بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

«در عشقِ حقیقی روح است که تن را در آغوش می‌گیرد.»

آدمی هرگز با کسی که از خود خُردتر می‌شمارد نفرت نمی‌ورزد، بل با کسی که با خود برابر یا از خود برتر شمارد.

حافظه‌ام می‌گوید: «من این کار را کرده ام.» امّا غرور- ام می‌گوید: «من نمی‌توانم چنین کاری کرده‌باشم!» - و محکم می‌ایستد. سرانجام، حافظه جا می‌زند.

چیزی به نام پدیدۀ اخلاقی در کار نیست. آنچه هست تفسیرِ اخلاقیِ پدیده‌ها ست.

شیطان، یعنی همان دیرینه‌ترین دوستارِ معرفت.

«گرهِ به- دست- ناگشوده را به دندان واگذار!»

آن که با هیولاها دست- و- پنجه نرم می‌کند باید بپاید که خود در این میانه هیولا نشود.

بردگانِ خوش‌زبان و پُرنویسِ ذوقِ عوام‌پرست و «ایده‌هایِ مدرنِ» آن؛

مردِ جنگی در روزگارِ صلح به جانِ خود می‌افتد.

«آنچه تکان‌ام داد دروغ‌گفتن‌ات نبود. این بود که دیگر تو را باور ندارم.»

«از او خوش‌ام نمی‌آید.» - چرا؟ «زیرا هم‌تراز- اش نیستم.» - هرگز آیا بشری چنین پاسخی داده است؟

اخلاق‌ها نیز چیزی جز زبانِ اشاراتِ عاطفه‌ها نیستند.

هیچ کس را میازار، بل تا آن جا که می‌توانی همه را یاری کن

اصلِ اساسی، «چه در آسمان چه بر رویِ زمین»، آن است که باید دیری در یک جهت فرمان بُرد تا آن که با گذشتِ زمان همواره چیزی پدید آید که زندگی بر رویِ زمین به خاطرِ آن بیرزَد.

«همانا من ام اخلاق و جز من اخلاقی دیگر در کار نیست!»

(فرو تا به حیوان، فرا تا «خدا» - زیاده‌روی در «دل‌سوزی برایِ خدا» از ویژگی‌های روزگارِ دموکراتیک است)؛

«رهایی از شرِّ همۀ خداوندگاران!» - این است آن چیزی که غریزۀ غوغامَردان این جا نیز می‌طلبد. علم، که دیرزمانی «کنیزِ»

خود- بزرگ- شماری و خویشتن- افزاریِ دانشمندانه اکنون همه جا در اوجِ شکوفایی و در خرّم‌ترین بهارِ خویش است. البتّه مراد از این سخن این نیست که در این مورد نیز خودستایی خوش‌آیند است.

حکم‌پرهیزیِ ترسویانه و دستور کفِّ نفس؛ فلسفه‌ای که پای از آستانه فراتر نمی‌نهد و با رنج- و- زحمت حقِّ ورودِ خویش را انکار می‌کند - یعنی، فلسفه در آخرین نفس‌هایِ خویش، در پایانِ کار، در حالِ جان کندن، که وجود- اش مایۀ دل‌سوزی ست. چنین فلسفه‌ای چه گونه - خداوندگاری تواند کرد!