بریده‌هایی از کتاب هملت

هملت: بودن یا نبودن، مسئله این است. آیا شریف‌تر در اندیشه آن است که سنگ‌بارانِ سنگ‌انداز و تیربارانِ بختِ ستم‌کار را تاب آوریم، یا بر دریایی از دشواری‌ها سلاح برکشیم و با پیکار به آنان پایان دهیم؟

پادشاه فربه و گدای لاغر فقط دو خورش متفاوت‌اند که بر سر یک سفره آورده می‌شوند. سرانجامِ همه همین است.

هملت: عجب، پس برای شما چنین نیست، زیرا هیچ‌چیز به‌خودی‌خود خوب یا بد نیست، بلکه اندیشیدن است که آن‌ها را چنین می‌نماید. برای من دانمارک زندان است.

زیرا کیست که تازیانهٔ توهین زمانه را تاب آورَد، و بیداد ستم‌کاران خودکامه و تحقیر گران‌سران خودپسند را، و درد عشق سرخورده و خوارداشته را، و تعلل قانون و اعادهٔ حق را و گستاخی مقامات را، و اهانت‌ها و خوار شمردن‌ها را، که شایستگان بردبار از فرومایگان مردم‌آزار پذیرا می‌شوند، حال آن‌که خود می‌توانست تنها با خنجری پروندهٔ خود را ببندد؟ چه کسی چنین باری را برمی‌تابد تا زیر بار زندگی توان‌فرسا ناله و شکوه کند و عرق بریزد؟

هیچ‌چیز به‌خودی‌خود خوب یا بد نیست، بلکه اندیشیدن است که آن‌ها را چنین می‌نماید.

ای مرگ سرکش، در مغاک ابدی دوزخی‌ات چه ضیافتی تدارک دیده‌ای که این‌همه شاهزادگان را چنین خون‌بار به یک ضربت از پای درافکنده‌ای؟

به‌یقین، آن که ما را با چنین نیروی عظیم خردورزی‌ای آفریده که به پیش و پس کارها می‌نگریم و در علل و عواقب‌شان می‌اندیشیم این نیرو و خردمندی خداگونه را به ما نداده تا در وجودمان عاطل و باطل بماند و از به کار نگرفتن بپوسد. اکنون اما نمی‌دانم آیا از بی‌توجهی و غفلت حیوان‌صفتانه است یا بدگمانی و بیم که از تأمل بیش‌ازحد در باب عواقب کارها حاصل می‌شود؛ تأملی که تنها یک‌چهارم آن تعقل است و سه‌چهارم دیگر ترس.

بارها ثابت شده که با بزک پرهیزگاری و نمایش دینداری و پارسایی سیمای خود شیطان را نیز به تقدس و زیبایی می‌آراییم.

بگذار بی‌رحم باشم، اما نه بی‌وجود و بدسرشت.

بمان، ای پندار واهی! اگر چیزی هستی که صدایی و یا اگر انسانی هستی که کلامی در تو هست، با من سخن بگو.

هر آن که زنده است خواهد مُرد و از حیات طبیعت به ابدیت خواهد پیوست.

چنین جَلد و چُست به بستر زنای با محرم جَستن!

خودتان هم نمی‌توانید گوش مرا وادارید تا ناروایی که بر خود روا می‌دارید باور کند.

گرچه پوشانَد همه خاک زمین کارِ پَلَشت نابکار آن پَلَشتی پیش چشم مردمان می‌گردد آخر آشکار.

حیا، هر چند هرزگی به ظاهری ملکوتی درآید و او را به خود بخواند، هرگز از جا نمی‌جنبد.

شهوت را نیز هر چند به پیوند فرشته‌ای نورانی درآورند، از بستر بهشتی خود سیر و دل‌زده می‌شود و در خاکروبه‌ها پی پَلَشتی‌ها می‌گردد.

گر به درویشی بیفتد یک توانگر، می‌گریزد هر کسی محبوب اوست لیک درویشی توانگر گر بگردد، دشمنان گردند دوست

چه پسر اعجوبه‌ای که توانسته اعجاب مادرش را برانگیزد!

سخن رندانه در گوش ابلهان فهم نمی‌شود.

آه ای افکار لاکردار بی‌فرجام! دیگر بعد ازین جنگجو باشید و خون‌ریز و نمی‌ارزید هرگز غیر ازین.