بریده‌هایی از کتاب همچون یک خانه به دوش

درخیابان‌ها قدم می‌زنم، خیابان‌هایی که مُرده‌اند

و چندین گوش آدمی باید داشته باشد تا گریه‌ی مردم را بشنود؟ و چند مرگ باید رخ بدهد تا آدمی دریابد چندین نفر مُرده است؟

آیا چیزی هست که گذر زمان را برایت آسوده‌تر سازد؟

آدمی چقدر باید گام نهد تا او را «آدم» صدا زنند؟

درخیابان‌ها قدم می‌زنم، خیابان‌هایی که مُرده‌اند قدم می‌زنم، با خیال تو در سرم با پاهایی خسته و ذهنی تسخیر شده و ابرهایی که اشک می‌ریزند

کلام‌های باطل نواخته می‌شود، که هر یک اخطار می‌دهد که آن کس که مشغولِ به‌دنیا آمدن نباشد، مشغولِ از دنیا رفتن خواهد شد ورق پاره‌های وسوسه در آستانه‌ی در، به هوا برمی‌خیزند دنبال‌شان می‌کنی، خود را میانه‌ی میدانِ جنگ می‌یابی و غرشِ آبشارِ افسوس را نظاره خواهی کرد.

او هیچ‌وقت از پدر و مادرش راضی نبود، تا حدی که خودش می‌گوید از پدر و مادر درستی به‌دنیا نیامده است.

Loving you is the one thing I'll never regret.

آدمی چقدر باید گام نهد تا او را «آدم» صدا زنند؟

Knock, knock, knockin’ on heaven’s door

We live in a political world Where mercy walks the plank Life is in mirrors Death disappears Up the steps to the nearest bank. We live in a political world Where courage is a thing of the past Houses are haunted Children unwanted The next day could be your last.

«من اصلاً یادم نمی‌آد که یه بچه بوده باشم؛ فکر می‌کنم یه نفر دیگه بوده که بچه بوده.»

مگر چند سال برخی آدمیان زنده‌اند تا روزی رهایی یابند؟

بیایید ای خدایان جنگ شما که خالقان تفنگید شمایی که نقشه‌های مرگ را کشیدید شمایی که بمب‌ها را آفریدید شمایی که پسِ دیوارها نهانید شمایی که پشت میزها در خفایید تنها می‌خواهم بدانم آیا می‌توانم چهره‌تان را از پسِ نقاب‌ها ببینم شمایی که هرگز کاری نمی‌کنید اما به پا می‌کنید تا ویران کنید شمایی که دنیای من را به بازی می‌گیرید چونان اسباب بازی کوچکی شمایی که بر می‌گردید و به سرعت می‌گریزید هنگامی که گلوله‌ها شلیک می‌شوند

«من اصلاً یادم نمی‌آد که یه بچه بوده باشم؛ فکر می‌کنم یه نفر دیگه بوده که بچه بوده.»

در محنت شب، از فرش به عرش رفته‌ام در شقاوت رویای تابستانی، در سوز شب‌های زمستانی در تلخی رقصِ تنهایی که در فضا رنگ می‌بازد در هر تکه‌ی آینه‌ی عصمت بر هر چهره‌ی از یاد رفته گام‌هایی کهنه می‌شنوم همچون تحرک دریا گاهی به عقب برگشته‌ام و دیده‌ام کسی آنجاست، و گاهی تنها خودم بوده‌ام و خودم از ترازوی حقیقت مَردی حلق آویز شده‌ام همچون چلچله‌ای که از آسمان می‌افتد، همچون هر دانه‌ی شن

یک کوه چند سال پای بر جای می‌ماند پیش از آنکه در دریا شسته شود؟ آری، و مگر چند سال برخی آدمیان زنده‌اند تا روزی رهایی یابند؟ آری، و مگر چند بار آدمی می‌تواند سرش را برگرداند تا وانمود کند چیزی ندیده است آری ای دوست من، پاسخ در باد می‌وزد آری، پاسخ در باد است. آری، چند بار آدمی باید بالا را بنگرد بلکه آسمان را ببیند؟

درخیابان‌ها قدم می‌زنم، خیابان‌هایی که مُرده‌اند قدم می‌زنم، با خیال تو در سرم با پاهایی خسته و ذهنی تسخیر شده و ابرهایی که اشک می‌ریزند

Sometimes the silence can be like thunder

It's all so clear, I could never forget

«موهایی با لبه‌های شانه‌خورده. یک تی‌شرت با طرح‌هایی شلوغ که نورش از لامپ‌های نئون میدان لستر هم بیشتر است. بیشتر شبیه یک طوطی است که سوءتغذیه دارد.»

آه مادر، این درجه را از من بستان دیگر به کارم نمی‌آید. هوا به تاریکی می‌گراید، آن‌قدر که دیگر چشمانم سوی دیدن ندارند گویی بر درِ بهشت می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم آه مادر، تنفگم را زمین بگذار که دیگر در توانم نیست به کسی شلیک کنم. آن ابرِ سیاه بلند فرو می‌نشیند و گویی من بر درِ بهشت می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم بر درِ بهشت می‌کوبم، می‌کوبم و می‌کوبم

مگر چند بار آدمی می‌تواند سرش را برگرداند تا وانمود کند چیزی ندیده است