بریده‌هایی از کتاب سیلی واقعیت

اگر ذهن اعتراض کند که این کار برای شما امکان‌پذیر نیست، فقط اجازه دهید مانند یک رادیوی روشن در پس‌زمینهٔ ذهن حرف‌هایش را بزند و به پچ‌پچ‌کردن ادامه دهد و شما نیز کار خود را بکنید).

به‌یقین نمی‌توانیم زمان را به عقب بازگردانیم یا کاری کنیم که اتفاقات گذشته رخ ندهد؛ اما می‌توانیم نگرشمان را به آن‌ها انتخاب کنیم. گاهی با انتخاب یک موضع، شکاف بسته می‌شود. البته گاه نیز نمی‌توانیم شکاف را ببندیم؛ اما انتخاب موضع سرزندگی را به ما بازمی‌گرداند. با موضع‌گیری شاید به واقعیتی که خواهانش هستیم دست نیابیم، ولی زندگی معنادار و رضایت‌مندی خواهیم داشت.

«روز خود را نه براساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه براساس دانه‌هایی که کاشته‌اید، ارزیابی کنید.»

«روز خود را نه براساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه براساس دانه‌هایی که کاشته‌اید، ارزیابی کنید.»

مراقب باشید: ذهن از واکنش‌ ما به‌جای مهمات جنگی، برضد خودمان استفاده می‌کند. ممکن است به‌دلیل این واکنش‌ها، به‌شدت قضاوتمان کند.

وقتی هدف و زمان حال در قلبمان با هم ترکیب شود، تجربهٔ فوق‌العادۀ امتیاز را به ‌وجود می‌آورد. امتیاز یعنی مزیتی خاص یا امتیازی که به تعداد کمی از افراد اعطا می‌شود. اگر زندگی را یک امتیاز یا یک فرصت بدانیم، به‌طور طبیعی روند زندگی‌مان رضایت‌بخش‌تر خواهد شد؛ مسئله‌ای که باید قدرش را دانست و از آن لذت برد. همگی ما برای این باور که زندگی «کوتاه» و «ارزشمند» و «موهبت» است ارزش قائلیم، ولی اغلب، آن را فراموش می‌کنیم، از هدفمان دست می‌کشیم و از آنچه در این لحظه از آن برخورداریم، قدردانی نمی‌کنیم.

کتک‌زدن و سخت‌گیری به خود، به بی‌فایدگی زدن الاغ با چوب است. البته خود‌انتقادگری ممکن است گاه به حرکت در مسیر صحیح منجر شود، اما هرچه بیش‌تر به آن عادت کنید، بیچاره‌تر و ناسالم‌تر می‌شوید. خیلی بعید است که این روش رفتارتان را تغییر دهد، بلکه بیش‌تر احساس بیچارگی و فروماندگی را تجربه خواهید کرد. بنابراین صرف‌نظر از این‌که شکاف واقعیت شما چگونه به وجود آمده است، اگر زندگی آن را ظالمانه به ما تحمیل کرده باشد یا ما (حداقل تا قسمتی) آن را از طریق رفتارهای خود به وجود آورده باشیم، تمرین شفقت به‌ خود ضروری است (مگر آن‌که شما بخواهید مانند الاغِ آسیب‌دیده، زندگی خود را با زور و اجبار به‌سمتی دیگر هدایت کنید، که البته شک دارم چنین باشد).

حضور در زمان حال و معناداربودن زندگی دو دوست صمیمی‌اند. معنا به زندگی ما سمت‌وسو می‌بخشد و حضور در زمان حال اجازه می‌دهد از سفرمان بیش‌ترین بهره را ببریم. کسی که در زمان حال حضور دارد، ولی زندگی معناداری را دنبال نمی‌کند، مصداق فردی است که روی قایقی بی‌بادبان نشسته باشد. بدون کنترل بر مسیر خود، دستخوش طوفان و رویدادهای طبیعی خواهد شد. بسیاری فکر می‌کنند معنا را می‌توان در مسئله‌ای خارج از خود، مانند رابطهٔ عاطفی یا شغل، یافت، ولی در حقیقت معنا کیفیتی درونی است.

زندگی نه از فداکاری‌ها و کارهای بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لب‌هایمان می‌آورد، ساخته می‌شود. مهربانی و تعهدات کوچکی که از روی عادت ابراز می‌شود، همان‌هایی است که قلب را تسخیر، از آن محافظت و آسودگی را تأمین می‌کند.