بریده‌هایی از کتاب آوازهای کوچکی برای ماه

توبه کردن خوب است، اما گناه نکردن بهتر است.

بی‌طرفی بیش از حد، چیزی ضدبشری است

من زیاد خیال بافته‌ام و کم عمل کرده‌ام.

مثل گورستانی قدیمی از تابوت‌ها انباشته شده‌ام!

مردم نباید همهٔ وجود ما را در اختیار بگیرند،... بگذار چیزی هم برای خودمان بگذاریم.

معانی عمیق تنها از طریق مفاهیم ساده قابل دستیابی‌اند

دیگر زندگی را چندان آسان نمی‌بینم. حساسیت‌های من به جای آن‌که کم‌تر شود، مدام بیش‌تر می‌شود. هرچیز بی‌ارزش و ناچیزی آزارم می‌دهد.

انسان برای بلعیدن بی‌کرانگی ساخته شده است.

به چه چیز باید باور داشت؟ به هیچ! این سرآغاز دانایی است.

شاید فهم و خرد پیشرفت کرده باشد، اما برای ادامهٔ بقا کافی نیست و شیوهٔ مردن را هم به ما نمی‌آموزد.

بیش از اندازه می‌خوابم! به قول بورژواها «وضع خزانه خوب است».

پس به چه چیز باید باور داشت؟ به هیچ! این سرآغاز دانایی است.

تو نباید مثل نورمن‌ها باشی، باید چند روزی به دیدن‌مان بیایی، خوشحال‌مان کنی و خون را در شریان‌ها و لذت را در قلبِ من به جریان بیندازی.

چگونه ارواح این از دست‌رفتگان را در قلب‌هامان حفظ کنیم. هرکدام از ما گورستانی را با خود حمل می‌کنیم.

می‌دانی که برای من توضیح لازم نیست: من از تمام دست‌وپاگیری‌های زندگی باخبرم و هرگز قلب‌هایی را که می‌شناسم ملامت نمی‌کنم.

به چه وضع اسف‌باری افتاده‌ایم! از فراوانی این همه حماقت در محیط، انسان را سبعیت فرا می‌گیرد. من بیش از آن‌که خشمگین باشم، در خود نفرت و بیزاری احساس می‌کنم!

در نگاهِ فلوبر، ادبیات خیابانی است برای فرار از هرج و مرج بی‌معنی هستی؛ اعتراض زیرکانهٔ اوست به دنیا.

زندگی آسان نیست! امری است پیچیده و گزاف! من چیزهایی در موردش می‌دانم. باید برای همه‌چیز پول داشته باشی! با عایدی اندک و شغلی بی‌حاصل، باید ذهن خود را به داشتهٔ کم و ناچیز عادت داد. همان کاری که من می‌کنم! اما روزهایی که کار خوب پیش نمی‌رود، چندان جالب نیست. بله واقعاً! من هم دوست دارم با تو به سیاره‌ای دیگر بیایم. مال‌اندیشی سیارهٔ ما را در آینده غیر قابل سکونت خواهد کرد، چرا که حتی برای ثروتمندان هم بدون این‌که در پی ِدارایی دیگران باشند، زیستن در این‌جا امکان‌ناپذیر است. انسان ناچار خواهد بود روزانه ساعت‌ها برای اعتراض نسبت به درآمدش، وقت صرف کند. جالب است!

«بدی یا هر آن‌چه بدی را تاب آوَرد، چندان نخواهد پایید.»

این چه جامعه‌ای است که در بطن توسعهٔ خود ناگهان فلج می‌شود، چون فردا ممکن است هوا توفانی باشد؟ هرگز اندیشهٔ خطر، چنین تضعیف روحیه‌ای ایجاد نکرده است. آیا تا به این حد نزول کرده‌ایم که باید برای خوردن از ما خواهش کنند، و همان لحظه مطمئن‌مان کنند چیزی باعث ناراحتی گوارش‌مان نخواهد شد؟ بله، احمقانه است، شرم‌آور است. آیا این است نتیجهٔ موفقیت و کامیابی؟ تمدن باید در چنین خودخواهی بیمارگونه و بزدلانه‌ای گرفتار آید؟ خوش‌بینی من از مدت‌ها قبل لطمهٔ سختی خورده است.

کسی که درک نشود، دست می‌کشد و کناره می‌گیرد. اما کسی که درک می‌شود، به وجد می‌آید و ادامه می‌دهد. راز تمام زحمات مستمر و عشق‌مان به هنر در این‌جا نهفته است

انسان اندوهش را فراموش نمی‌کند، بلکه خود را وادار می‌کند آن را تاب بیاورد.

ما تنها از یک‌چیز در عذابیم: پوچی.

در جهانی که هر روز بیش از پیش درخت‌ها از روی میوه‌هاشان قضاوت می‌شوند، اگر چنین احساسات و ایمانی را به سادگی از کف بدهیم مغبون خواهیم بود.

در نگاهِ فلوبر، ادبیات خیابانی است برای فرار از هرج و مرج بی‌معنی هستی؛ اعتراض زیرکانهٔ اوست به دنیا.

به قول ولتر «تاریخ فهم بشر، تاریخ حماقت بشر است.»

وقتی فردی صاحب‌سبک خودش را تا حد یک زندگی عملی پایین می‌آورد، شأن خود را از دست می‌دهد و سزاوار مجازات است. پس دیگر مسئله‌ای سیاسی‌ست!

زندگی‌ام از هرگونه تفریح و سرگرمی مطلقاً تهی است. دوست دارم بروم و روی ساحلی گرم بخوابم. اما وقت و پولی برایش ندارم. بنابراین باید قلم‌زدن‌ها و جان‌کندن‌هایم را تا حد ممکن ادامه دهم.

آه! به چه دنیایی وارد می‌شویم! الحاد، مسیحیت، جهالت، سه تکامل تدریجی عظیم بشری! غم‌انگیز است که خودمان را در آستانهٔ این سومی می‌بینیم.

وقتی درختی می‌میرد، باید دو درخت دیگر کاشت.