بریده‌هایی از کتاب فارنهایت ۴۵۱

جنایت‌های بدتر از کتاب‌سوزاندن هم وجود دارد. یکی از آن‌ها کتاب‌نخواندن است.

«خوبی مردن همینه؛ وقتی چیزی برای ازدست‌دادن نداری، به هر خطری که دلت می‌خواد تن می‌دی.»

تو سهم کوچک خودت رو انجام بده؛ اگر هم غرق شدی، دست‌کم می‌دونی که داشتی به طرف ساحل نجات می‌رفتی.»

من نمی‌خوام موضع خودم رو عوض کنم و فقط بهِم بگن چکار کنم. اگه این کار رو بکنم، هیچ دلیلی برای تغییر موضع وجود نداره.

کتاب‌ها به درد این می‌خورن که یادمون بندازن چه خرها و احمق‌هایی هستیم.

نمی‌خواست بدونه کارها چطوری انجام می‌شن، دنبال علت بود. این قضیه گاهی ناراحت‌کننده‌ست.

دنیا رو ببین. از هر رؤیایی که تو کارخونه‌ها می‌سازن یا با پول می‌شه خرید، خیال‌انگیزتره.

«خب، من هفده‌سالمه و دیوونه‌م. عَموم می‌گه این دو تا همیشه با هم هستن. بهِم گفته وقتی ازت می‌پرسن چند سالته، همیشه بگو هفده‌سالمه و دیوونه‌م. این موقع شب قدم‌زدن کیف نداره؟ من دوست دارم همه‌چی رو بو کنم و نگاه کنم، گاهی تا صبح بیدار می‌مونم و راه می‌رم، و طلوع خورشید رو تماشا می‌کنم.»

دختر گفت: «گاهی فکر می‌کنم راننده‌ها نمی‌دونن علف چیه، یا گل چیه، چون هیچ‌وقت اون‌ها رو یواش نمی‌بینن. اگه یه لکهٔ تار سبز نشون یه راننده بدی، لابد می‌گه علفه! لکهٔ تار صورتی؟ باغچهٔ گل رُزه! لکه‌های تار سفید خونه هستن. لکه‌های تار قهوه‌ای گاون.

مردمی که از برنامه‌های سرگرم‌کننده و خلاصه‌های خلاصه‌شده و اطلاعات ناقص تکراری راضی هستند از آن استقبال می‌کنند. ذهنشان چنان از اطلاعات بی‌خاصیت و حقایق بیهوده انباشته است که احساس ذکاوت می‌کنند و از جهل خودخواستهٔ خود خوشحالند. حکومت کتاب‌ها را خلاصه و خلاصه‌تر می‌کند تا آن‌که جز یادداشت‌های بی‌بو و خاصیت چیزی از آن‌ها باقی نمی‌ماند، در واقع دیگر کتابی برای خواندن وجود ندارد.

من یکی از اون بی‌گناه‌هایی هستم که وقتی هیچ‌کس حاضر نبود به حرف " گناهکار"ها گوش کنه، می‌تونستن صداشون رو بلند کنن و اعتراض کنن، ولی چیزی نگفتم و در نتیجه خودم هم گناهکار شدم.

اگه نادانی خودت رو مخفی کنی، کسی هم بهِت سرکوفت نمی‌زنه و هیچ‌وقت چیزی یاد نمی‌گیری.

گفت: «یه چیزی بپرسم، ناراحت نمی‌شی؟ چند وقته آتش‌نشان هستی؟» «از بیست‌سالگی، یعنی از ده سال پیش.» «تا حالا شده هیچ‌کدوم از کتاب‌هایی رو که می‌سوزونی بخونی؟»

آنچه داریم باارزش است و گاه قدرش را نمی‌دانیم.

«جنایت‌های بدتر از کتاب‌سوزاندن هم وجود دارد. یکی از آن‌ها کتاب‌نخواندن است.»

محدودکردن آزادی بیان و اندیشه سلاحی است که همهٔ تاریک‌اندیشان به شیوه‌های گوناگون به کار می‌گیرند.

بعد از آن‌که دیگر کسی کتاب نمی‌خواند ــ که مردم خودشان وجود کتاب‌ها را گزارش می‌دهند، چرا که «کتاب تفنگِ پُری است در خانهٔ همسایه!»

«اون‌هایی که نمی‌سازن باید بسوزونن.

«می‌خوای برات کتاب بخونم؟ برات کتاب می‌خونم که یادت بمونه. من شب‌ها پنج ساعت بیش‌تر نمی‌خوابم. هیچ کاری هم ندارم. بنابراین، اگه دوست داشته باشی، شب‌ها موقع خواب برات کتاب می‌خونم. می‌گن حتی وقتی خوابی، اگه کسی چیزی توی گوشِت زمزمه کنه، یادت می‌مونه.»

حال دنیا خوب نیست.»

«" آنان که اندکی می‌دانند، از همه نادان‌ترند."

«نیک آن باشد که انجامش نکوست.»