توام، به خیابان می‌شوم گرسنه، خاموش، مرا نانی نیست، آواره‌ام به سحرگاهان،

مرا مجال ستایش موی تو نیست. باید تار به تار مدح‌اش گویم

مرا مجال ستایش موی تو نیست. باید تار به تار مدح‌اش گویم: دیگر عشاق را شوق زیستن است با چشمانی، مرا شوق آرایش گیسوان تو.

مرا مجال ستایش موی تو نیست. باید تار به تار مدح‌اش گویم

تو را می‌پرستم هم از آن‌گونه که ناشناخته را پرستند، نهان، میان روح و سایه

و بی‌تو دگر من نیستم جز رؤیایت

شاید نبودن، همان بودن است بی‌که تو باشی

من گیسوی تو از آن خویش خواستم. و از میان هر آنچه که از آن وطن بود تنها قلبِ وحشی تو را برگزیدم

تو زمزمه قلب شکسته‌ام را حس کردی و اینجا از تیرگی‌ها برخاستم به سینه تو، بی‌دیدن، بی‌دانستن راه بردم به برج گندم، روییدم برای زیستن به میان دستانت، برخاستم از دریا به جانب شادکامی تو.

نه شب، نه باد، نه شفق تو را می‌نوازد، تنها خاک، عفاف خوشه‌ها، سیب‌ها که به زمزمه آب می‌بالند، گِل و صمغ دیار عطرآگین تو.

به یاد خواهی آورد شاخه‌ای که با خود آوردی، شاخه‌ای تاریک و آبی خاموش، شاخه‌ای همچو سنگی کف‌آلود. و آن‌گاه مثل همیشه و هرگز: بدین‌جا باز می‌گردیم، جایی که هیچ انتظار ما کشد و باز می‌یابیم هر آن‌چه به انتظار نشسته.

ای که پلک‌هایت به جانب نیستی پَر می‌کشد: رفیق نیمه‌راه مباش. چون در این لحظه چنان دور خواهی شد که باید پُرسان همه خاک پشت سر گذارم از برای دانش اینکه تو باز خواهی گشت یا به مرگم خواهی سپرد

تو را می‌پرستم، بوسه بر کام تو شادمانی. هیمه آوریم. آتش به کوهستان برافروزیم

اینک از آنِ منی، رؤیای من با رؤیای تو آرمیده

می‌پرستم پاره خاکی را که تویی، چون از مزرع سبز فلک دیگر ستاره‌ای از آن من نیست. تو هر دم ضرباهنگ تکثر عالم هستی را تکرار می‌کنی.

دیگر هیچ کس، ای عشق، به رؤیای من نخواهد خفت. خواهی رفت، خواهیم رفت باهم بر آب‌های زمان. دیگر هیچ کس با سایه من همسفر نخواهد شد، تنهاتر، همیشه جاودان، همیشه آفتاب، همیشه ماه.

آه که همه عشق را با دهانت دمیدی بر من، که لحظه‌ای بی‌بهار نرنجد، من به درد جز دستان خویش هیچ نفروختم، کنون، یار، مرا به بوسه‌هایت سپار. نور به عطر تو ماه عریان را پوشاند، به گیسوی تو درها بندد، تا از یاد نبری، گر به بیداری گریم هم از آن روست که در خواب کودکی گمشده‌ام که به میان برگ‌های شب، دست تو جوید، گندمی را ساید که تو با من آشنا کردی، شور طرب‌انگیز سایه و نور. آه، یار، جز سایه دیگر هیچ آنجا که مرا به رؤیای خویش همراه شوی و ساعت نور را به من باز گویی.

از سفر و درد بازگشتم، عشق من، به صدای تو، به دست تو بر فراز گیتار، به آتشی که به بوسه پاییز را می‌پژمراند، به گردش شب در آسمان، برای همه آدمیان نان و غرور می‌طلبم، زمین برای زارع بی‌فرجام، که کس را امید باز ایستادن خون یا طنین آوازم نیست. اما به عشق توام جز مرگ گریزی نخواهد بود.

مرا مجال ستایش موی تو نیست. باید تار به تار مدح‌اش گویم: دیگر عشاق را شوق زیستن است با چشمانی، مرا شوق آرایش گیسوان تو. تو را به ایتالیا تعمید دادند مدوسا به پاس چین و شکن و درخششِ گیسوان‌ات. تو را می‌خوانم شوخ چشم گره گیسو: دل با دروازه‌های موی تو آشناست. هر زمان که نهان شدی به گیسوی، از یادم مبر که می‌پرستم‌ات همچنان.