بریده‌هایی از کتاب همه شعرهای من (دوره سه جلدی)

ما یکدیگر را باغ صدا کردیم

مرا نکاوید مرا بکارید من اکنون بذری درستکار گشته‌ام

از فرط چشمان تو از خواب بیدار می‌شدم

به عمق گیاه رفتم پس کلماتی که شنیدم برهنه و بسیار در باغ پراکنده شد

شگفت از خورشید که هنوز بر ما می‌تابد و می‌خواهد انگورهای کال را دعوت به رسیدن کند

مرز رؤیای هر انسان پیدایش انسانی دیگر است.

من از مرگ فقط دو ساعت مهلت می‌خواستم که به خانه بروم سودابه از سفر آمده بود.

باغچه همهٔ حُزن ما را به گُل مبدل می‌کند ما در کنار باغچه ایستاده‌ایم نگاه می‌کنیم اما ما قادر نیستیم گُل را از باغچه جدا کنیم و در گلدان بگذاریم

من زنده ماندم که بگویم ترا در آدینه و همهٔ ایام هفته که تعدادی از آن‌ها ماه و سال می‌شد دوست دارم.

اتاق کهنه بود و ما می‌خواستیم با پوست، با لبخند، با گفتنِ من تو را دوست دارم فرسودگی اتاق را جبران کنیم.

ناگهان سکوت دریای محض شد در انتهای دریا جاده‌ای را دیدیم

از تو شفافیت فراموشی را آموخته بودم در خود نگریستم چه غرق بود قایق

قلبم را که به مرکب سیاه آغشته بود بر کاغذ سفید مماس کردم اگر بگویم چه دیدم کسی باور نمی‌کند بر کاغذ سفید نقش باغ‌هایی بود که در پاییز می‌سوخت

تمام این باران حدیث عشق من است، و شعر است که باید این عشق را بگوید

تنی از تنهایی جدا می‌شود، اتاق را رها می‌کند به آب روان می‌رود تا تن را به آب بسپارد ـ در آب روان یاقوت‌ها، الماس‌ها تن را احاطه می‌کنند. تن در میان یاقوت‌ها الماس‌ها تنها می‌شود. از آب بیرون می‌آید ـ رها می‌شود، به اتاق می‌رود و تنهایی را به تن می‌کند.

زمین‌ها را شناختم آسمان‌ها را دریافتم ستارگان را آب فلز دادم و خورشید را تا غروب منتظر چشمان تو گذاشتم.

یک روز چهارشنبه یکی از ما اعتماد از دست داده بود: روی پله‌های خانه‌ای ماند همهٔ عمر به دنبال کفش‌های گمشده‌اش در باد بود

شما که اسبم را در خیابان رها کردید و آن باران بی پایان را حدس نزدید چرا به من امید زنده ماندن می‌دهید؟ می‌دانم اسبم به روی آسفالت، از بی علفی می‌میرد

من بودم تو نبودی تو مُرده بودی عکاس از همهٔ ما بدون تو عکس یادگاری گرفت. عکس را چاپ کردند آوردند در همهٔ عکس فقط یک شاخه اطلسی و دو دست از جوانی تو در شهرستان دیده می‌شد ما همه در عکس سیاه بودیم.

هیچ چیز زشت‌تر از زبان شعرآمیز نیست. زشت‌تر از واژه‌های فراوان زیبا، فراوان آراسته، و پیوسته به صدف‌ها. شعر راستین بسنده می‌کند به برهنگی‌های خام، به تخته‌هایی که تخته‌های نجات نیست، به اشک‌هایی که پرتوافکن نیست. شعر راستین به خودی خود آگاهی است به آن‌که بیابان‌های شن هست و نیز بیابان‌های گِل‌آلود، و اتاق‌هایی که کف رخشنده ندارد، و موهای ژولیده و دست‌های زبر و قهرمانان بد روز و همه‌گونه سگ و جاروب، و گل در سبزه‌ها و گُل بر گورستان‌ها... زیرا که شعر در زندگی‌ست. پل الوار از کتاب راه‌ها و کوره‌راه‌های شعر؛ ترجمهٔ: فریدون رهنما