بریده‌هایی از کتاب صد نامه عاشقانه

بعد از من هر که تو را ببوسد روی لبت نهال کوچک انگوری خواهد دید که من کاشته‌ام

تو لرزهٔ ماجراجویی را نمی‌فهمی روبه‌رو شدن با غیرمنتظره‌ها را نمی‌فهمی در انتطار معلومی منتظری همان‌گونه که کتاب در انتظار خواننده است تا خوانده شود و صندلی تا کسی رویش بنشیند و انگشت تا حلقه‌ای بپوشد منتظر مردی که برایت بادام و پسته پوست بگیرد... شیر گنجشک به تو بنوشاند کلید شهری را به تو بدهد که نه به‌خاطرش جنگیده‌ای و نه لیاقت ورودش را داری...

نه من می‌توانم نه تو زخم با کارد سفرکرده در خود چه می‌تواند کند؟

چرا می‌خواهی نامه برایت بنویسم؟ چرا می‌خواهی مثل انسان نخستین برابر تو برهنه شوم؟ نوشتن تنها چیزی‌ست که برهنه‌ام می‌کند وقتی حرف می‌زنم بعضی از لباس‌هایم هست اما وقت نوشتن... رها، سبک گنجشک قصه‌ها که وزن ندارد وقت نوشتن رها می‌شوم از تاریخ از نیروی جاذبه سیاره‌ای چرخان می‌شوم در هاله، چشمانت

تصمیم گرفتم جهان را با دوچرخهٔ آزادی سفر کنم غیرشرعی مثل بادها، بی‌گذرنامه اگر بپرسند: «نشانی؟» ــ همهٔ پیاده‌روها اقامت‌گاه دائمی‌ام اگر بپرسند: «پاسپورت؟» ــ چشمان تو آن‌ها اجازهٔ عبور می‌دهند می‌دانند سفر در شهرهای چشمانت حق طبیعی همهٔ مردم جهان است