بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

«در عشقِ حقیقی روح است که تن را در آغوش می‌گیرد.»

شیطان، یعنی همان دیرینه‌ترین دوستارِ معرفت.

«گرهِ به- دست- ناگشوده را به دندان واگذار!»

آن که با هیولاها دست- و- پنجه نرم می‌کند باید بپاید که خود در این میانه هیولا نشود.

آدمی هرگز با کسی که از خود خُردتر می‌شمارد نفرت نمی‌ورزد، بل با کسی که با خود برابر یا از خود برتر شمارد.

بردگانِ خوش‌زبان و پُرنویسِ ذوقِ عوام‌پرست و «ایده‌هایِ مدرنِ» آن؛

حافظه‌ام می‌گوید: «من این کار را کرده ام.» امّا غرور- ام می‌گوید: «من نمی‌توانم چنین کاری کرده‌باشم!» - و محکم می‌ایستد. سرانجام، حافظه جا می‌زند.

مردِ جنگی در روزگارِ صلح به جانِ خود می‌افتد.

چیزی به نام پدیدۀ اخلاقی در کار نیست. آنچه هست تفسیرِ اخلاقیِ پدیده‌ها ست.

«آنچه تکان‌ام داد دروغ‌گفتن‌ات نبود. این بود که دیگر تو را باور ندارم.»

«از او خوش‌ام نمی‌آید.» - چرا؟ «زیرا هم‌تراز- اش نیستم.» - هرگز آیا بشری چنین پاسخی داده است؟

اخلاق‌ها نیز چیزی جز زبانِ اشاراتِ عاطفه‌ها نیستند.

هیچ کس را میازار، بل تا آن جا که می‌توانی همه را یاری کن

اصلِ اساسی، «چه در آسمان چه بر رویِ زمین»، آن است که باید دیری در یک جهت فرمان بُرد تا آن که با گذشتِ زمان همواره چیزی پدید آید که زندگی بر رویِ زمین به خاطرِ آن بیرزَد.

«همانا من ام اخلاق و جز من اخلاقی دیگر در کار نیست!»

(فرو تا به حیوان، فرا تا «خدا» - زیاده‌روی در «دل‌سوزی برایِ خدا» از ویژگی‌های روزگارِ دموکراتیک است)؛