بریده‌هایی از کتاب در آغوشم کودکی، در روحم سوزِ سرمایی

آه عشقِ من، هنوز در یاد دارم من خوشی‌هایی را که چشیدیم رودها را و آبشاری را که با تو تن سپردم به آنها. حیرانِ زیبایی‌ات آنجا زانو زدم به خشک کردنِ پاهات.

باشد که نورها در زمین پربرکت باشد که نورها در زمین پربرکت باشد که نورها در زمین پربرکت تابیدن گیرند روزی بر حقیقت.

پیاده خواهم پیمود روز را پیاده خواهم پیمود شب را گذر خواهم کرد از مرزها مرزهای زندگیِ پنهانی‌ام. نگاهی انداختم روزنامه را گریه‌ات می‌اندازد. هیچ‌کس باکش نیست که زنده‌اند یا مُرده انسان‌ها. و کاسب می‌خواهد که فکر کنی یا سفید است یا سیاه.

بسازم چیزهایی از فکرهایی و بسازم چیزهایی بیشتر از فکرنکردن‌ها.

نمی‌دانم چرا به اینجا آمده‌ام وقتی که می‌دانم تو چه می‌اندیشی درباره‌ام

دیگر بس است ما را پرسه چنان دیرهنگام در دلِ شب گو که قلب به عشق بتپد همچنان گو که ماه بتابد باز. که دیرتر پاییده دشنه تا غلافش و روح تا سینه‌، و درنگی باید قلب را تا نفَسی بازیابد و عشق را تا بیاساید. گو که شب بهر عشق‌ورزیدن آفریده شده باشد و روز را بازگشتی زودهنگام در راه، دیگر امّا بس است ما را پرسه پرسه در زیر مهتاب.

دوست نداشتی هیچ‌گاه که بگیری نامه‌هایی را که می‌فرستادم. می‌دانی اما حالا جانِ کلامِ نامه‌ها را. داری دوباره می‌خوانی‌شان آنهایی را که نسوزانده‌ای‌شان. می‌فشاری‌شان بر لب‌هات اوراقِ دلواپسی‌ام را. گفته بودم سِیلابی جاری بوده گفته‌ بودم چیزی به جای نمانده.

قلبم به شکلِ یکی کاسه‌ی گدایی.

بدرود تو ای بلبلکم دیری‌ست که یافته‌امت حالا آوازهای زیبایت همه خاموشی گرفته‌ جنگل در میانت گرفته و خورشید پایین می‌رود پسِ پرده‌ای همین گاه‌ها بود که صدایم می‌زدی پس آسوده بیارام بلبلکم در پناهِ شاخه‌ی مقدّست بدرود تو ای بلبلکم زیستم تنها برای آن که نزدیکِ تو باشم و تو می‌خوانی جایی کماکان اما من دیگر نمی‌شنوم صدایت را.