بریده‌هایی از کتاب در این کوچه ها گل بنفشه می روید، باران

گاهی می‌خواستیم روی آب دریا بدویم. این فقط آرزو بود

در کتاب‌های قدیمی خوانده‌ام روزی در این کوچه شقایق می‌روید. پنجره را می‌بندم شب است کوچه تاریک است.

دلگیری‌هایم را به پنجره‌ها می‌سپردم اما وسعت آن سه پنجره آن‌قدر کم بود که فقط در شعرهایم جا می‌گرفت

من از آن صورت ساکت در برف نجواهایی شنیدم که به هیچ کتابی که در عمرم خوانده بودم شباهت نداشت دلواپس آن صورت ساکن و سرد بودم که در تابستان هم بوی سرما و فراموشی می‌داد

درِ آسانسور را مرگ برای من نگه داشته است در باران به بیمارستان رسیدیم شب بود مرگ آن‌طرف خیابان بیمارستان در باران ایستاده بود و سیگار می‌کشید این‌بار چتر نداشت گویا عجله داشت.

می‌دانم پس از عدد یک دو خواهد بود و پس از بیماری مرگ و پس از دیدار دخترک در باران جفا و گم شدن دخترک در سبدهای انگور اما نمی‌دانم اصل ما از کجا بود از شبنم بود یا از قفس‌های بی‌پرندهٔ مانده در باران اما می‌دانم اصل ما شباهت به هیچ مرثیه‌ای نداشت و گاهی ما شباهت به ترانه‌های عاشقانه داشتیم که پسرها و دخترها در پایان جمعه باهم می‌خواندند ما نیت کرده بودیم در پایان یک جملهٔ عاشقانه یا در پایان یک خیابان که در نقشهٔ شهر گم شده بود بمیریم.

به من جسارت دهید که به همهٔ این گُل‌های پژمرده در کنار جاده نزدیک شوم و از کنارشان تا غروب پنجشنبه دور نشوم من کم‌کم عریانی درختان را در پاییز فراموش می‌کنم. در تابستان به سینه‌ام گُل یخ می‌زنم شاید در این سرمای گُل‌های یخ به سینه‌ام سایه‌های درختان بید در کمین من باشند همیشه می‌گفتم سکوت درد را التیام می‌دهد در عمرم از کنار خیلی از چاه‌های آب عبور کرده‌ام و صورتم را در ته این چاه‌ها دیده‌ام گاهی در ته چاه صورت زنانی را دیده‌ام که زمانی آن‌ها را دوست داشتم. گاهی در ته چاه آب غصه‌ها و حرمان‌هایم را دیده بودم. مجبور می‌شدم با ظرفی آب به‌سراغ چاه بروم در چاه آب بریزم تا غصه‌ها و حرمان‌هایم در آب گم شود اما غصه و حرمان در ته چاه می‌ماند من دوباره به‌سراغ گُل‌های سرخ مات و پژمرده می‌رفتم و اسم خودم را به چاه آب می‌انداختم.

و هراس داشتم به کسی بگویم همهٔ شکست‌های من از جهان هنگامی اتفاق افتاد که دوان‌دوان به دنبال قطاری می‌رفتم که ایستگاهش پایان نداشت بار قطار: احتمال، حسرت، خاموشی گُل‌های اورکیده و خانه‌هایی که به زیر آب می‌رفت بود نمی‌خواستم دردها و گریستن‌ها و حسرت‌ها و صدای آب را که در پشت پنجره صدای قطار می‌داد برای کسی فاش کنم،

چه کنم من به زندگی و جهان خو گرفته‌ام هر وقت خواستم خودم را در حرمان و ناامیدی و دشنام غرق کنم صدای ریزریز باران به بالکن آپارتمان دوباره مرا به روز و زندگی و جهان سپرد نه از هوا گله‌ای دارم و نه از شب‌هایی که سرد است یا گرم است

جمعه باران می‌بارد حوصله‌ام از این سه‌شنبه سر رفته است تا عدد صد می‌شمارم که سه‌شنبه چهارشنبه شود تا چهارشنبه ظاهر شود تا دویست می‌شمارم که چهارشنبه پنجشنبه شود در پنجشنبه توقف می‌کنم در پنجشنبه در خانه کمی پنیر دارم و تکه‌ای نان و لیوانی پر از آب باران دارم رادیو اعلام می‌کند جمعه باران می‌بارد. در جمعه رختخوابم را به باران می‌برم رختخوابم که از دانه‌های باران پر شد رختخواب باران‌خورده را به اتاق می‌برم باران جمعه ناب بود رختخواب من هم ناب بود رختخواب من تا بهار بوی باران می‌داد من دیگر نمی‌خواستم در همهٔ روز و شب از این رختخواب باران‌خورده جدا شوم اما دانستم مرگ می‌تواند مرا از این رختخواب بهارزده برای همیشه جدا کند. من تسلیم‌شده تا صبح کنار این رختخواب می‌نشستم که مرگ از راه نرسد.

همهٔ ما در خانه‌هایی رشد کردیم که پنجره‌های حقیر و فرسوده داشت پنجره را که باز می‌کردیم هجوم دشنام و عربده‌های ولگردان نزدیک به مرگ بود که برای دانه‌ای سیگار از جیب دشنه‌های صیقل‌خورده بیرون می‌آوردند

واقعیت این بود ما قبل از این‌که لباس‌های‌مان کهنه شود خودمان کهنه شده بودیم می‌توانستیم لباس‌ها را به خشک‌شویی ببریم اما با خودمان چه می‌خواستیم بکنیم