بریده‌هایی از کتاب در این کوچه ها گل بنفشه می روید، باران

گاهی می‌خواستیم روی آب دریا بدویم. این فقط آرزو بود

در کتاب‌های قدیمی خوانده‌ام روزی در این کوچه شقایق می‌روید. پنجره را می‌بندم شب است کوچه تاریک است.

دلگیری‌هایم را به پنجره‌ها می‌سپردم اما وسعت آن سه پنجره آن‌قدر کم بود که فقط در شعرهایم جا می‌گرفت

من از آن صورت ساکت در برف نجواهایی شنیدم که به هیچ کتابی که در عمرم خوانده بودم شباهت نداشت دلواپس آن صورت ساکن و سرد بودم که در تابستان هم بوی سرما و فراموشی می‌داد

درِ آسانسور را مرگ برای من نگه داشته است در باران به بیمارستان رسیدیم شب بود مرگ آن‌طرف خیابان بیمارستان در باران ایستاده بود و سیگار می‌کشید این‌بار چتر نداشت گویا عجله داشت.

و هراس داشتم به کسی بگویم همهٔ شکست‌های من از جهان هنگامی اتفاق افتاد که دوان‌دوان به دنبال قطاری می‌رفتم که ایستگاهش پایان نداشت بار قطار: احتمال، حسرت، خاموشی گُل‌های اورکیده و خانه‌هایی که به زیر آب می‌رفت بود نمی‌خواستم دردها و گریستن‌ها و حسرت‌ها و صدای آب را که در پشت پنجره صدای قطار می‌داد برای کسی فاش کنم،

چه کنم من به زندگی و جهان خو گرفته‌ام هر وقت خواستم خودم را در حرمان و ناامیدی و دشنام غرق کنم صدای ریزریز باران به بالکن آپارتمان دوباره مرا به روز و زندگی و جهان سپرد نه از هوا گله‌ای دارم و نه از شب‌هایی که سرد است یا گرم است

جمعه باران می‌بارد حوصله‌ام از این سه‌شنبه سر رفته است تا عدد صد می‌شمارم که سه‌شنبه چهارشنبه شود تا چهارشنبه ظاهر شود تا دویست می‌شمارم که چهارشنبه پنجشنبه شود در پنجشنبه توقف می‌کنم در پنجشنبه در خانه کمی پنیر دارم و تکه‌ای نان و لیوانی پر از آب باران دارم رادیو اعلام می‌کند جمعه باران می‌بارد. در جمعه رختخوابم را به باران می‌برم رختخوابم که از دانه‌های باران پر شد رختخواب باران‌خورده را به اتاق می‌برم باران جمعه ناب بود رختخواب من هم ناب بود رختخواب من تا بهار بوی باران می‌داد من دیگر نمی‌خواستم در همهٔ روز و شب از این رختخواب باران‌خورده جدا شوم اما دانستم مرگ می‌تواند مرا از این رختخواب بهارزده برای همیشه جدا کند. من تسلیم‌شده تا صبح کنار این رختخواب می‌نشستم که مرگ از راه نرسد.

همهٔ ما در خانه‌هایی رشد کردیم که پنجره‌های حقیر و فرسوده داشت پنجره را که باز می‌کردیم هجوم دشنام و عربده‌های ولگردان نزدیک به مرگ بود که برای دانه‌ای سیگار از جیب دشنه‌های صیقل‌خورده بیرون می‌آوردند