بریده‌هایی از کتاب همه شعرهای من (دوره سه جلدی)

مرا نکاوید مرا بکارید من اکنون بذری درستکار گشته‌ام

مرز رؤیای هر انسان پیدایش انسانی دیگر است.

شگفت از خورشید که هنوز بر ما می‌تابد و می‌خواهد انگورهای کال را دعوت به رسیدن کند

من زنده ماندم که بگویم ترا در آدینه و همهٔ ایام هفته که تعدادی از آن‌ها ماه و سال می‌شد دوست دارم.

باغچه همهٔ حُزن ما را به گُل مبدل می‌کند ما در کنار باغچه ایستاده‌ایم نگاه می‌کنیم اما ما قادر نیستیم گُل را از باغچه جدا کنیم و در گلدان بگذاریم

تمام این باران حدیث عشق من است، و شعر است که باید این عشق را بگوید

قلبم را که به مرکب سیاه آغشته بود بر کاغذ سفید مماس کردم اگر بگویم چه دیدم کسی باور نمی‌کند بر کاغذ سفید نقش باغ‌هایی بود که در پاییز می‌سوخت

از تو شفافیت فراموشی را آموخته بودم در خود نگریستم چه غرق بود قایق

اتاق کهنه بود و ما می‌خواستیم با پوست، با لبخند، با گفتنِ من تو را دوست دارم فرسودگی اتاق را جبران کنیم.

روزهای جمعه ابر داشتیم اما نمی‌توانستیم بیداری و خواب و ابر جمعه را زندگی نام بگذاریم پس خواب را انکار کردیم پس بیداری را انکار کردیم روزهای جمعه از خانه بیرون رفتیم که ابر را نبینیم چه حاصل که عمر به پایان بود و چای در غروب جمعه روی میز سرد شد.

هیچ چیز زشت‌تر از زبان شعرآمیز نیست. زشت‌تر از واژه‌های فراوان زیبا، فراوان آراسته، و پیوسته به صدف‌ها. شعر راستین بسنده می‌کند به برهنگی‌های خام، به تخته‌هایی که تخته‌های نجات نیست، به اشک‌هایی که پرتوافکن نیست. شعر راستین به خودی خود آگاهی است به آن‌که بیابان‌های شن هست و نیز بیابان‌های گِل‌آلود، و اتاق‌هایی که کف رخشنده ندارد، و موهای ژولیده و دست‌های زبر و قهرمانان بد روز و همه‌گونه سگ و جاروب، و گل در سبزه‌ها و گُل بر گورستان‌ها... زیرا که شعر در زندگی‌ست. پل الوار از کتاب راه‌ها و کوره‌راه‌های شعر؛ ترجمهٔ: فریدون رهنما

من بودم تو نبودی تو مُرده بودی عکاس از همهٔ ما بدون تو عکس یادگاری گرفت. عکس را چاپ کردند آوردند در همهٔ عکس فقط یک شاخه اطلسی و دو دست از جوانی تو در شهرستان دیده می‌شد ما همه در عکس سیاه بودیم.

شما که اسبم را در خیابان رها کردید و آن باران بی پایان را حدس نزدید چرا به من امید زنده ماندن می‌دهید؟ می‌دانم اسبم به روی آسفالت، از بی علفی می‌میرد

زمین‌ها را شناختم آسمان‌ها را دریافتم ستارگان را آب فلز دادم و خورشید را تا غروب منتظر چشمان تو گذاشتم.

تنی از تنهایی جدا می‌شود، اتاق را رها می‌کند به آب روان می‌رود تا تن را به آب بسپارد ـ در آب روان یاقوت‌ها، الماس‌ها تن را احاطه می‌کنند. تن در میان یاقوت‌ها الماس‌ها تنها می‌شود. از آب بیرون می‌آید ـ رها می‌شود، به اتاق می‌رود و تنهایی را به تن می‌کند.

چه حوصله‌ها در گریه‌ها و مویه‌های ما سوختند و یا فراموش شدند و به فنا رفتند، ما نمی‌توانستیم مانع شویم. خانه‌های گِلی شاهد سقوط ما بر اندوه و نیلوفرهای جوان بودند. کسی در خانه‌های گِلی نبود، ساکنان در یک غروب جمعه نیست شده بودند

آسان نیست که من بامداد و سپیدهٔ صبح را به تو تقدیم کنم ـ که تو مرا بشارت می‌دهی پس از فرو ریختن این دیوار، ما هزاران بوتهٔ گُل سرخ را می‌بینیم، همیشه این انتظار بوده است که شبنم‌های مانده بر گُل سرخ ستاره می‌شود و بر سر ما می‌چکد.

دو سه ماه دیگر این اطلسی که تو کاشته‌ای گُل می‌دهد من به ساعت نگاه می‌کنم تو می‌میری شمع روشن را به اتاق آوردند اطلسی گُل داده است قطار در سپیده دم کنار اطلسی منتظر تو در باد ایستاده است. گُل اطلسی بر سینهٔ تو بود وقتی تو را برای دفن می‌بردند

تو ساکت و با سکوتِ ابریشمی از طلوع صبح و فنجان چای برخاستی، به طرف من آمدی، نامم را پرسیدی، من نام تو را گفتم، دوباره به دنیا آمدیم

کمک کن راه خانه را گم کنیم، کمک کن تکه‌های شکسته این آینه را از کف کوچه برداریم من و تو در این تکه‌ها نگاه کنیم و ویران نشویم. کمک کن در سایه این دیوار قدیمی جوان شویم. کمک کن سایهٔ من و تو روی زمین بماند کودکی از راه برسد سایهٔ من و تو را از زمین بردارد ببوسد و گم کند. به خانه که برسد نام خود را ویران کند خود را به نام تو صدا کند.

یک تکه از آسمان آبی را کنده بودند. ما دستان را به سوی تکهٔ آبی بردیم، دستان گم شد.

دل‌پذیری اکنون از خانه رخت می‌بندد، همراه با بادبادک‌های کودکان ولگرد کوچه در آسمان گم می‌شود نیستی و حجم اندوه آن‌قدر در خانه شکوفه می‌دهند و میوه می‌دهند که ما را چاره‌ای نیست که به کوچه پناه بریم دل‌سرد از خون‌بهای خودم که ارزش یک سکهٔ حلبی را هم ندارد