بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

کاش چون آسمان چشم‌های بیشتری برای گریه داشتم

احساس می‌کنم کسی که نیست کسی که هست را از پا درمی‌آورد

اگر هزارپا بودم با هر هزار پا کنارت می‌ماندم اما تو با همین دو پا تنها به رفتن فکر می‌کنی

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

دیوانه است او که همچنان به کندنِ شب ادامه می‌دهد و خُرده‌های تاریکی را زیر تخت پنهان می‌کند

آیا خاک، دهانِ مُرده‌ها را پُر می‌کند که آن‌چه را دیده‌اند، نگویند؟

دست‌های هم را گرفته بودیم تو در شب قدم می‌زدی من در تاریکی

می‌دانم این مجسمه هم اگر پا داشت مرا ترک کرده بود

در جنگ‌های زیادی جنگیده است اما حریفِ تنهایی‌اش نمی‌شود

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم

ماهی از تُنگ بیرون افتاد و چون کسی در خانه نبود و چون هیچ‌کس این صحنه را ندید زنده ماند

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

می‌ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشیِ یک ابر است

شخصیت‌هایی در من‌اند که باهم حرف نمی‌زنند که همدیگر را غمگین می‌کنند که هرگز دورِ یک میز غذا نخورده‌اند

انسان دوبار به نادانی می‌رسد یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛ و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است

شخصیت‌هایی در من‌اند که همدیگر را زخمی می‌کنند همدیگر را می‌کُشند همدیگر را در خرابه‌های روحم خاک می‌کنند

زیباییِ تو پاییز است که با کُشتنِ درخت پدیدار می‌شود

می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت‌ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند

پلک‌هایش را پایین می‌کشد و مثلِ لاک‌پشتی در جهانِ سنگی‌اش ناپدید می‌شود

در من زنان بسیاری زندگی می‌کنند نبرد می‌کنند / و هربار یکی بر دیگری پیروز می‌شود / با این‌همه در من زنی‌ست که دوستت دارد

و شب از زخمِ روی دستم به درون می‌آید

می‌ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشیِ یک ابر است

غروب، جز برای غمگین کردن به چه درد می‌خورد؟

انسان دوبار به نادانی می‌رسد یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛ و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است

غروب، جز برای غمگین کردن به چه درد می‌خورد؟ ـ همین! پرسشی که پاسخ است تا ابد زنده می‌ماند پس رهایش کن، بگذار برود!

من، جهنمِ تواَم! تو مجبوری کهنهٔ جهنمت را عوض کنی و هیچ‌چیز غمگین‌تر از این نیست که مجبور باشی جهنمت را بغل کنی جهنمت را ببوسی

عمقِ آخرین حرف‌ها مثلِ ایستادن کنارِ دره‌ای می‌ترساندم

جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم

زندگی طوری نبود که بشه کلاً باهاش بی‌خیالی طِی کرد تو گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود