بریده‌هایی از کتاب چگونه به اینجا رسیدم

شاید وقتی دیگر نمی‌دانیم باید چه کاری انجام دهیم، به سراغ کار واقعی خود آمده باشیم و وقتی دیگر نمی‌دانیم باید به چه راهی برویم، سفر واقعی خود را آغاز کرده باشیم.

ما اغلب احساس گناه می‌کنیم تا خود را برای پیشرفت‌های مهم تنبیه کنیم، چون این پیشرفت‌ها برای دیگران درد ایجاد کرده است

در سفر فردی خود به طرف خودشناسی بی‌گمان با این پرسش مشابه برخورد می‌کنیم. ممکن است لطفاً قسمت حقیقی من برخیزد؟ پرسیدن این مطلب نیاز به شجاعت عاطفی دارد و رسیدن به یک پاسخ بازی سرگرم‌کنندهٔ نمایش تلویزیونی نیست.

همهٔ ما در پیکاری دراز مدت با تغییر، پایان ناخواسته و آغازهای هراس‌انگیز، با ارزیابی‌ها و برآوردهای مجدد، با لحظه‌های یأس و سرخوردگی بیش از آن‌که به شمردن آن‌ها توجه کنیم، در زندگی خود جنگاورانی همیشگی هستیم.

مکاشفه عملی طولانی مدت است و به زمان نیاز دارد. حتی ممکن است ناراحت‌کننده، آزار دهنده و دردناک باشد، اما چنان‌چه صبور باشید، ارزش انتظار کشیدن را دارد.

وقتی به مدت طولانی بی‌توجه می‌شویم، به‌طور اجتناب‌ناپذیرخاموش می‌شویم. خاموش شدن به چه حالتی شباهت دارد؟ بی‌حسی، کسالت، گسستگی، سردی، مردگی. یعنی همواره قسمت بیشتر هر اتفاقی را احساس نمی‌کنید و از آن آگاهی ندارید.

شور و حرارت شما از بین نرفته، فقط پنهان است. در واقع در جایی مخفی و دور در درون‌تان محبوس است که فقط شما کلید آن را دارید.

در سفر فردی خود به طرف خودشناسی بی‌گمان با این پرسش مشابه برخورد می‌کنیم. ممکن است لطفاً قسمت حقیقی من برخیزد؟ پرسیدن این مطلب نیاز به شجاعت عاطفی دارد و رسیدن به یک پاسخ بازی سرگرم‌کنندهٔ نمایش تلویزیونی نیست.

مهم نیست چگونه به آن‌چه در زندگی دارید و آن‌چه به امیدش هستید، می‌پردازید، مهم این است که چگونه با وقایع دور از انتظار تعامل داشته باشید و با چه شجاعتی به رویارویی با آن‌ها بپردازید و چگونه در میان امور پیش‌بینی نشده راهیابی کنید و در طرف دیگر به‌طور تغییر شکل یافته، دوباره متولد شوید.

برای مدتی هیچ چیز و هیچ کس بودن چه معنایی برای من داشت؟ به چه شبیه بود؟

جک غصه‌دار است و هیچ کس حتی خودش متوجه آن نیست. او عزای از دست دادن شغلی را گرفته که هرگز حس نکرد به درجاتی از شناخته شدن که سزاوار بود، رسیده است. او غصهٔ از دست دادن شانس رسیدن به درجه‌ای را می‌خورد که هرگز به آن نرسید. او زمانی که انتظار دارد، جشن بگیرد، همهٔ کارش این است که روز را به شب برساند.

شاید کسی که او را دوستی عزیز می‌پنداشتیم، طوری ما را مأیوس کند که معلوم شود، دوست وفاداری نبوده که فکرش را می‌کردیم. چه بسا کشف کنیم که معلم، مرشد یا سرمشق ما که احترام خاصی برایش قائل بودیم، آن کسی نبوده که نشان می‌داده است.

وقتی نداهای بیدارکنندهٔ ما با گریهٔ ناشی از توهم همراه می‌شود، چنین حسی را القا می‌کند، حس سرخوردگی. ما دقیقاً احساس نمی‌کنیم که چیزی را از دست داده‌ایم. حس می‌کنیم زمان، اعتماد و حرمت ما به سرقت رفته است. از دست دادن همراه با سرخوردگی مثل یک دزد عمل می‌کند. به گذشتهٔ شما حمله می‌کند، خاطره‌های شما را می‌دزدد و آن را خالی از حقایق به شما بر می‌گرداند. وقتی به گذشته نگاه می‌کنید و وقایع را آن طور که بودند، می‌بینید، نه تنها امید داشتن آن‌ها را در حال حاضر از دست می‌دهید، بلکه معنی گذشته آن‌ها را هم گم می‌کنید