بریده‌هایی از کتاب ژان کریستف (جلد ۴)

من یک جغد پیرم.

مرگ، چه شتابان درمی‌رسد! چند ساعت بسنده است برای ویران کردن آنچه که سده‌ها باید، تا ساخته شود...

هیچ، کتاب نمی‌خواند. در این محفل، دیگر کسی کتاب نمی‌خواند. تنها، به موسیقی گوشه چشمی دارند.

فرانسویان را، هوشمندی‌شان، رستگارشان می‌کند.

زندگی، چکه چکه سپری می‌شود.

خرد، خورشیدی است سوزان؛ روشنایی می‌بخشد، امّا نابینا می‌کند.

مرده‌ها، مرده‌اند. باید زنده‌ها را نجات داد.

گل‌ها، برای شکفتن، نیاز ندارند که ببیندشان.

به شما می‌گویم، که سرپا شکم‌اید. شکم‌های تهی که جز انباشتن آن، اندیشه‌ای در سر ندارید.

بیچاره آزادی، تو، از آن این جهان نیستی!...

رنگی آنچنان که باید، اندامی تناور و سرشار شیره زندگی.

شتاب برخیز، آرزوی خود درهم شکن،

«دردهای واقعی، در بستری که گسترده‌اند، و گویی در آن خفته‌اند، آرام و آسوده می‌نمایند، امّا از همان بستر، جان را تباه می‌کنند.»

بر هیچ‌کس روا نیست که وظیفه‌های خویش را، فدای دل خود کند. دست‌کم، به‌هنگام ادای وظیفه‌اش، به دل باید حقّ داد که خوشبخت نباشد.