بریده‌هایی از کتاب ژان کریستف (جلد ۴)

بیچاره آزادی، تو، از آن این جهان نیستی!...

به شما می‌گویم، که سرپا شکم‌اید. شکم‌های تهی که جز انباشتن آن، اندیشه‌ای در سر ندارید.

گل‌ها، برای شکفتن، نیاز ندارند که ببیندشان.

مرده‌ها، مرده‌اند. باید زنده‌ها را نجات داد.

خرد، خورشیدی است سوزان؛ روشنایی می‌بخشد، امّا نابینا می‌کند.

زندگی، چکه چکه سپری می‌شود.

فرانسویان را، هوشمندی‌شان، رستگارشان می‌کند.

هیچ، کتاب نمی‌خواند. در این محفل، دیگر کسی کتاب نمی‌خواند. تنها، به موسیقی گوشه چشمی دارند.

مرگ، چه شتابان درمی‌رسد! چند ساعت بسنده است برای ویران کردن آنچه که سده‌ها باید، تا ساخته شود...

من یک جغد پیرم.

بر هیچ‌کس روا نیست که وظیفه‌های خویش را، فدای دل خود کند. دست‌کم، به‌هنگام ادای وظیفه‌اش، به دل باید حقّ داد که خوشبخت نباشد.

«دردهای واقعی، در بستری که گسترده‌اند، و گویی در آن خفته‌اند، آرام و آسوده می‌نمایند، امّا از همان بستر، جان را تباه می‌کنند.»

شتاب برخیز، آرزوی خود درهم شکن،

رنگی آنچنان که باید، اندامی تناور و سرشار شیره زندگی.